Strefa VIP: Gambit bankowy

Artur St. Rolak

Jak się gra w szachy, wszyscy wiemy, ale partia w zaciszu domowym – z kimś z rodziny albo z sąsiadem – to zupełnie coś innego niż prawdziwy turniej. My mamy czas, nad jednym ruchem możemy się zastanawiać godzinami, natomiast zawodników pogania zegar.

Są różne sposoby rozgrywania turniejów – ten toczył się w formule „13 minut + 2 sekundy”, czyli gracze mieli 13 minut na partię plus dodatkowe dwie sekundy za każde wykonane posunięcie. Ten limit gwarantował, że impreza zakończy się w zaplanowanym terminie. Mało kto tak dobrze jak bankowcy wie, że czas to pieniądz.

W turnieju głównym wystartowało 26 osób, a w zawodach młodzieżowych – dwanaście. Każdy zawodnik rozegrał dziewięć partii. W przypadku zdobycia identycznej liczby punktów o kolejności decydował „współczynnik Buchholtza”. Zamiast rozwlekle tłumaczyć, na czym on polega, powiedzmy tylko, że prawie wszyscy startujący w tym turnieju wiedzą, o co chodzi, bo są zawodnikami sklasyfikowanymi w rankingu FIDE (Międzynarodowa Federacja Szachowa) i Polskiego Związku Szachowego. Prawie, bo przecież od siedmioletniej Helenki, najmłodszej uczestniczki rywalizacji, nie możemy tego wymagać. O tytuł najlepszego szachisty wśród bankowców walczył mistrz międzynarodowy, dwóch mistrzów FIDE, mistrz i pięciu kandydatów na mistrzów. Te tytuły nadaje federacja za konkretne osiągnięcia sportowe.

Faworytem – przynajmniej na podstawie rankingu – turnieju nadziei był niespełna 18-letni Bartosz ...