NZB 2015/01

Nowa odsłona naszego magazynu zgodnie z zapowiedzią kontynuuje wiodące tematy, również za sprawą wypróbowanych i znanych Państwu autorów. Tym, co stanowi naszym zdaniem nową jakość, jest ich nowe ujęcie, ze szczególnym odniesieniem do praktycznych implikacji relacji pomiędzy sferą realną w gospodarce, instytucjami i organizacjami odpowiedzialnymi za jej kształt i tempo wzrostu oraz zapleczem naukowo-badawczym i dydaktycznym przygotowującym przyszłe kadry.

Program Nowoczesne Zarządzanie Biznesem to jeden z największych programów edukacyjnych w Polsce, którego misją jest podnoszenie poziomu wiedzy o rynku finansowym, przedsiębiorczości oraz zarządzaniu biznesem poprzez rozwój współpracy sektora finansowego i biznesu ze szkołami wyższymi. Program powstał z inicjatywy Związku Banków Polskich.

Program Nowoczesne Zarządzanie Biznesem (NZB) jest projektem edukacyjnym, w ramach którego jego partnerzy wspierają szkoły wyższe w podnoszeniu ich standardu edukacyjnego, przenoszenia najlepszych praktyk biznesowych do nauki, a w konsekwencji podnoszenia świadomości ekonomicznej całego pokolenia obecnych studentów.

Celem artykułu jest przedstawienie ewolucji kształtowania się poglądów najwybitniejszych ekonomistów w obszarze znaczenia i roli właściciela kapitału w przedsiębiorstwie i stopniowego wyłaniania się kadry menedżerskiej przedsiębiorstwa ukierunkowanej na zarządzanie nim na rzecz właściciela. Autorzy, których poglądy zostały w niniejszym artykule przywołane to: W. Petty, A. Smith, J.B. Say, J.S. Mill, A. Marshall, T.B. Veblen, J.A. Schumpeter, W.C. Mills, P.F. Drucker, J.K. Galbraith.

Teoria czy praktyka? Ten stary niczym świat dylemat szczególnego znaczenia nabiera w dzisiejszych czasach. Rzetelne przygotowanie, którego początkiem – lecz bynajmniej nie końcem – jest edukacja formalna na poziomie akademickim, uzupełniana następnie przez kształcenie ustawiczne, stanowi dziś conditio sine qua non. Równocześnie nie wolno ulegać pokusie przedkładania teorii nauk ekonomicznych nad praktykę życia gospodarczego. Biada teoriom, które nie zostały zweryfikowane przez życie!

Czy planowanie i przygotowanie następstwa w firmach jest możliwe i celowe – a jeśli tak, to jak to wygląda w poszczególnych kategoriach przedsiębiorstw? Czy i w jakim stopniu potencjał i profil działalności warunkują zmiany na najwyższych stanowiskach? Wreszcie – czy ciągłość lub zmiana strategii działania w przedsiębiorstwie stanowi skutek, czy też raczej przyczynę sukcesji?

Zarządzanie ryzykiem jest uporządkowanym procesem nakierowanym na identyfikację i ocenę czynników ryzyka, które mogą mieć wpływ na prowadzoną działalność. W dzisiejszych bardzo dynamicznych czasach, kiedy wiele instytucji finansowych oraz agencji ratingowych zawiodło zaufanie opinii publicznej – co ostatecznie spowodowało straty finansowe inwestorów i negatywnie odbiło się na kondycji wielu przedsiębiorstw i państw – rola zarządzania ryzykiem jest jeszcze większa i coraz bardziej uświadomiona.

Wiele banków prowadzi już od lat działalność edukacyjną we własnym zakresie. Dla tych podmiotów to przede wszystkim kwestia społecznej odpowiedzialności prowadzonego biznesu. W ich wspólnym interesie jest bowiem zainteresowanie m.in. młodym pokoleniem oraz edukacją ekonomiczną.

Przedsiębiorstwa w Polsce i na świecie muszą sprostać coraz większej dynamice zmian wynikających zarówno z globalizacji gospodarki, jak i z coraz szybszych zmian otoczenia przedsiębiorstw i tempa postępu technologicznego.

Na potrzeby tego tekstu wykorzystajmy definicję społecznej odpowiedzialności biznesu zredagowaną w komunikacie Komisji Europejskiej określającej CSR (ang. Corporate Social Responsibility) jako odpowiedzialność firm za ich wpływ na społeczeństwo – w każdym wymiarze. Ta krótka, lapidarna definicja bardzo dobrze oddaje istotę wspomnianej odpowiedzialności.

Przejrzyste praktyki rynkowe oparte na szacunku do pracowników, społeczności i środowiska stanowią podstawę budowy trwałej wartości firmy i zrównoważonego rozwoju społecznego.

Eksport jest jednym z najważniejszych wskaźników umiędzynarodowienia gospodarki i kluczowym warunkiem wzrostu. W Ministerstwie Gospodarki podjęliśmy szereg działań, które mają na celu zwiększenie konkurencyjności naszych firm i promowanie rodzimych produktów. Dzięki temu zdobywamy nowe rynki i rozszerzamy wymianę handlową.

Jak wynika z badania przeprowadzonego przez Deutsche Bank, im Polak młodszy, tym mniej wie o inwestycjach i produktach finansowych pozwalających pomnażać pieniądze. Nie jest też nimi specjalnie zainteresowany. Nie wróży to dobrze przyszłości finansowej osób wchodzących na rynek pracy. Również w obliczu analiz pozbawiających złudzeń na temat wydolności polskiego systemu emerytalnego. Pokolenie obecnych dwudziesto- i trzydziestolatków, stanie wobec problemu zapewnienia sobie starości na poziomie powyżej egzystencjalnego minimum. Chyba że zawczasu zadba o odpowiednie zabezpieczenie finansowe.

W zakresie wytwarzania dóbr i usług Polska konsekwentnie goni bardziej rozwinięte i bogatsze kraje Europy. Według danych Eurostatu produkt krajowy brutto na jednego mieszkańca, który w 2007 r. stanowił u nas 53 proc. średniego poziomu Unii Europejskiej, podniósł się do 67 proc. w 2013 r.

Kupuj plotki, sprzedawaj fakty to jedna z najpopularniejszych reguł handlu walutami, która służy często do wykorzystywania nieprawidłowej wyceny walut na rynku forex. Opiera się ona na psychologicznej zasadzie instynktu stadnego, który charakteryzuje się brakiem indywidualności sprawiającym, że ludzie myślą i zachowują się podobnie. W świecie inwestycji jest ono często powodem gwałtownego wzrostu lub spadku cen rynkowych, które mogą osiągać skrajne poziomy.

Handel na forex to gra wzajemnych relacji. Właściwa ocena siły bądź słabości danej waluty jest kluczem do osiągnięcia przewagi nad innymi inwestorami. Czy są ku temu stosowne narzędzia?

Zalążki systemu emerytalnego we Włoszech pojawiły się jeszcze pod koniec XIX w., kiedy wprowadzone zostały pierwsze dobrowolne ubezpieczenie emerytalne. Po około dwóch dekadach, przekształciły się one w obowiązkowy system kapitałowy, a w 1919 r. powstała wyspecjalizowana instytucja zajmująca się administrowaniem systemem ubezpieczenia społecznego. Był to INSP – Instituto nazionale per la previdenza sociale, czyli Krajowy Urząd ds. Zabezpieczenia Społecznego1. System w takiej formie istniał aż do II wojny światowej.