Najnowsze wydanie miesięcznika BANK 
Kuchnia finansowa państw i banków centralnych bardzo rzadko wydaje dobrą „zupę”, a na sali mnóstwo głodnych gości i każdy liczy, że dobrze się naje i jeszcze według swego gustu – pisze w swoim blogu Jan Cipiur.
Z badania tegorocznych zamiarów inwestycyjnych polskich przedsiębiorstw wykonanego dla Grant Thornton wynikać miałoby, że tylko co trzecie zamierza sięgnąć po środki zewnętrzne w swoich przedsięwzięciach rozwojowych. To zła wiadomość dla banków. Oczywiście, pod warunkiem, że ich nadrzędnym celem jest kredytowanie gospodarki, pisze Jan Cipiur.
Bank centralny Japonii (Bank of Japan – BoJ) podniósł po raz pierwszy od 17 lat stopy procentowe, które w rezultacie wychynęły ciut powyżej zera, a jednocześnie kurs japońskiego jena do dolara USA spadł do wartości najniższej od 1990 roku. Ciekawe – pisze Jan Cipiur.
Gdy głos zabiera szef jednego z najważniejszych banków świata słuchają i czytają go nie tylko finansiści. Tak było, rzecz jasna, i tym razem. Jamie Dimon omówił ubiegłoroczny dorobek JPMorgan Chase, lecz skupił się również na sprawach amerykańskiej gospodarki, USA i świata, pisze Jan Cipiur.
Mało wiemy o stanie chińskich finansów, a przecież gdyby druga gospodarka świata wpadła w dłuższy kryzys, wszyscy mielibyśmy się z pyszna. Tymczasem Pekin coraz to zacieśnia dostęp do informacji, więc wiedza zagranicy o kondycji tamtejszych banków jest wyrywkowa, pisze Jan Cipiur.
Najważniejsze są nadal i długą będą banki amerykańskie, ale największe w świecie są teraz chińskie. Olbrzymieniu tych drugich sprzyjało ogromnienie chińskiej gospodarki, mogły rosnąć i rosnąć nawet nie wyściubiając nosa poza Państwo Środka. Są teraz w kłopotach, ale to nie temat na dzisiaj, pisze Jan Cipiur.
W kilka lat po życiodajnej rewolucji balcerowiczowskiej prezes dużego i w pełni polskiego wtedy banku pokazał mi wyświechtany druk, gdzieś tak z okolic połowy XIX wieku, z ustawą bodaj o inwestowaniu w Luksemburgu. Gdym spojrzał nań zdziwiony, czym raczy mi zawracać głowę wyjaśnił, że to na podstawie jej przepisów erygowana została luksemburska bankowa spółka-córka jego banku, pisze Jan Cipiur.
Chcesz się rozwijać – inwestuj. Masz na to za mało pieniędzy, czyli kapitału – pożycz, ale z głową i sto razy pomyśl, przelicz, czy inwestycja spełni założenia. Gdy już zaczniesz zarabiać na swym przedsięwzięciu, zacznij oszczędzać, żeby za chwilę dalej inwestować, ale już przede wszystkim za swoje. Po latach sam zaczniesz pożyczać i na kaprysy będziesz miał z procentów, pisze Jan Cipiur.
Minął ledwo rok od kryzysu bankowego, którego zapalnikiem były problemy Silicon Valley Bank, a w Stanach znowu niepokój podszyty strachem, czy nie rozpocznie się kolejny. Jako potencjalne źródło dużych kłopotów sektora, pod ścisłą obserwacją jest New York Community Bankcorp (NYCB), pisze Jan Cipiur.
W sferach finansowych Ameryki mały rejwach po informacji, że Capital One zamierza kupić za 35,3 mld dolarów firmę Discover Financial Services. Gdyby udało się przekonać do transakcji tamtejsze służby ochrony konkurencji, na rynku kart płatniczych zdominowanym przez Visa i Mastercard powstałby trzeci gigant, niezagrażający jednak dwóm pierwszym, pisze Jan Cipiur.
O naprawę państwa i jego finansów trzeba walczyć. Widzę zaś opuszczone gardy. Mało kto wierzy jeszcze w zrozumiałe i względnie nieobfite prawo oraz w prostotę i umiarkowanie w podatkach. Nie kiedyś, kiedyś, lecz w jakiejś nieodległej przyszłości, pisze Jan Cipiur.
Firmy ubezpieczeniowe w Ameryce mają coraz częściej nowych właścicieli rekrutujących się spośród funduszy private equity (PE). Fundusze nie chcą bynajmniej wciskać ludziom i firmom polis, pożądają gotówki z ich sprzedaży, pisze Jan Cipiur.
Sztuczna inteligencja (AI) powieść ma nas za dzień, za chwilę w czasy niezwykłe, ale czy lepsze od obecnych? Najważniejszy powód domniemanego przewrotu, czyli niedostatek żywej inteligencji, nie-sztucznej, nie jest nagłaśniany w wyniku narastania tzw. poprawności politycznej. Jak rozwinie i spisze się AI – nie śmiem przewidywać, co radzę także bliźnim, więc sprawozdam jedynie, czego dowiedziałem się ostatnio w węższej kwestii spodziewanego (a więc ciągle nieprzesądzonego) wpływu AI na zatrudnienie jajogłowych, także tych pracujących „w i na rzecz” banków – pisze Jan Cipiur.
Po ledwo trzech kwartałach na urzędzie, z funkcji szefowej banku centralnego zrezygnowała Hafize Gaye Erkan, spośród wielu ostatnich prezesów osoba najlepiej przygotowana do tej roli.
Powszednieją opinie, że sektor bankowy jest jak żaba wrzucona do garnka z zimną wodą, pod którym zaraz włączą grzejnik. Inni widzą jednak świetną ciągle przyszłość banków, pisze Jan Cipiur.
Minione półtora roku było dobre dla bankowości, głównie z powodu wysokich zysków możliwych dzięki wybujałej inflacji. Ocena dotyczy sektora w ujęciu globalnym, bo tu i ówdzie prezesi mieli powody rwać sobie włosy z głowy, pisze Jan Cipiur.
Związek między wielkością inflacji a poziomem zatrudnienia miał być oczywisty, ale od pewnego czasu relacje te nie układają się tak, jak to stoi w książkach napisane. Po jej „wielkim wybuchu” w 2021 i 2002 roku, inflacja w świecie spadła, ale bezrobocie jest ciągle bardzo niskie, choć zgodnie z zakorzenioną teorią i praktyką – powinno rosnąć, pisze Jan Cipiur.
Media użalają się w tych dniach nad znaną dziennikarką, która dała się oskubać internetowym złodziejom, tracąc z własnej winy, bo z braku elementarnej ostrożności, 160 tysięcy złotych oszczędności.
-To Karolek podpowiada mi co mówić, ja tylko ruszam ustami. Suflerem był przez 60 lat Charlie Munger, o którym mało kto słyszał, co jest bardzo nie na miejscu. Ucha nadstawiał natomiast Warren Buffet – inwestor giełdowy o niesłychanej pozycji i sławie w świecie wielkich interesów.
Czy mądre jest coroczne przewidywanie w grudniu, co zacznie dziać się w gospodarce za chwilę, ale już w następnym roku. Niespecjalnie – rzec można jak najoględniej, pisze Jan Cipiur.
Agencja ratingowa Moody’s patrzy na rok 2024 w globalnej bankowości przez przyciemnione okulary. Jej eksperci sądzą, że mimo spodziewanych kolejnych obniżek stóp procentowych, warunki dostępu do środków finansowych pozostaną niełatwe, co przełoży się na wzrost PKB wolniejszy w porównaniu z trendem.
Dzisiejszy zgiełk i rejwach wokół platformy X zwanej do niedawna Twitterem (po naszemu „Ćwierkaczem”), nie wywołuje raczej skojarzeń z bankowością i bankami, ale dobrze jest pamiętać, że geniusze biznesu zwykli jednak swoje ekscesy kalkulować, najczęściej właśnie z pobudek finansowych lub innych biznesowych, pisze Jan Cipiur.
Według danych SWIFT sprzed kilkunastu tygodni, chiński juan (oficjalnie renminbi) wyprzedził euro w finansowaniu pożyczek na prowadzenie międzynarodowego handlu, pisze Jan Cipiur.
„Polski sektor bankowy (jest) jednym z najmniejszych w Unii Europejskiej (w relacji do PKB) … i najwięcej (w relacji do aktywów) zainwestował w papiery dłużne, w tym emitowane lub gwarantowane przez Skarb Państwa.” – Jan Cipiur zwraca uwagę na ten fragment opracowania NBP pt. „Rozwój systemu finansowego w Polsce”.
Ludziom używającym gotówki oraz codziennie „robiącym kasę” bardzo doskwierają drobniaki w kolorze miedzi/mosiądzu – jedno-, dwu- i pięciogroszówki. Pora, aby wcielić w życie postulat zgłoszony publicznie po raz pierwszy już w 2009 roku i wycofać je z obiegu, pisze Jan Cipiur.
O najnowszej książce Stephena D. Kinga, brytyjskiego profesora ekonomii „pod tytułem „We Need to Talk about Inflation: 14 Urgent Lessons from the Last 2,000 Years” pisze Jan Cipiur.
Wraz z narastaniem różnorodności rynków, instrumentów i podmiotów rynków finansowych, sztuka przewidywania – czy idzie finansach i gospodarce w dobrą, czy złą stronę – jest coraz bliżej momentu, gdy bez wsparcia technologicznego będzie nie do opanowania, pisze Jan Cipiur.
Wszystkie banki świata miały zarobić na czysto w poprzednim roku aż 1,3 biliona (1 300 mld) dolarów. Najwięcej co najmniej od 2007 roku, kiedy zaczynał się wielki kryzys finansowy, pisze Jan Cipiur.
Amerykańskim bankom urósł konkurent. Firmy z USA coraz chętniej sięgają po tzw. kredyt prywatny (private credit) udzielany (równie chętnie) przez wielkie fundusze inwestycyjne.
Dwa tygodnie temu grzmiałem, że uwalnianie ludzi i biznesu od ryzyka przez rządy to błąd karygodny, tym bardziej, że na koszty sztucznej sielanki zrzucają się wszyscy podatnicy, choć większość z nich to osoby i firmy ostrożne w swych zachowaniach i decyzjach ekonomiczno-finansowych. Garstka pławi się zatem za nieswoje.