Autor: Aleksandra Bluj

Sprawa cypryjska nabierała siły rażenia w ciągu ostatniego tygodnia, aby ostatecznie wzmocnić falę awersji do ryzyka. Pakiet pomocowy dla Cypru został uzgodniony przez EU/MFW i wyniósł 10 mld EUR, ale został dopełniony warunkiem nałożenia podatku na cypryjskie depozyty w bankach i jest rozwiązaniem bezprecedensowym, odzwierciedlającym próbę zaangażowania sektora prywatnego w proces ratowania krajowego sektora bankowego. Obok wzrostu opodatkowania przedsiębiorstw o 2,5%pp. do 12,5% i podniesienia dochodów państwowych z tytułu prywatyzacji, UE/MFW zażądały jednorazowej opłaty od depozytów. W przypadku depozytów do 100 tys. euro ma ona wynosić 6,75%, a powyżej 100 tys. euro – 9,9%.

Nadszarpnięty nie musi oznaczać korekcyjny – przynajmniej nie w przypadku USA i nie (niekoniecznie jeszcze) w czasie poniedziałkowej sesji, choć poza USA nastroje inwestorów okazały się nie tak odporne. Pakiet informacji jest rzeczywiście dość mieszany. Chiński rynek wciąż trawi weekendowe publikacje. Obniżkę włoskiego ratingu rynek europejski zniósł całkiem dobrze, ale nie oznacza to, że problemy włoskie mamy już za sobą. W piątek zbierze się włoski parlament i dojdzie do próby tworzenia rządu.

Amerykańskie dane skupiają uwagę inwestorów i przenoszą punkt ciężkości w globalnych oczekiwaniach na powrót na wzrostową ścieżkę światowej koniunktury za Ocean. Publikacje z rynku pracy zaskoczyły inwestorów przekraczając w piątek oczekiwania o ponad 60 tys. osób – szacowano bowiem, że w lutym w gospodarce amerykańskiej stworzono 170 tys. nowych miejsca pracy, a ostatecznie w sektorze pozarolniczym przybyło 236 tys. zatrudnionych.

W czwartek doszło do dalszego dostosowywania się stawek na rynku stopy do decyzji Rady Polityki Pieniężnej. Zgodnie z oczekiwaniami efekt ten objął mocniej krótki koniec krzywej rentowności, co powodowało jej stromienie. Niemniej jednak wzrosty cen papierów skarbowych widać było w czasie trwania europejskiego czasu kwotowań również w przypadku długoterminowych papierów skarbowych.

Po spokojnym poniedziałku na rynku stopy procentowej zagościła nerwowość. Doszło do wzrostów rentowności i stawek IRS wzdłuż krzywych. Rentonwość DS1023 powędrowała powyżej poziomu 4,0%, podczas rentowności 2-letniego benchmarku przebiła testowany w ciągu ostatnich sesji poziom 3,50% – najwyższy od końca listopada 2011 roku. Rynek oczekuje w napięciu na decyzje Rady Polityki Pieniężnej.

Spadki rentowności obligacji safe-haven zatrzymały się w trakcie europejskiego czasu kwotowań. Po testach okolic 1,83% amerykański Treasury ruszył nieznacznie wzwyż do poziomu 1,86%. Rynek pozytywnie odpowiedział na komentarz J.Yellen, w którym potwierdziła ona potrzebę kontynuacji zakupów aktywów dłużnych przez Fed na poziomie 85 mld EUR miesięcznie.

Do czasu publikacji danych o amerykańskim PKB, zmienność na rynku finansowym była wczoraj bardzo ograniczona. Najwyraźniej inwestorzy musieli odpocząć po dużych wahaniach z pierwszej połowy tygodnia. Poranne ocieplenie klimatu, które zasponsorował B.Bernanke i przy wsparciu H.Kuroda, czyli nowego prezesa Banku Japonii (jest on zwolennikiem polityki reflacyjnej, a dzisiejsze dane o deflacji w Japonii wspierają oczekiwania na zdecydowane działania BOJ), spotkało się w drugiej części dnia z chłodniejszym frontem.

Jak po każdej zimie przychodzi wiosna, tak po każdym spowolnieniu przychodzi wzrost, a po każdej przecenie nadchodzi odbicie. Przewartościowanie na rynku finansowym i przecena aktywów ryzykownych, które nakarmiły głodny zmienności rynek, przytrafiły się rynkowi dzięki silnemu impulsowi jakim były włoskie wybory. Wczoraj jednak doszło do względnej stabilizacji notowań, a wiele segmentów rynku, a przede wszystkim rynek akcji, zanotowały wzrosty już w czasie europejskiej sesji.

Nie pierwszy raz z perspektywy rynków finansowych Bella Italia nie kojarzy się z klimatem wakacyjnego relaksu. Bieżące wybory parlamentarne podnoszące rynkową niepewność i ryzyko dla stabilności sytuacji politycznej w kraju, udowadniają to po raz kolejny. Pierwsze szacunki zaczną nadchodzić na rynek dzisiaj po południu (tuż po zamknięciu lokali wyborczych), a oficjalne wyniki poznamy prawdopodobnie już dzisiaj wieczorem.

W trakcie kończącego się tygodnia na rynku finansowym dominowały mieszane nastroje. Był to tydzień zdominowany przez „lekko-słabe” dane z gospodarki globalnej (z kilkoma wyjątkami w postaci wskaźników wyprzedzających dla Niemiec), ubarwiony głównie publikacjami protokołów z dyskusji na posiedzeniach banków centralnych. Podczas gdy Bank Anglii jest gotowy elastycznie traktować cel  inflacyjny  i nie wyklucza rozszerzenia programu wsparcia  ilościowego, FOMC zmroził apetyt na ryzykowne aktywa generując  ruch  w stronę  bezpiecznych  inwestycji.  Dyskusja  wśród  członków  FOMC wskazał  bowiem,  że duża ich część sygnalizuje potrzebę  ograniczenia polityki skupu aktywów dłużnych.

W rozgrywkach sportowych pauzowanie jest wynikiem kulminacji przewinień, czyli czerwonej kartki. Zastanawiam się czym owo pauzowanie jest w polityce pieniężnej i czym jest owa czerwona kartka, a przede wszystkim komu miałaby być wystawiona. Nie jest nią już inflacja rosnąca ponad miarę, nie jest nią inflacja bazowa i nie jest nią odbudowa potencjału gospodarczego w Polsce, przynajmniej w świetle napływających na przełomie roku danych trudno o taką interpretację wskaźników.

Pomimo, że to polskie PKB było wczoraj z naszego, krajowego punktu widzenia najważniejszym punktem dnia, rzućmy najpierw okiem na sytuację na zagranicznych krzywych, które nie będą pozostawać obojętne rentownościom polskich obligacji skarbowych. Wtorek, podobnie jak poniedziałek, przebiegał pod znakiem względnej stabilizacji na rynku obligacji safe-haven.

Ruch na północ na wykresach bezpiecznych rentowności był w czasie poniedziałkowej sesji niezmącony wątpliwością, iż coś mogłoby przerwać niekorzystną dla aktywów safe-haven falę risk-on. Rynek trawił wciąż piątkowe efekty „przed-spłaty” 137,2 mld EUR z pierwszej transakcji LTRO, skupiając się na pozycjonowaniu rentowności obligacji bezpiecznych w wyższych przedziałach zmienności – na tyle wysokich, aby pozwalały na testy poziomów nie widzianych od września 2012 w przypadku Bunda 10Y bądź od kwietnia 2012 roku w przypadku 10Y Treasuries’a.

Na ustach polskich uczestników rynku finansowego najważniejszym słowem na otwarciu tygodnia jest inflacja. Jej publikacja (już jutro) zapewnia zejście do celu inflacyjnego. Perspektywa zejścia z CPI do poziomu 2,5% może, ale tylko może, stanowić istotny czynnik wspierający polski dług, który w czasie poprzedniego tygodnia doznał znacznej przeceny po tym jak Rada Polityki Pieniężnej zwiększyła obawy o skalę obniżek stóp procentowych.

Rada postanowiła obniżyć stopy procentowe NBP o 0,25 pkt. proc. do poziomu: dla stopy referencyjnej do 4,00%. Zgodnie z oczekiwaniami styczniowe posiedzenie przypomniało o tym, że o poziomie stóp procentowych nie decydują nadzieje i szacunki rynkowe, ale kolegialne ciało jakim jest Rada Polityki Pieniężnej a komunikat i komentarz do komunikatu potwierdził, że scenariusze zakładające możliwą przerwę w cyklu obniżek stóp procentowych były uzasadnione.

Pamiętamy, co ksiądz Tichner mówił o prawdzie. Na otwarciu 2013 roku mamy jak zawsze – prawdy swinte (na przykład taką, że gospodarka zwalnia, bo to udowadniają dane gospodarcze), tys prawdy (bo kiedy gospodarka zwalnia i przestaje straszyć presją inflacyjną to bank centralny powinien działać antycyklicznie i obniżać stopy procentowe) i te ostatnie odmiany prawdy, owe niechlubne, które zweryfikują i objawią się z biegiem czasu.

Po grudniowym posiedzeniu Fed, kiedy to zdecydowano o ilościowej dogrywce zwanej QE4 opatrzonej jednak zestawem automatycznych stabilizatorów dla procesu skupu obligacji skarbowych przez Fed, przez rynek przemknęło ryzyko niepewnego bo szybszego momentu zakończenia (pauzy) w drukowaniu dolarów.

Wobec skali wzrostu EUR/USD któremu wyjątkowo pomogły wczoraj dane na temat amerykańskiego PKB, rynek obligacji był wyjątkowo a nawet zaskakująco spokojny, tak jakby pamiętały – nieco lepiej od rynku walutowego – że przecież jakikolwiek krótkoterminowy optymizm  ważony musi być na wstępie oczekiwaniem na rozstrzygnięcia dotyczące klifu fiskalnego i…na koniec roku.