PKO Bank Polski / PKO BP

Zgodnie z oczekiwaniami europejski czas kwotowań był bardzo spokojny. Doszło do nieznacznego odbicia na krzywej Bunda, ale niemiecka krzywa nie pozostawała osamotniona w tym (korekcyjnym) ruchu. Wzrosły nieznacznie rentowności francuskiego, austriackiego, czy holenderskiego długu. Dużo mniejsze odbicie widać był na krzywej czeskiej (1,85% z 1,75%), podczas gdy rentowność węgierskich papierów pogłębiła spadki (5,92% z 6,14%).

Co łączy rodzynki i skrzydła motyla? Zainteresowanych zachęcamy do obejrzenia konferencji po posiedzeniu RPP. Konferencja „wiele nowego” do oceny perspektyw polityki monetarnej nie wniosło, ale przyniosło wiele ciekawych, barwnych  i inspirujących porównań. Nie doszło wczoraj do zmian parametrów polityki monetarnej w Polsce. Sam komunikat Rady Polityki Pieniężnej potwierdził z jednej strony (1) wyczekujące nastawienie Rady, a z drugiej (2) słabość gospodarki w I kwartale 2013.

W piątek na amerykańskiej krzywej rządziły dane na temat zatrudnienia w USA. Piątkowy raport był bowiem bardzo słaby. Marcowy przyrost miejsc pracy o zaledwie 88 tysięcy (prywatne o 95), plasuje 3 miesięczną średnią comiesięcznej kreacji zatrudnienia w okolicy 170 tys osób (wobec 200 tys jeszcze przed publikacją). Najsłabsze na rynku pracy w marcu okazały się tendencje w sektorach wrażliwych na cykl koniunkturalny, czyli w sektorach produkcyjnych i detalicznych.

Poniedziałek na rynku głównej pary walutowej rozpoczynamy w okolicach 1,30. Dzisiejszy kalendarz publikacji makroekonomicznych pozbawiony jest punktów mogących mieć silny wpływ na rynek.

Szukanie źródeł wzrostu gospodarczego, nadziei na nowy kanał, którym wsparcie dotrze do gospodarki realnej a jednocześnie na impuls, który rozbudzić miałby falę optymizmu prowadzącą do ożywienia, będzie „mozolne”. O wiosenny wiatr trudno będzie przede wszystkim w Europie, o ile nie zobaczymy strategii skierowanych na wzrost gospodarczy w strefie. Czy retorykę prezesa EBC uznać można za nieco rozczarowującą?

W czwartek w oczekiwaniu na wyniki posiedzenia Banku Anglii i Europejskiego Banku Centralnego uwagę inwestorów przyciągały kolejne słabe publikacje makroekonomiczne dla strefy euro oraz najważniejszych gospodarczo jej krajów.

W II kw. 2013 r. oczekujemy utrzymania trendu bocznego na rynku polskich obligacji skarbowych z tendencją do wzrostu rentowności, szczególnie w sektorach powyżej 5 lat. Na krótkim końcu krzywej notowania wyceniają nieracjonalnie niski poziom stopy referencyjnej NBP poniżej 3,00%. Z kolei w przypadku dłuższych obligacji negatywny wpływ na wyceny będą miały oczekiwane przez nas rosnące rentowności na rynkach bazowych.

Do końca II kw. spodziewamy się umocnienia euro wobec dolara (EUR/USD  = 1,33) oraz umocnienia złotego wobec obu tych walut  (EUR/PLN = 4,08; USD/PLN = 3,07) gdyż:

• dynamika odchyleń realnego rynkowego kursu EUR/USD od wskazań naszego behawioralnego modelu realnego eurodolara wskazuje na rosnące prawdopodobieństwo wzrostu kursu EUR/USD, a nasz behawioralny model realnego EUR/PLN wskazuje na rosnącą presję na aprecjację złotego,

Prognozujemy wzrost indeksu WIG w nadchodzącym kwartale do 47-48 tys. pkt, a w całym roku do 50 tys. pkt.

We wtorek na rynku głównej pary walutowej niewiele się działo, biorąc pod uwagę jak nerwowo zakończyła się sesja poniedziałkowa.

Na wykresach UST oraz Bunda dominował wczoraj ruch w stronę lokalnych minimów. Bund stabilizował się w okolicy linii wsparcia średnioterminowego, aby naruszyć ją nieznacznie w drugiej części dnia spadkiem poniżej 1,34%. Poranne kwotowanie na rynku Bunda potwierdza szansę na głębszy test tego poziomu – otwierając drogę do strefy 1,25-1,26%. Niemiecki benchmark 2-letni testował wczoraj poziom zera, co czyni również na dzisiejszym otwarciu.

Poniedziałkowa sesja na rynku głównej pary walutowej przyniosła dalsze osłabienie euro wobec dolara prowadzące do testu wsparcia na 1,284 USD. Choć Cyprowi udało się uniknąć niewypłacalności to jednak trudno jest zakładać, że na rynki powróci trwały optymizm i inwestorzy przystąpią do nabywania aktywów nominowanych w euro.

„Rozwiązanie” sprawy cypryjskiej nie przyniosło radykalnego wzrostu popytu na ryzyko. Co prawda ryzyko  Cyprexitu  (przynajmniej w krótkim terminie) zostało zażegnane, ale konsekwencje podjętych decyzji dla Cypru, dla krajów strefy euro oraz dla (wiarygodności) wspólnej waluty nie muszą być tak oczywiste, co udowodniła wczorajsza sesja.

Pierwsze dni kalendarzowej  wiosny: a tu nie tylko brak (nawet fałszywej) zapowiadającej odwilż jaskółki, tylko śnieg i wizja przedłużającej się zimy. Dane z polskiej gospodarki w lutym w kombinacji ze słabością strefy euro (potwierdzonej  głównie wstępnymi odczytami wskaźników PMI) potwierdzają wciąż nikłe szanse  na  ocieplenie nastrojów polskich firm i konsumentów. 

Czwartkowa sesja europejska na rynku głównej pary walutowej rozpoczęła się silnym spadkiem notowań euro, choć nie doszło do pogłębienia wtorkowego dołka na 1,285 USD za euro. Niemniej kurs EUR/USD już w pierwszych godzinach handlu ponownie spadł poniżej 1,29. Wczoraj nie tylko Cypr był zmartwieniem inwestorów, ale też słabe raporty gospodarce. Europa nastraszyła bowiem danymi podważającymi oczekiwania na trwałe ożywienie gospodarcze.

Oblicze Europy zmieniło się diametralnie po tym, jak M.Draghi powiedział, że zrobi wszystko co możliwe, aby chronić Euro. Jak dobrze pamiętamy chodziło o OMT, które wyznaczyło punkt przegięcia na funkcji zaufania europejskiego sektora finansowego. Tym, którzy uważali, że zrobi to za darmo i jest to stwierdzenie zbliżające politykę EBC do działań Fed, prezes EBC odpowiadał już niejednokrotnie, kiedy ważyły się (polityczne) losy Hiszpanii, czy Włoch.

Wtorkowa sesja nie zmieniła obrazu rynku głównej pary walutowej. Kurs EUR/USD utrzymuje się poniżej poziomu 1,30. W centrum uwagi pozostawał wczoraj nadal Cypr. Rynek bacznie śledził temat głosowania w cypryjskim parlamencie dotyczącego propozycji opodatkowania depozytów bankowych – warunku koniecznego dla uzyskania przez kraj międzynarodowej pomocy.

To, że dane z amerykańskiego rynku nieruchomości okazały się nieco lepsze od oczekiwań nie jest wielkim zaskoczeniem – lepszych danych można było oczekiwać po ostatniej publikacji dotyczącej m.in. sprzedaży detalicznej, ale to, że wskaźnikowi ZEW udało się wypracować kolejny wzrost można uznać za małą niespodziankę.

Zgodnie z oczekiwaniami długi koniec polskiej krzywej rentowości nie pozostał obojętny na lukę otwarcia na wykresie Bunda i lukę finansowania w portfelu cypryjskiego rządu.

Na rynku głównej pary walutowej od poniedziałkowego otwarcia poniżej 1,30 USD za euro niewiele się zmieniło.  Wczorajszą sesję zdominowały dyskusje i spekulacje na temat przyznanej w weekend warunkowej pomocy finansowej dla Cypru. Planowane obciążenie kosztami ratowania kraju także zwykłych obywateli (chodzi o „podatek” od depozytów bankowych) jest bowiem pierwszym takim przypadkiem w historii UE.

Nie było z punktu widzenia polskiego rynku stopy procentowej nic ważniejszego wczoraj niż publikacja inflacji CPI. Skala umocnienia polskiego długu i spadku krzywej IRS była bardzo duża jeszcze przed publikacją danych o CPI (w tym stawki 2Y IRS, która biła rekordy podążając za a nawet ponownie wyprzedzając spadek stopy referencyjnej RPP i testowała okolice 3,29% tuż po publikacji CPI, podczas gdy papiery skarbowe zapadające w tym toku notują rentowności poniżej 3,0%).

Czwartkowa sesja walutowa przyniosła dalsze umocnienie dolara wobec euro. Gospodarka amerykańska po raz kolejny udowodniła, że jej kondycja poprawia się. W ubiegłym tygodniu liczba nowych wniosków o zasiłek dla bezrobotnych spadła do 332 tys. wobec oczekiwanych 350 tys. Kolejne, lepsze dane wspierają więc inwestorów grających pod szybsze zakończenie (ewentualnie ograniczenie) programu QE3, co prowadzi do dalszego umocnienia dolara. W czwartek w reakcji na dane euro/dolar zaczął kierować się ku 1,29.

Pomimo nie najgorszego startu środowa sesja przyniosła silne osłabienie euro. W pierwszych godzinach handlu wspólną walutę wspierały jeszcze odczyty inflacyjne m.in. dla Francji, Słowacji i Hiszpanii, które w większości okazały się niższe od prognoz. Jednakże wraz z publikacją słabych danych ze strefy euro i rozczarowujących wyników aukcji we Włoszech kurs EUR/USD ponownie zaczął spadać i jeszcze przed południem zszedł poniżej wsparcia na 1,30. 

Mario Monti powiedział mniej więcej rok temu, że „gdzieś we Włoszech jest ukryta potrzeba nudnego rządu, który będzie próbował mówić prawdę nie używając politycznego żargonu”. Ten rok pokazuje, że najprawdopodobniej „prawda Montiego” jest ukryta naprawdę głęboko, ponieważ, nie odbierając nikomu należnej czci i chwały z powodu palmy zwycięstwa w ostatnich wyborach, Włochy okazują się krajem, w którym komik staje się gigantem politycznym. Nie używa politycznego żargonu, ale na pewno nie zapewnia tak potrzebnej włoskiej nudy. Owa potrzeba włoska głęboko się więc skryła.

Mieszane nastroje oznaczają najczęściej nieznacznie mocniejszego Bunda. Tak działo się również w czasie wtorkowej sesji. Rentowność niemieckiej obligacji spadła do poziomu 1,48% po tym jak w poniedziałek testowane były okolice 1,52%. Podwyższone poziomy rentowności amerykańskiej 10-latki również wzbudziły popyt inwestorski. Rentowności UST 10Y sięgnęła w najsilniejszym momencie dnia poziomu 2,01%, niwelując cały wzrost rentowności 10-letniego benchmarku, który miał miejsce po publikacji silnych piątkowych danych z amerykańskiego rynku pracy.

Za nami kolejny dzień tygodnia bez istotnych wydarzeń mogących kreować nastroje inwestorów. Podobnie jak w poniedziałek, wczorajszy kalendarz makroekonomiczny nie obfitował w wiele ważnych publikacji, stąd uwagę zwracały jedynie dane dotyczące kondycji brytyjskiej gospodarki. Dynamika produkcji rozczarowała inwestorów, co znalazło przełożenie w dalszym osłabianiu funta brytyjskiego.