Najnowsze wydanie miesięcznika BANK 
Czy należy spodziewać się wzrostu kosztów utrzymania w wyniku polityki, którą podejmują rządy Unii Europejskiej w celu ograniczania pandemii COVID-19? Pytanie słychać zewsząd, ale odpowiedź ekonomistów nie wszystkich zadowala: taki scenariusz jest niewykluczony, choć nie oznacza to, że zostanie zrealizowany.
Plany rządów Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii z początków 2017 r. były skrupulatne i optymistyczne: zakładały, że dwustronna umowa handlowa między oboma państwami zostanie zawarta szybko – czyli w lipcu 2020 r. – zaś w połowie roku 2021 będzie funkcjonowała już co najmniej sześć miesięcy.
Blisko półtoraroczna walka z COVID-19 wygasa. Wakacyjną radość z tymczasowego choćby zwycięstwa z pandemią zaczęła zakłócać wizja inflacji, która – wyskakując niczym diabeł z pudełka – zajęła znaczące miejsce w obecnym europejskim dyskursie publicznym.
Czy Unia Europejska oczekuje ustabilizowania relacji transatlantyckich w czasie prezydentury Joe Bidena, czy może liczy na ich przebudowę? W minionych czterech latach USA i UE poróżniły się w tak znaczącej liczbie kwestii, że trudno dziś jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie.
Stosunek do COVID-19 dzieli społeczeństwa na tych, którzy obawiają się zakażenia koronawirusem oraz tych, którzy negują zagrożenie. Rządy państw na świecie rozmaicie reagują na problem zachorowań. Część wstrzymuje się przed kolejnym lockdownem. Pierwsze bowiem podsumowania efektów wiosennego okresu powszechnego ich wygaszania przyniosły informacje nie tylko o okresowym załamaniu w gospodarce, ale i o poważnym spowolnieniu przepływów handlowych.
Czołówkę światowego ładu walutowego tworzą pieniądze narodowe potężnych politycznie, militarnie i gospodarczo państw. Globalizacja postawiła je wobec problemu, który można nazwać paradoksem ładu walutowego, polegającego na jednoczesnym jego wzmacnianiu i osłabianiu ze względu na wzmacnianie lub osłabianie głównych walut rezerwowych. Przy czym, o ile stosunkowo łatwo wskazać główne czynniki wzmacniania środków stanowiących rdzeń konstrukcji światowego systemu walutowego, to trudniej o sporządzenie pełnej listy zagrożeń, wprowadzających doń niebezpieczną entropię.
Rok 2018 był czasem wielkich wspomnień o warunkach kreacji pokojowego świata przed stu laty. W trakcie głównych uroczystości, które odbyły się 11 listopada ub.r. w Paryżu, nie zabrakło podniosłych przemówień o potrzebie i celach uniwersalnego ładu rodzącego się na zgliszczach Wielkiej Wojny. Ale rok 2018 był też czasem wojen, w tym handlowych. Współcześni politycy nie wykorzystali jednak okazji obchodów setnej rocznicy ustanowienia pokoju do przedstawienia – jak to uczynił wiek temu amerykański prezydent Thomas Woodrow Wilson w swojej 14-punktowej Deklaracji – najważniejszych zadań porządkujących obecny światowy system polityczno-gospodarczy.
Unia Europejska jest doskonałym miejscem do uprawiania procederu prania pieniędzy. Stwierdzenie szokujące, ale uzasadnione. O narastaniu zagrożenia zjawiskiem informują postępowania podjęte w ostatnich kilku latach przez niemal wszystkie państwa Unii. O problemie mówi Komisja Europejska, debatuje nad nim Parlament Europejski. Jaka jest jego skala?
Cła od blisko wieku nie mają dobrej prasy. Traktowane w XIX w. jako źródło wsparcia budżetu oraz naturalne narzędzie ochrony gospodarki przed konkurencją ze świata, od lat 30. XX w. zaczęły być postrzegane jako forma ekstra-terytorialnych sankcji nakładanych na nieakceptowane przez państwa transakcje ekonomiczne. Podejście utrwaliło się, prowadząc do współczesnego standardu niskiej protekcji celnej państw.
Niedawno minęło pierwsze 500 dni prezydentury Donalda Trumpa. Według Białego Domu jego działania „wzmocniły gospodarkę”. Niewykluczone, bo prognozy mówią o wzroście 2,8% amerykańskiego GDP w 2018 r. Protekcyjna polityka handlowa prezydenta budzi jednak protesty ekonomistów, polityków, ale i elektoratu. Wiele wskazuje, że decyzje celne administracji Donalda Trumpa mogą nie okazać się korzystne, lecz kontrproduktywne – o wojnie handlowej nie wspominając – tak dla amerykańskiej gospodarki, jak dla gospodarek państw, których te działania dotykają.
Europe has been adrift since the outbreak of the crisis. It goes from one project to another in pursuit of more benevolence for the Euro Area states, setting aside the good of the EMU as a whole. Neither reforms which were implemented within the monetary and economic field in last four years have been audacious enough to fully correct Euro Area’s problems, nor did these reforms accomplish the task of deepening EU integration. Such narrow attitude towards reforms in the EU is dubious and its results are good for nothing. Europeans fell bewildered and have ceased to value the idea of integration. It is up to the EU to offer them a new hope; however it will be able to do this only under a few circumstances.