Karol Jerzy Mórawski

Kilkadziesiąt lat temu – jeszcze u progu gomułkowskiej „małej stabilizacji” – Polskie Radio emitowało bodajże pierwszy w historii konkurs dla radiosłuchaczy, zatytułowany „Zgaduj-Zgadula”. Jak nietrudno się domyślić, pośród uczestników zmagań na antenie nie brakowało i takich, których poziom wiedzy odpowiadał dzisiejszemu kolokwializmowi „teledurniej”. Żenujące występy ignorantów przed liczącą miliony słuchaczy na całym świecie publicznością nie uszły uwagi ówczesnych satyryków – którzy w jednym z warszawskich kabaretów pokazali własną, jakże ciętą wizję konkursu:

Mały Książę – międzygalaktyczny podróżnik i myśliciel z „pokolenia Z”, stworzony przed laty przez Antoine Saint Exupery’ego – podczas jednej ze swych wojaży odwiedził niedużą planetkę, znajdującą się we władaniu Króla. Zaiste, mądry i przewidujący był to monarcha. Choć miał władzę absolutną, zdawał sobie sprawę z oczywistych ograniczeń wynikających z praw fizyki czy biologii, przeciw którym nawet królewska wola niewiele może wskórać. – Jeśli rozkażę generałowi, aby zmienił się w morskiego ptaka, a generał nie wykona tego, to nie będzie wina generała. To będzie moja wina – powtarzał stary władca, choć na jednoosobowej planecie tak naprawdę nie bardzo miał komu wydawać rozkazy, choćby i te najrozsądniejsze…

Dobiegające właśnie końca, tegoroczne lato upłynęło w stolicy pod znakiem… wykopków. Barczyści robotnicy, uzbrojeni w łopaty i minikoparki, za cel wzięli czerwone wiaty na przystankach autobusowych i tramwajowych. W miejsce charakterystycznych, obłych sylwetek warszawskich przystanków pojawiły się nowe, w których przejrzystość szklanych tafli równoważą cienkie wstawki z polerowanej stali nierdzewnej. Co poniektórzy twierdzą zresztą, że „to już było” – wskazując na, spotykane jeszcze tu i ówdzie, wiaty przystankowe pamietające jeszcze czasy późnego Gierka…

Zaczęło się prawie jak na corridzie. „Prawie” – gdyż zamiast ustrojonego girlandami amfiteatru, miejscem starcia był czarny asfalt wylotówki z Warszawy. W rolę rozjuszonego buhaja wcielił się dorodny odyniec, a i sam matador w niczym nie przypominał szykownie ubranego bożyszcza hiszpańskich tłumów. W przeciwieństwie też do hiszpańskich walk byków, w których bez trudu wskazać możemy zwycięzcę, w tym akurat przypadku nikt nie wyszedł bez szwanku. Dzik wprawdzie padł trupem już od pierwszego ciosu, ale i jego pogromca ucierpiał – i to w dwójnasób. Wymiana zderzaka, reflektora i lakierowanie błotnika w Skodzie Octavii to wydatek całkiem niemały. Na domiar złego, wezwani na miejsce funkcjonariusze wystawili pechowemu kierowcy mandat. Powód? – Niezachowanie szczególnej ostrożności i doprowadzenie do kolizji ze zwierzęciem – tak przynajmniej twierdzili policjanci.

Cytat z kultowych „Zmienników” w roli tytułu dzisiejszego bloga jednoznacznie sugeruje, że tym razem będzie o taksiarzach – i tak jest w istocie. Pozwólcie jednak, Drodzy Czytelnicy, że nie dam tym razem satysfakcji pewnemu głośnemu portalowi społecznościowemu, o którym na rynku przewozów osobowych głośno co najmniej od kilku miesięcy. W przeciwieństwie bowiem do Paryża, Berlina czy Brukseli, grzech pierworodny, jaki trapi polski rynek taksówkowy jest co najmniej tak stary, jak polska demokracja.

Wiele lat temu, jeszcze przed II wojną światową, pewien bajecznie bogaty brytyjski lord udał się na safari swym wiernym Rolls-Roycem. Niestety, któregoś dnia wyprawy będące symbolem niezawodności auto nagle odmówiło współpracy. Jak na królewską markę przystało, lord nie musiał długo czekać na wsparcie techniczne – po kilku zaledwie godzinach nad pustynią zaterkotał silnik awionetki, a przybyły z niebios mechanik wymienił sprawczynię całego zamieszania – pękniętą półoś napędową.

Wilk morski wszech czasów – brytyjski admirał Horatio Nelson – jak każdy dowódca floty w tamtych latach miał poważne problemy ze szkorbutem, gnębiącym jego marynarzy. Zmuszanie matrosów do jedzenia kiszonej kapusty czy czosnku na niewiele się zdawało – i wówczas to genialny admirał miał posunąć się do iście szatańskiego podstępu. Ogłosił mianowicie rozkaz, w myśl którego admirałowie, kapitanowie i wyżsi oficerowie mieli, pod groźbą kary, spożywać codziennie odpowiednie ilości pożytecznych warzyw. Zwykli marynarze zaś – pozbawieni zostali prawa do tychże wątpliwych frykasów. Jak można się spodziewać, ludzka przekora i tym razem wygrała: byle szczur pokładowy, który dotychczas kręcił nosem nad główką cebuli, począł nagle wyrywać kamratom z rąk ów owoc pożądania, dozwolony odtąd jedynie dla utytułowanych wybrańców.

„Inteligencie, wstydź się Waść, nie pozwól sobie śpiewki kraść!”- tymi słowami Wojciech Młynarski podsumował swego czasu wypowiedzi polityków, którzy dla swoich partykularnych interesików próbowali znaleźć alibi w postaci ponadczasowego szlagieru „Róbmy swoje”.  Słowa wybitnego satyryka przyszły mi na myśl podczas wczorajszego Kongresu Gospodarki Elektronicznej – choć temat poruszany podczas ostatniej sesji miał charakter jak najbardziej poważny, by nie rzec: fundamentalny.