Autor: Aleksandra Bluj

Co było pierwsze jajko, czy kura? Czy wzrost rentowności UST pociąga za sobą JPG, czy to wzrosty na japońskim rynku generują przecenę na amerykańskim rynku obligacji. Nie ulega kwestii, że za sprawą wzrostów amerykańskich rentowności stały lepsze dane na temat zatrudnienia w sektorze pozarolniczym (3 maja), wyrwało to UST 10Y z kwietniowego trendu umacniania i rozpoczęło ruch wzwyż rentowności, którym następnie dane makroekonomiczne nie zdołały istotnie zagrozić.

Ponad 30 punktów w 7 dni pokonała rentowność amerykańskiej 10-latki. Uruchomienie strony popytowej po otwarciu w okolicy 1,93% (co zafundował szeroko cytowany artykuł na temat mapy drogowej Fed w drodze do normalizacji polityki monetarnej) znalazło przeciwnika, którego nie da się w tej rozgrywce pominąć. Jest nim amerykańska gospodarka.

W poprzednim tygodniu okazało się, ze czerwiec nie musi być lepszy od maja, nawet jeśli to lipiec miał być dla Rady Polityki Pieniężnej najbardziej komfortowym momentem do obniżenia kosztów finansowania. Prognozowanie decyzji RPP obarczone jest istotnym ryzykiem wynikającym z różnic zdań przedstawicieli RPP na temat perspektyw polskiej gospodarki, jak i odpowiedzi jaką polityka pieniężna ma dać owym scenariuszom.

Globalna polityka pieniężna pozostaje w trybie ultra-luźnym. Szereg krajów w tym tygodniu, głównie krajów azjatyckich, wchodzi do klubu krajów obniżających koszt finansowania (walcząc o konkurencyjność cenową na globalnym rynku i stawiając czoło relatywnej sile swoich walut głownie wobec japońskiego jena).

Dokładnie w rocznicę ostatniej podwyżki stóp procentowych o 25pb Rada Polityki Pieniężnej obniżyła koszt pieniądza w Polsce po raz szósty od listopada 2012 roku. Konsensus ekonomistów nie wskazywał na obniżkę stóp procentowych już w maju, co w naszej ocenie jest konsekwencją przywiązania do  analizy rozkładu głosów poszczególnych członków w podzielonej co do sposobu prowadzenia polityki pieniężnej Rady. Decyzja była zgodna z wyceną rynkową prezentowaną przez rynek FRA.

Kilka godzin przed dzisiejszą decyzją Rady Polityki Pieniężnej, pewne jest jedynie to, że RPP nie podwyższy stóp procentowych. Co jednak ciekawe podczas gdy większość ekonomistów uważa, że na majowym posiedzeniu RPP nie dojdzie do obniżki, ale to Ci, którzy uznają że cykl redukcji stóp się zakończył pozostają w mniejszości.
Zastanawiające jest podejście zgodnie z którym dostrzega się potrzebę dostosowania kosztu pieniądza do sytuacji gospodarczej w Polsce i na świecie, a jednocześnie odsuwa się ją w czasie.

Polityka monetarna pozostaje w centrum uwagi. Pomimo, że upatrujemy „w potencjale własnym” poszczególnych gospodarek, który siłą odśrodkową powinien rozpędem dźwigać się z „dołków” cyklu koniunkturalnego (l.mn. jest tutaj zastosowana nie bezpodstawnie; pomimo globalnej słabości, uwidacznia się desynchronizacja ścieżek wzrostu tak między grupami krajów, jak i w ramach bloku wspólnej waluty), to jednak mamy już maj, a sygnały ożywienia wciąż jakby… słabe.

Wypoczęci i gotowi do dalszej drogi rozpoczynamy aktywność majową. Poprzedni tydzień przebiegał po znakiem mieszanych nastrojów i wstrząsających rozstrzygnięć na rynku. Jeśli ktoś z powodzeniem oderwał się od rynków finansowych, to mógłby uznać de facto, że majowy długi weekend niewiele namieszał na podstawowych wykresach. Nic bardziej mylnego. Seria kluczowych na rynku i skondensowanych na przełomie miesiąca wydarzeń zapewniła nawet rynkowi stopy procentowej dość dużą, jak na ostatnie warunki, zmienność. 

W czwartek rano kurs EUR/USD oscylował w okolicach wtorkowego zamknięcia, co oznacza, że zgodnie z naszymi oczekiwaniami wczorajsza decyzja FOMC pozostała bez wpływu na nastroje rynkowe.

Poniedziałkowa sesja na rynku walutowym nie zmieniła obrazu technicznego głównej pary walutowej. Po porannym wzroście euro do 1,31 USD kolejne godziny sesji przyniosły stabilizację. Impuls do umocnienia wspólnej waluty nadszedł z Włoch, gdzie po dwumiesięcznym impasie wyłoniony został rząd E.Letty.

Niektórzy rozpoczęli już majówkę, niektórzy dopiero się do niej szykują, a inni nawet nie myślą o wolnym koncentrując się na kolejnych wydarzeniach i publikacjach ekonomicznych. Rozpoczynający się tydzień może bowiem zmienić realia w jakim przyjdzie nam poruszać się w kolejnych miesiącach.

Banki centralne ponownie przykuwają uwagę inwestorów, a oczekiwania na ich decyzje determinują zachowanie rynków finansowych. Długi majowy weekend nie obowiązuje EBC i Fed, a ich komunikaty będą bardzo ważne jeśli nie kluczowe dla zachowania polskiej krzywej rentowności i stawki derywatów stopy.

Publikacja Ifo była kolejnym negatywnym ciosem dla oceny kondycji niemieckiej gospodarki. Odczyt rozczarował spadkiem do poziomu 104,4. Obniżyły się sub-indeksy bieżącej oceny sytuacji i wskaźnika oczekiwań oscylując na minimach z przełomu roku. Ifo uznać można za zwieńczenie serii słabszych danych z gospodarki niemieckiej potwierdzając, że tempo odbicia wyraźnie osłabło, a stało się udziałem pełnego przekroju podmiotów gospodarczych.

Wtorek był dniem wyjątkowych emocji. Dramatyczne zwycięstwo Bayernu nad Barceloną przechodzi do historii, ale pomimo niewątpliwie znacznego wpływu na nastroje społeczne w Hiszpanii, nie jest w stanie podnieść ryzyka systemowego  w Europie, bądź zmniejszyć wpływu czynników decydujących o „rally” na rynku obligacji europejskich w czasie wczorajszej sesji.

Kilka ciosów przychodzi znieść światowym rynkowym finansowym na początku tygodnia. Żaden z tych ciosów nie jest zaskoczeniem, stąd zmienność na rynku stopy procentowej pozostała niska i plasuje się w okolicach historycznych minimów. Negatywne dla oceny wzrostu gospodarczego okazały się nie tylko wczorajsze dane na temat deficytu sektora finansów publicznych w krajach strefy euro ale przede wszystkim poranne dane z Chin.

Jeśli M.Belka o interwencji Banku Japonii mówił w czasie ostatniej konferencji w kategoriach efektu motyla, to w przypadku wpływu danych z Chin na cały rynek finansowy w tym tygodniu należało użyć metafory skrzydeł wielkiego latającego smoka, który „ustawił” cały tydzień w klimacie risk-off. Chiński wzrost gospodarczy w I kwartale uplasował się wyraźnie poniżej konsensusu (8,0%) i spadł z 7,9% w IV kwartale 2012 do 7,7%r/r.

Jeśli nie jesteś Bankiem Japonii, nie masz prasy drukarskiej, nie jesteś „na tyle wszechmogący”, aby natchnąć szeroki rynek nadzieją na wzrost gospodarczy, albo co więcej, wygenerować tego wzrostu, to nie baw się w Dawida i nie walcz z Goliatem, tylko przyłącz się do większego ruchu….choćby na jakiś czas. Pod taką dewizą najprawdopodobniej działali między innymi polscy inwestorzy, którzy wzmacniali stronę popytową w czasie ostatnich dni na rodzimym rynku stopy procentowej.

Jeśli mielibyśmy wybrać bohatera wczorajszej sesji na polskim rynku stopy procentowej, to byłby nim członek Rady Polityki Pieniężnej, Andrzej Bratkowski. Co prawda oprócz niego wypowiadał się jeszcze J.Winiecki, ale jego komentarze nie miał wpływu na rynek, w przeciwieństwie do komentarza tego pierwszego (którego przecież track record spośród członków RPP wydaje się najbardziej imponujący, gdyż od początku cyklu faworyzował głębokie cięcia stóp).