Autor: MA

Kiedy usłyszałem, a następnie zobaczyłem w telewizyjnym kadrze, o dewastacji miejsca pamięci w Jedwabnem, zrobiło mi się smutno. Mniejsza o to, że napis upamiętniający tragedię – zapewne w trosce o wrażliwość współczesnych i w intencji nieotwierania nowych pól konfliktu, nie opisywał istoty i sprawców masowego mordu. Mniejsza nawet o to, że począwszy od sierpnia, to trzeci tego rodzaju akt na Podlasiu. Słowo wandalizm nie wydaje mi się właściwe, bowiem może mieć zastosowanie w przypadku dewastacji przystanku autobusu czy pojemnika na śmieci.

Rocznica najazdu hitlerowskiego na Polskę skłoniła mnie do sięgnięcia po antologię tekstów Władysława Bartoszewskiego, której tytuł podwójnie przewrotny stanowi syntezę zdefiniowaną we frazie Co mówiłem do Niemców i o Niemcach przez ponad pół wieku. Wyboru i opracowania tekstów wydanych przez PWN w serii literatura faktu dokonał Marcin Barcz, lecz odcisk linii papilarnych profesora widoczny jest od wieloznacznego tytułu po ostatnią kropkę.

4,3 proc. Taki wskaźnik wzrostu gospodarczego za II kwartał sprawił, że Donald Tusk obecny na brukselskich uroczystościach rocznicowych, podczas których jeden z prestiżowych deptaków belgijskiej stolicy otrzymał imię Solidarności, promieniał z dumy. Odbierając zasłużone gratulacje, miał pewnie świadomość, że  kolejny kwartał nie będzie, bo być nie może równie optymistyczny. Jeśli jednak w drugim kwartale bieżącego roku wzrost gospodarczy Francji wynosił 0,0 proc., to należy zakładać, że utrzymanie tej proporcji oznaczać będzie nadal dynamiczny wzrost naszej gospodarki, pytanie, czy i o ile powyżej 3, podczas gdy europejskim liderom zajrzy w oczy widmo recesji.

…własnej miewa różne oblicza. Pół biedy, kiedy ogranicza się do kręgu prywatnego, gdzie samouwielbienie co najwyżej sprawi, że ktoś z naszego otoczenia wzruszy ramionami. Kiedy jednak przeglądamy się w oczach przedmiotu naszych westchnień, by dostrzec w nich cień aprobaty, wówczas błogostan, który staje się naszym udziałem doprowadza do sytuacji zgoła nieoczekiwanych.

Profesor Zyta Gilowska to niewiasta pełna pasji. Wyrazista i ekspresyjna. Stan zdrowia stonował nieco jej temperament, lecz jak się okazuje nie do końca. Wydawało się, że droga jaką przebyła – od skromnego wykładowcy akademickiego, przez pracę ekspercką w zapleczu formacji politycznej, po czynne uprawianie polityki w ławach poselskich, gdzie cięty język, pasja polemiczna i kompetencje uczyniły z niej osobę powszechnie rozpoznawalną – to szczyt ambicji i możliwości. Nic podobnego! Wprawdzie alians z formacją, która wyniosła Zytę Gilowską na warszawskie salony skończył się wkrótce potem, jak jej lidera nazywała bratem, lecz nie oznaczało to wcale końca kariery.

Dziesięć tysięcy na krakowskie hospicjum i opublikowanie sprostowań. Taki wyrok zapadł w trybie wyborczym po doniesieniu PO. Wyrok zapadł zaocznie, wszak pozwanym było PiS. Szczęśliwie wynik kampanii decydował się będzie poza salą sądową. Pytanie, czy poziom emocji po tym orzeczeniu opadnie, a poziom debaty wzrośnie, czy może odwrotnie?

Po raz kolejny spór polityczny ustępuje miejsca sądowemu, przy czym nie wszystko zostanie rozstrzygnięte w trybie wyborczym. W tym ostatnim PO oczekuje werdyktu w sprawie tego, co jest ( nie jest ) prawdą. Istota dochodzenia do prawdy dotyczy ustalenia: czy, kto i gdzie buduje. Z kolei procedurę zwykłą wszczęto zawiadomieniem, jakie PiS złożyło do Państwowej Komisji Wyborczej w związku z informacją, że spot sfinansowano ze środków Komitetu Wyborczego PO.

Już tylko godziny dzielą nas od obalenia (?), ustąpienia (?) pułkownika Kaddafiego. Epopeja powstańcza dobiega kresu. Dyktator i jego współpracownicy prędzej czy później staną przed międzynarodowym trybunałem w Hadze. Kto jednak zapewni ład i praworządność w kraju, który przez lata, w warunkach względnej zamożności nielicznych, wprowadzał autarkiczny ustrój stanowiący arabską odmianę etatyzmu pomieszanego z militarystyczną indoktrynacją.

Ostatnia konwencja Prawa i Sprawiedliwości w Sali Kongresowej przypominała w formie i treści wszystko to co, jakże dobrze – to ostatnie słowo nie do końca szczęśliwe – już znamy. Jarosław Kaczyński grający – po mistrzowsku – na nastrojach, odwołujący się do pomówień, negatywnych emocji i argumentów ze swej istoty pozamerytorycznych.

Barometrem i busolą nastrojów inwestorów jest puls gospodarki amerykańskiej. Spadek koniunktury i polityczne targi wokół reformy finansów publicznych USA, mającej utrzymać wiarygodność kredytową i stopniowo zbilansować nadmierny deficyt, mają proste przełożenie na notowania NYSE. W efekcie spadki na giełdach europejskich. Pozorne działania i niejasne zapowiedzi, co zaproponowali przywódcy Francji i Niemiec nie pozostały bez wpływu na wczorajsze notowania giełdowe w całej strefie euro i poza nią!

Brak formalnych i merytorycznych przesłanek do nazywania projektu Angeli Merkel i Nicolasa Sarkozy’ego Gospodarczym Rządem Europy nie zmienia faktu, ze zamiast oczekiwanego rozwiązania w formie np. euroobligacji rekomenduje się powołanie kolejnej fasadowej struktury, tym razem z udziałem prezydentów i premierów krajów strefy euro. Kadencyjne przewodnictwo jako pierwszy miałby objąć przewodniczący Rady Europejskiej Herman Van Rompuy. Spotkania tego gremium minimum dwa razy do roku mają sprzyjać wdrażaniu ustaleń Paktu Stabilizacji i Rozwoju.

Platforma Obywatelska nie odnosi się do opóźnień i uchybień w realizacji inwestycji infrastrukturalnych, lecz podnosi zasługi, których podwaliny położyli poprzednicy. Prawo i Sprawiedliwość odnosi się do wskaźników odziedziczonych po SLD, lub inwestycji podjętych do realizacji, lecz nie ukończonych. Lewica obiecuje, czego dokona, również w formie słowno-muzycznych wideoklipów, których treść dorównuje formie – pastisz przechodzący w groteskę.

Dziewięćdziesiąta pierwsza rocznica Bitwy Warszawskiej, zwanej przez lorda d’Abernona osiemnastą decydującą bitwą w dziejach świata, ma w istocie symboliczny, by nie rzec umowny, charakter. Rozstrzygające bowiem zmagania trwały od 12 do 25 sierpnia 1920 roku. 15 sierpnia – Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, zwana też Świętem Matki Boskiej Zielnej – ma bezpośredni związek ze zwycięskimi zmaganiami pod Ossowem i Radzyminem, w wyniku których odzyskano inicjatywę i powstrzymano bolszewickie natarcie.

Wczorajszy dzień obfitował w cały szereg krzepiących sygnałów. Europejskie giełdy, w tej liczbie warszawska GPW, zakończyły notowania w zielonym kolorze. Dow Jones – najważniejszy indeks NYSE, również osiągał dodatnie wskaźniki. Angela Merkel i Nicolas Sarkozy zapowiedzieli na przyszły wtorek konsultacje na temat sytuacji w strefie euro.

Opozycja ustami szefa Klubu Parlamentarnego PiS Mariusza Błaszczaka, tym razem w roli koryfeusza ekonomii, apeluje o obniżenie akcyzy na paliwa, zamrożenie kursu franka szwajcarskiego i „przeciwdziałanie drożyźnie”. Janusz Jankowiak, główny ekonomista Polskiej Rady Biznesu, odnosząc się do tych pomysłów nieco retorycznie pyta: czy mamy obniżać wpływy do budżetu bez żadnej gwarancji co do obniżenia cen paliw?

Frank Szwajcarski szybował w kierunku niewyobrażalnego zdawałoby się poziomu 4 PLN w tempie, które jeszcze niedawno zdawało się nie do pomyślenia. Dzisiaj pytanie brzmi nie czy, lecz kiedy kolejna magiczna granica 4,50 PLN zostanie przekroczona.

Od czasu, kiedy na Londyn i Coventry spadały niemieckie pociski V-1 i V-2, mieszkańcy brytyjskiej stolicy nie oglądali scen przypominających wojenną batalię. Za pośrednictwem TV, również my staliśmy się widownią sobotnich rozruchów, podpaleń i aktów przemocy połączonych z rabunkiem na masową skalę w dzielnicach Tottenham i Enfield, które w niedzielę rozszerzyły się o centrum – Oxford Cirrus, a w poniedziałek o kolejne kwartały północnego i południowo-wschodniego (Hockney) Londynu.

Andrzej Lepper, mimo że w ostatnich latach nieco zapomniany, pozostanie na trwałe nie tylko w pamięci wielu, lecz także w różnego rodzaju studiach opisujących fenomen jego kariery. Koniec tyleż dramatyczny, co zagadkowy, potwierdza tylko, że był postacią nietuzinkową wymykającą się jednoznacznym ocenom i nie sposób zaklasyfikować Go do jakiejkolwiek znanej nam grupy karier życiowych i zawodowych.

Jeszcze dwa dni temu generał dywizji, pilot Anatol Czaban odpowiadając na pytanie dziennikarza z niczym niezmąconym spokojem stwierdził, że nie zamierza składać wniosku o zwolnienie ze służby. Dziś jest już zdymisjonowanym asystentem Szefa Sztabu Generalnego.

Wczorajszy dzień na GPW przypominał przysłowiowy Sądny Dzień. Notowania, nawet niedawnych debiutantów w rodzaju JSW (spadek notowań o 6 proc.) – pikowały na łeb na szyję, z kolei kurs CHF, którego krzywa wzrostu przypomina hiperbolę, osiągnął w godzinach porannych poziom 3,72, by ustabilizować się na 3,70 PLN.

Wczorajsza konferencja prasowa w Moskwie stanowiła próbę odpowiedzi na ustalenia komisji ministra Jerzego Millera. Pan Morozow wypowiedział przy tej okazji wiele słów, lecz uderzające pozostaje zestawienie dwóch zwłaszcza sformułowań. „W polskim raporcie nie usłyszeliśmy niczego nowego” i „nie możemy pozostawić bez komentarza…, jesteśmy to winni opinii publicznej”. Tu nie ma miejsca na dowolne, czy tylko różne interpretacje. Sprzeczność jest taka, jak pomiędzy ogniem i wodą.

Radosław Sikorski wielokrotnie w przeszłości dawał publiczny wyraz swojej pasji polemicznej. Równie wyrazisty, co kontrowersyjny podkładał się po wielekroć zwłaszcza politycznym adwersarzom, niekiedy przez lapsusy językowe. Kiedy jednak się pisze choćby na twitterze, warto przeczytać, co puszcza się w sieć.

Miniony weekend, poza kolejnym już załamaniem pogody przyniósł chwilę zadumy i parę pytań, niestety pozostających bez odpowiedzi. Pierwsze dotyczy dymisji ministra Klicha. Brzmi prosto – dlaczego tak późno?! Drugie, osoby następcy – Tomasza Siemoniaka.

Zapowiadane na czwartkowy wieczór głosowanie nad planem redukcji wydatków publicznych w USA odroczono po raz kolejny. Mniejsza o to, że plan przygotowany pod kierunkiem Johna Boera, przywódcy Izby Reprezentantów Kongresu, nie uzyskał koniecznego poparcia w łonie samych Republikanów, zwłaszcza ich prawicowego, związanego z Tea Party, skrzydła.

Stwierdzenie, że ramy obrotu gospodarczego, zwłaszcza w odniesieniu do zasad regulujących podstawy, na jakich się dokonuje, określa w cywilizowanych społeczeństwach prawo trąci truizmem. Nader jednak często owe regulacje stanowią nie tyle wyraz racjonalnej troski o dobro wspólne, ile emanację woli politycznej aktualnej większości parlamentarnej.

Kiedy Trybunał Konstytucyjny usankcjonował pomysł na jednomandatowe okręgi wyborcze do Senatu, zaczęło się gorączkowe poszukiwanie osób rozpoznawalnych i z pewnym kapitałem zaufania społecznego, bądź chociażby sympatii. Takie kryteria spełniają z pewnością i Paweł Nastula, i Władysław Kozakiewicz.

Od dzisiaj zaczynamy odliczanie. Jeśli do drugiego sierpnia, a więc za tydzień nie dojdzie do porozumienia prezydenta USA z republikańską większością w Kongresie możemy mieć do czynienia z bankructwem najpotężniejszego mocarstwa świata.

Dwie odsłony norweskiej tragedii, najpierw w stolicy, potem na wyspie Utoya, gdzie przedstawiciele partyjnej młodzieżówki spotkali się ze swoimi liderami, po raz kolejny uświadomiły nam, że w zglobalizowanym świecie nikt nie jest do końca bezpieczny.

350 miliardów euro, to szacunkowa suma dotychczasowych zobowiązań Grecji. Efekt skali zostanie wzmocniony w postępie geometrycznym w miarę kolejnych pakietów pomocowych. Mówi się nawet o nowym planie Marshalla, co zapobiec ma rozszerzeniu kryzysu na Włochy i Hiszpanię.

Spolszczona wersja łacińskiego powiedzenia ma odniesienie do wczorajszej decyzji Trybunału Konstytucyjnego. Gwoli ścisłości przypomnijmy, podjętej przy pięciu zdaniach odrębnych, co w niczym nie narusza przejrzystości i klarowności orzeczenia. Głosowanie przez przedstawiciela – tak, głosowanie korespondencyjne – tak, bilbordy i spoty wyborcze – tak, wybory dwudniowe – nie.