Najnowsze wydanie miesięcznika BANK dostępne w sklepach i online Sprawdź szczegóły i zapisz się na prenumeratę roczną -20% 
Większości osób publicznych dziennikarze potrzebni są głównie do tego, aby tworzyć peany na ich cześć i przeprowadzać gloryfikujące wywiady. Przynajmniej tak im się wydaje, pewnie z głębokiego przekonania, że to tylko kwestia ceny, bo wszystko i każdego można kupić. Chyba dlatego okazują takie zdumienie, że są tacy, dla których jest to kwestia charakteru, wolności prasy i niezależności.
Pierwsze lata powojenne to okres poszukiwania w Sopocie nowej arkadii przez wielu przybyszy, ciężko doświadczonych traumą utraty swojej dotychczasowej małej ojczyzny i poszukujących swojego miejsca do życia. Trafili tu m.in. przybysze ze zdruzgotanej Warszawy, utraconych bezpowrotnie – jak się miało okazać – kresów, profesorowie z Lwowa, uciekinierzy z Wilna, wszyscy, którzy nie mieli już dokąd i z kim wracać – próbowali odnaleźć w przedwojennym kurorcie, wciąż eleganckim i wspominającym czasy niedawnej świetności.
Obniżenie w ostatnich latach pewnych, elementarnych standardów naszego życia politycznego wydaje się, niestety, niezaprzeczalnym faktem. To przekroczenie dolnej granicy poziomu zawdzięczamy głównie, jak sądzę, sami sobie. W końcu to my sami przecież wybieramy do parlamentu i różnych szczebli samorządu naszych reprezentantów, najczęściej zresztą partyjnych.
Większość prezydentów, jeśli tylko zechce, może rządzić swoimi miastami dożywotnio” – stwierdził jakiś czas temu socjolog z Uniwersytetu Jagiellońskiego, Jarosław Flis. Uzasadniając tę tezę, stwierdził też, że już kilka miesięcy przed wyborami na rzecz reelekcji pracują całe biura prasowe. Nawet jeśli jest to tylko kilka osób, to daje kolosalną przewagę. Żeby to nadrobić, konkurent musiałby wydać na promocję kilkaset tysięcy złotych. Jest to oczywiście nierealne, zwłaszcza dla kandydatów bezpartyjnych, dlatego droga do reelekcji jest zdecydowanie łatwiejsza.
Sopot, małe miasto uzdrowiskowe, „skrojone na ludzką skalę”, jak napisała kiedyś Agnieszka Osiecka, ma w końcu nowy dworzec – odtrąbiono w mediach jakiś czas temu kolejny sukces inwestycyjno-budowlany kurortu. Niestety, nie wytrzymuje weryfikacji z rzeczywistością stwierdzenie, że oto zafundowano mieszkańcom i turystom nowy, funkcjonalny dworzec.
Ciekawe, jakie otrzymałbym dziś odpowiedzi na pytanie, kto to taki filumenista lub filatelista? Kolekcjonować można niemal wszystko, choć chyba ze świecą szukać już dziś młodych ludzi, zbierających znaczki, etykiety od zapałek albo np. puste puszki po piwie, czy też opróżnione pudełka po papierosach. Ale kto niczego nie zbierał w dzieciństwie i młodości, niech pierwszy rzuci kamieniem!
Sondaże, który rządzą codziennym życiem nie tylko naszych polityków, przynoszą nam nie tylko wiedzę o wyborczych preferencjach, ale stanowią również (a może nawet przede wszystkim) aktualne odzwierciedlenie społecznych nastrojów, fobii, lęków, sympatii i antypatii. Czy nie jest to jednak krzywe zwierciadło, w którym odbicie rzeczywistości nigdy nie jest w pełni prawdziwe?
Ten świat zdominowany jest przez mężczyzn, ale bez kobiet byłby nie do zniesienia. Napisałem to pierwsze zdanie w dość spontanicznej reakcji na wakacyjny klimat za oknem, czasami zmącony jednak chłodem i deszczem. Przeczytałem je po chwili na głos, zdając sobie sprawę, że brzmi ono jak jakiś aforyzm albo początek romantycznej powieści.
To pytanie, zadane przez Jacka Kaczmarskiego w jego, dość gorzkiej w wymowie, piosence, nigdy nie traci na aktualności. Losy moich przyjaciół ze szkolnej ławki są – jak patrzę na to dziś z perspektywy czasu – dość typowe dla pokolenia, które dorastało na przełomie lat 60-tych i 70-tych. Emigracja pomarcowa, bezpowrotne zniknięcie z mojego życia kolegów z obco brzmiącymi nazwiskami (Wolf, Vorpahl), migracje zarobkowe za chlebem za ocean, wymuszony okolicznościami wybór wolności, bardziej lub mniej udane powroty, zawiłe losy osobiste.
Nie jestem ekonomistą, ani tym bardziej analitykiem finansowym, ale im bliżej wieku emerytalnego (no właśnie, co tam Panie, w polityce mówią o przywróceniu poprzedniego wieku emerytalnego?) tym bardziej jestem przerażony. Nie doniesieniami o kolejnym kryzysie ekonomicznym, zapowiadanym nieustannie bankructwie Grecji czy gospodarczym krachu odległej Wenezueli.
Jak świat światem, „starszyzna plemienna” zawsze narzekała na kolejne młode pokolenie, zarzucając im egoizm, brak wychowania i kindersztuby, bezideowość, brak patriotyzmu i tak dalej. Nie chcę tu prawić banałów, ale zawsze byłem przekonany, iż tak naprawdę nie istnieje konflikt pokoleń, a tylko postaw. To, czy ktoś czuje się (de facto zatem jest) młody, zależy – według mnie – nie od metryki czy siwych włosów, ale od stanu ducha. To trochę jak odwieczny dyskurs „czy poetą się tylko bywa” w opozycji do przekonania, że „każdy jest poetą”.
Mam okazję ostatnio sporo jeździć po kraju, i to nie tylko głównymi drogami i autostradami. Moje zawodowe ścieżki (jak można przekonać się również z moich relacji na tym portalu) często prowadzą mnie do małych miejscowości uzdrowiskowych, gdzie ekologia ma (a przynajmniej powinna mieć) znaczenie pierwszorzędne.
SACRUM I PROFANUM
W Polsce hasło uzdrowisko kojarzy się wciąż – absolutnie niesłusznie – z dość siermiężnym standardem sanatoryjnym oraz przekonaniem, że kuracjusze wybierają się tam głównie na podbój serc płci przeciwnej. Symbolem tego przekonania jest stary dowcip o feerii świateł nad Ciechocinkiem, gdzie każde pojedyncze światełko oznacza małżeńską zdradę.
Solec Zdrój jest wciąż stosunkowo mało znaną miejscowością uzdrowiskową, zwłaszcza w porównaniu z takimi gigantami jak Kołobrzeg czy Ciechocinek. Pięknie położony w województwie świętokrzyskim, kilkadziesiąt kilometrów od Kielc czy Krakowa, od chwili powstania „Malinowego Zdroju” i Basenów Mineralnych wciąż przyciąga nowych kuracjuszy i turystów.
Kolejnym uzdrowiskiem, które zgłosiło swój akces do pierwszej edycji konkursu EKO HESTIA SPA, jest Busko-Zdrój w województwie świętokrzyskim, którego początki sięgają XII wieku. W herbie miejscowości nieprzypadkowo znalazło się słońce, gdyż roczna ilość godzin słonecznych (1151) jest tu jedna z najwyższych w Polsce. To również stolica Ponidzia, wciąż stosunkowo krainy mało znanej, za niezwykle atrakcyjnej turystycznie krajobrazowo i bogatej w kulturowe dziedzictwo.
„W poszukiwaniu straconego czasu” można zgubić więcej czasu, niż czytając wiekopomne dzieło Marcela Prousta. Oglądanie seriali jest tylko jedną z wielu dróg do samodoskonalenia się w sposobach zabijania czasu. Seriale są jak ludzie. Lepsze i gorsze. Seriale są bowiem takie same, jak ich widzowie. Kreują świat na miarę wyobrażeń nie tylko swoich twórców, ale i odbiorców. Nie potępiam tych, którzy je oglądają, bo sam nie jestem bez winy.
