PKO Bank Polski / PKO BP

Kolejny tydzień upłynął pod znakiem silnego, pozytywnego oddziaływania umacniającego się rynku polskich papierów (w wyniku ciągłego napływu zagranicznego kapitału na polską krzywą obligacji) na złotego. Pomimo danych krajowych wzmacniających oczekiwania na obniżki stóp procentowych i jednocześnie przy euro pozostającym pod presją stagnacyjno-recesyjnego obrazu gospodarki światowej kurs EUR/PLN utrzymywał relatywnie niskie i stabilne notowania w okolicach 4,10-4,12.

Jeśli nie jesteś Bankiem Japonii, nie masz prasy drukarskiej, nie jesteś „na tyle wszechmogący”, aby natchnąć szeroki rynek nadzieją na wzrost gospodarczy, albo co więcej, wygenerować tego wzrostu, to nie baw się w Dawida i nie walcz z Goliatem, tylko przyłącz się do większego ruchu….choćby na jakiś czas. Pod taką dewizą najprawdopodobniej działali między innymi polscy inwestorzy, którzy wzmacniali stronę popytową w czasie ostatnich dni na rodzimym rynku stopy procentowej.

Na rynku głównej pary walutowej euro jeszcze relatywnie wysoko. W środę kurs EUR/USD po raz drugi wzrósł (choć chwilowo) powyżej 1,32 – poziomu najwyższego od końca lutego. Zabrakło jednak sił, a może raczej argumentów
za kontynuacją wzrostów, co zaowocowało popołudniowym spadkiem notowań wspólnej waluty w kierunku 1,30 USD.

Jeśli mielibyśmy wybrać bohatera wczorajszej sesji na polskim rynku stopy procentowej, to byłby nim członek Rady Polityki Pieniężnej, Andrzej Bratkowski. Co prawda oprócz niego wypowiadał się jeszcze J.Winiecki, ale jego komentarze nie miał wpływu na rynek, w przeciwieństwie do komentarza tego pierwszego (którego przecież track record spośród członków RPP wydaje się najbardziej imponujący, gdyż od początku cyklu faworyzował głębokie cięcia stóp).

Niemalże każdy termometr, który wczoraj przyłożony został do „czoła” gospodarki światowej, pokazuje utrzymujący się stan osłabienia globalnego organizmu. Sytuacja nie jest dramatyczna, ale pakiet danych, który otrzymujemy w kwietniu udowadnia jak bardzo powrót do wiosny jest uwarunkowany kontynuacją bieżącego wsparcia i kolejnymi działaniami ukierunkowanymi na wsparcie gospodarki.

Tak jak przewidywaliśmy wtorkowa publikacja rozczarowującego indeksu nastrojów gospodarczych dla Niemiec pogorszyła nastroje inwestorów. Kurs EUR/USD  lekko obniżył notowania, jednak nie było widać silnej chęci do wyprzedaży, co więcej rynek szybko otrząsnął się i ponownie zwrócił ku wspólnie walucie.

Rośnie ciężar lejtmotywu rynkowego, którym są „obawy o wzrost gospodarczy na świecie”. Stagnacyjno- recesyjny obraz gospodarki światowej, po rozczarowujących danych z Chin i po danych z Europy potwierdzających słabość gospodarczą regionu,  został dopełniony danymi z amerykańskiej gospodarki. Odczyty wskaźników NAHB czy NY Fed niestety sugerują, że tak sektor nieruchomości jak i przemysł regionalny zrobił krok w tył na otwarciu II kwartału.

Słabsze dane dotyczące chińskiej gospodarki lekko pogorszyły nastroje na rynku głównej pary walutowej, jednak kurs EUR/USD zdołał utrzymać się powyżej technicznego wsparcia na 1,30.

Tak w globalnej gospodarce, jak i w polskiej aurze, program wiosenny nie jest w stanie się ostatecznie załadować.  Chłodny powiew w postaci danych o sprzedaży detalicznej w USA zapchnął amerykańskie indeksy ze szczytów, a nie sprzyjający ryzykownym aktywom klimat inwestycyjny utrzymuje się na otwarciu poniedziałkowej sesji dzięki słabszym danym z Chin.

Bieżący tydzień na rynku walutowym rozpoczynamy ze wspólną walutą w okolicach 1,31 USD i 4,11-4,12 PLN. Zgodnie z zapowiedziami weekend przebiegał pracowicie dla unijnych polityków. Już w piątek rozpoczęło się spotkanie tzw. Eurogrupy. Ministrowie finansów krajów Unii Europejskiej (UE) uzgodnili na nim m.in. wydłużenie terminu zapadalności kredytów udzielonych Irlandii i Portugalii o siedem lat, by ułatwić krajom stopniowy powrót na rynki.

Tydzień upłynął pod znakiem dodatniej, bliskiej jedności, korelacji między złotym a rentownością polskiej 10Y, powodowanej napływem zagranicznego kapitału na polską krzywą obligacji. Inwestorów przyciągnęła z pewnością aukcja obligacji skarbowych w czasie której sprzedano 3,2 mld PLN obligacji DS1023 oraz 1,98 mld PLN papieru WZ0121.

Dobiega końca tydzień który przyniósł lekkie umocnienie euro wobec dolara (kurs EUR/USD otarł się o 1,314 USD) i bardzo wyraźne wzrosty notowań złotego (kurs EUR/PLN spadł chwilowo poniżej 4,09). Słabsze dane makroekonomiczne (rozczarowały nie tylko Chiny, Francja, ale też Niemcy), czy głosy zaniepokojenia w minutes Fed (w konsekwencji ujawniające skłonność „wielu” z członków FOMC do ograniczenia programów zakupów obligacji skarbowych w czasie najbliższych kilku spotkań) nie miały dla inwestorów większego znaczenia.

Na rynku euro/dolara czwartkowa sesja przyniosła dalsze umocnienie euro. Kurs EUR/USD atakując marcowy szczyt na 1,3134 otworzył sobie drogę do wyższych poziomów: 1,316 i następnie 1,3245. Rynek ignoruje zatem problemy strefy euro w tym ostatnią krytykę Francji, Włoch, Hiszpanii i Słowenii przez Komisję Europejską, czy wczorajszą informację o rekordowym (najwyższym od momentu rozpoczęcia publikacji danych przez serwis statystyczny) poziomie bezrobocia w Grecji (27,2% wobec około 12% średniej dla strefy euro).

Na wczorajszej aukcji Ministerstwo Finansów uplasowało obligacje DS1023 o wartości 3,2 mld PLN przy popycie 3,88 mld PLN i rentowności 3,515%, czyli najniższej w historii. Sprzedano również 1,98 mld PLN w najdłuższym zmiennokuponowym papierze przy popycie 3,2 mld PLN po wycenie papieru na poziomie 98,9. Aukcja pozwoliła na osiągnięcie ponad 63% potrzeb pożyczkowych w tym roku.

Zgodnie z oczekiwaniami europejski czas kwotowań był bardzo spokojny. Doszło do nieznacznego odbicia na krzywej Bunda, ale niemiecka krzywa nie pozostawała osamotniona w tym (korekcyjnym) ruchu. Wzrosły nieznacznie rentowności francuskiego, austriackiego, czy holenderskiego długu. Dużo mniejsze odbicie widać był na krzywej czeskiej (1,85% z 1,75%), podczas gdy rentowność węgierskich papierów pogłębiła spadki (5,92% z 6,14%).

Co łączy rodzynki i skrzydła motyla? Zainteresowanych zachęcamy do obejrzenia konferencji po posiedzeniu RPP. Konferencja „wiele nowego” do oceny perspektyw polityki monetarnej nie wniosło, ale przyniosło wiele ciekawych, barwnych  i inspirujących porównań. Nie doszło wczoraj do zmian parametrów polityki monetarnej w Polsce. Sam komunikat Rady Polityki Pieniężnej potwierdził z jednej strony (1) wyczekujące nastawienie Rady, a z drugiej (2) słabość gospodarki w I kwartale 2013.

W piątek na amerykańskiej krzywej rządziły dane na temat zatrudnienia w USA. Piątkowy raport był bowiem bardzo słaby. Marcowy przyrost miejsc pracy o zaledwie 88 tysięcy (prywatne o 95), plasuje 3 miesięczną średnią comiesięcznej kreacji zatrudnienia w okolicy 170 tys osób (wobec 200 tys jeszcze przed publikacją). Najsłabsze na rynku pracy w marcu okazały się tendencje w sektorach wrażliwych na cykl koniunkturalny, czyli w sektorach produkcyjnych i detalicznych.

Poniedziałek na rynku głównej pary walutowej rozpoczynamy w okolicach 1,30. Dzisiejszy kalendarz publikacji makroekonomicznych pozbawiony jest punktów mogących mieć silny wpływ na rynek.

Szukanie źródeł wzrostu gospodarczego, nadziei na nowy kanał, którym wsparcie dotrze do gospodarki realnej a jednocześnie na impuls, który rozbudzić miałby falę optymizmu prowadzącą do ożywienia, będzie „mozolne”. O wiosenny wiatr trudno będzie przede wszystkim w Europie, o ile nie zobaczymy strategii skierowanych na wzrost gospodarczy w strefie. Czy retorykę prezesa EBC uznać można za nieco rozczarowującą?

W czwartek w oczekiwaniu na wyniki posiedzenia Banku Anglii i Europejskiego Banku Centralnego uwagę inwestorów przyciągały kolejne słabe publikacje makroekonomiczne dla strefy euro oraz najważniejszych gospodarczo jej krajów.

W II kw. 2013 r. oczekujemy utrzymania trendu bocznego na rynku polskich obligacji skarbowych z tendencją do wzrostu rentowności, szczególnie w sektorach powyżej 5 lat. Na krótkim końcu krzywej notowania wyceniają nieracjonalnie niski poziom stopy referencyjnej NBP poniżej 3,00%. Z kolei w przypadku dłuższych obligacji negatywny wpływ na wyceny będą miały oczekiwane przez nas rosnące rentowności na rynkach bazowych.

Do końca II kw. spodziewamy się umocnienia euro wobec dolara (EUR/USD  = 1,33) oraz umocnienia złotego wobec obu tych walut  (EUR/PLN = 4,08; USD/PLN = 3,07) gdyż:

• dynamika odchyleń realnego rynkowego kursu EUR/USD od wskazań naszego behawioralnego modelu realnego eurodolara wskazuje na rosnące prawdopodobieństwo wzrostu kursu EUR/USD, a nasz behawioralny model realnego EUR/PLN wskazuje na rosnącą presję na aprecjację złotego,

Prognozujemy wzrost indeksu WIG w nadchodzącym kwartale do 47-48 tys. pkt, a w całym roku do 50 tys. pkt.

Na wykresach UST oraz Bunda dominował wczoraj ruch w stronę lokalnych minimów. Bund stabilizował się w okolicy linii wsparcia średnioterminowego, aby naruszyć ją nieznacznie w drugiej części dnia spadkiem poniżej 1,34%. Poranne kwotowanie na rynku Bunda potwierdza szansę na głębszy test tego poziomu – otwierając drogę do strefy 1,25-1,26%. Niemiecki benchmark 2-letni testował wczoraj poziom zera, co czyni również na dzisiejszym otwarciu.

We wtorek na rynku głównej pary walutowej niewiele się działo, biorąc pod uwagę jak nerwowo zakończyła się sesja poniedziałkowa.

Poniedziałkowa sesja na rynku głównej pary walutowej przyniosła dalsze osłabienie euro wobec dolara prowadzące do testu wsparcia na 1,284 USD. Choć Cyprowi udało się uniknąć niewypłacalności to jednak trudno jest zakładać, że na rynki powróci trwały optymizm i inwestorzy przystąpią do nabywania aktywów nominowanych w euro.

„Rozwiązanie” sprawy cypryjskiej nie przyniosło radykalnego wzrostu popytu na ryzyko. Co prawda ryzyko  Cyprexitu  (przynajmniej w krótkim terminie) zostało zażegnane, ale konsekwencje podjętych decyzji dla Cypru, dla krajów strefy euro oraz dla (wiarygodności) wspólnej waluty nie muszą być tak oczywiste, co udowodniła wczorajsza sesja.

Pierwsze dni kalendarzowej  wiosny: a tu nie tylko brak (nawet fałszywej) zapowiadającej odwilż jaskółki, tylko śnieg i wizja przedłużającej się zimy. Dane z polskiej gospodarki w lutym w kombinacji ze słabością strefy euro (potwierdzonej  głównie wstępnymi odczytami wskaźników PMI) potwierdzają wciąż nikłe szanse  na  ocieplenie nastrojów polskich firm i konsumentów. 

Czwartkowa sesja europejska na rynku głównej pary walutowej rozpoczęła się silnym spadkiem notowań euro, choć nie doszło do pogłębienia wtorkowego dołka na 1,285 USD za euro. Niemniej kurs EUR/USD już w pierwszych godzinach handlu ponownie spadł poniżej 1,29. Wczoraj nie tylko Cypr był zmartwieniem inwestorów, ale też słabe raporty gospodarce. Europa nastraszyła bowiem danymi podważającymi oczekiwania na trwałe ożywienie gospodarcze.

Oblicze Europy zmieniło się diametralnie po tym, jak M.Draghi powiedział, że zrobi wszystko co możliwe, aby chronić Euro. Jak dobrze pamiętamy chodziło o OMT, które wyznaczyło punkt przegięcia na funkcji zaufania europejskiego sektora finansowego. Tym, którzy uważali, że zrobi to za darmo i jest to stwierdzenie zbliżające politykę EBC do działań Fed, prezes EBC odpowiadał już niejednokrotnie, kiedy ważyły się (polityczne) losy Hiszpanii, czy Włoch.