Najnowsze wydanie miesięcznika BANK dostępne w sklepach i online Sprawdź szczegóły i zapisz się na prenumeratę roczną -20% 
Koniec roku zwyczajowo rodzi masę pytań o nadchodzącą przyszłość. W mediach obserwujemy wysyp komentarzy, analiz, czy też może nazywając rzeczy po imieniu – „przepowiedni”. Każdy wybierze z tego, co mu najbardziej odpowiada.
Teoretycznie temat wydaje się zbędny, gdyż niemiecka scena polityczna należy do najbardziej stabilnych w Europie. Tyle że nie sposób ignorować pewnych tendencji, jakie zaszły w ostatnich latach na naszym kontynencie. To zmierzch rządzących od dziesięcioleci ugrupowań, pojawienie się nowych sił i rozbicie duopoli.
O czym mowa? Amerykański dolar – na przestrzeni ostatnich dziewięciu miesięcy przegrał tylko w relacji z… meksykańskim peso odrabiającym straty z poprzedniego roku, ale wspartym dobrymi danymi makroekonomicznymi oraz ocaleniem porozumienia NAFTA. W innych relacjach to dolar jest królem – prawdziwy pogrom przeżyła turecka lira, na drugim miejscu znalazł się brazylijski real, a na trzecim południowoafrykański rand, dalej indyjska rupia i rosyjski rubel.
Turcja – wielki, kraj z wieloma aspiracjami, które nigdy nie zostaną spełnione. O ile obecność w NATO jest bardziej strategicznym celem dla zagranicznych partnerów mających tu „bazę wypadową” na Bliski Wschód oraz pewne równoważenie dla obecności Rosji w Syrii, o tyle sprawa obecności Turcji w Unii Europejskiej zawsze miała wielu przeciwników.
Szeryf Trump może nie sprawdzić się w swojej roli obrońcy interesów Stanów Zjednoczonych. W końcu czerwca jedna z firm będących ikonami amerykańskiego przemysłu, czyli Harley-Davidson wystawiła mu żółtą kartkę. Zaledwie kilka dni po tym, jak Unia Europejska wprowadziła odwetowe cła na amerykańskie produkty, zdecydowano o tym, aby przenieść część produkcji poza USA, tak aby nie utracić bogatych klientów.
Czy ktoś z państwa pamięta jeszcze, co oznaczał skrót PIIGS? Nie, to nie trzy wesołe świnki z jednej ze znanych bajek z naszego dzieciństwa, chociaż można wskazać pewne podobieństwa. Zamiast murowanego domu, w najbliższych miesiącach podejmowane będą próby zbudowania nowoczesnego pałacu, ale ze… słomy.
W ostatniej dekadzie kwietnia przez krajowe media przewaliła się masa komentarzy dotyczących przyszłych losów frankowiczów. Miało to związek z naruszeniem przez kurs CHF/PLN psychologicznej bariery 3,50 zł.
Przez chwilę wydawało się, że Biały Dom wyciągnął wnioski z wydarzeń, jakie miały miejsce w styczniu. Wtedy seria wypowiedzi podważających politykę administracji USA wobec dolara, jakie padły z ust jej przedstawicieli, doprowadziła do osłabienia amerykańskiej waluty. W mediach przewinęło się szereg opinii, że ekipa Trumpa chce zerwać z niepisaną tradycją wspierania polityki silnego dolara.
Sielankowy obraz amerykańskiego rynku akcji obserwowany jeszcze w styczniu, w lutym uległ wyraźnej zmianie. Burza w szklance wody?
Przyjęcie ustawy podatkowej w grudniu tylko nieznacznie poprawiło notowania prezydenta Donalda Trumpa w amerykańskim społeczeństwie. Ufa mu jednak mniej niż 40% Amerykanów, co pokazują sondaże Gallupa i jest to najgorszy wynik na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat.
Rok temu o tej porze obawialiśmy się fali politycznego populizmu, która mogła dać o sobie znać zwłaszcza w Europie, ale i też w wydaniu Donalda Trumpa. Tymczasem rok 2017 można uznać za relatywnie udany. To przypadek, czy też przysłowiowa cisza przed burzą?
Na łamach „Miesięcznika Finansowego BANK” od pewnego czasu daję do zrozumienia, że nie można ignorować wpływu czynnika politycznego na rynki finansowe. Warto wręcz mówić o nim coraz częściej, zwracając uwagę na nieraz ukryte, ale bardzo interesujące wątki, które pozwalają połączyć ze sobą pewien łańcuch wydarzeń i informacji oraz postawić na tej bazie wnioski. Nieraz dość interesujące.
Francuski prezydent, Emmanuel Macron, stał się w ostatnich miesiącach zażartym zwolennikiem pogłębienia europejskiej integracji. Tymczasem zamieszanie wokół referendum w Katalonii pokazało, że regionalizmy są wciąż żywe. Pozornie jedno zaprzecza drugiemu. Co zwycięży? Obecne status quo?
Inwestorzy niczego tak się nie boją, jak nagłych zmian i ich nieprzewidywalności. Zwłaszcza ci z grubszym portfelem, którzy odpowiadają za nie swoje, tylko klientów pieniądze. Tak zwane ”risk-on” i „risk-off” to nie tylko określenia większej lub mniejszej akceptacji inwestycyjnego ryzyka w danym momencie, co swoją drogą nieraz odbywa się dość stadnie i nie zawsze efektywnie. Można przypisać im wiele emocji, choć kluczowe zawsze pozostaną dwie – chciwość i strach.
Pojęcie „resetu” zna większość z nas, albo przynajmniej automatycznie kojarzy go z informatycznymi sprawami. Trudno jest znaleźć komputer, który nie wymagałby takiej operacji przynajmniej raz w tygodniu. Inaczej efektywność jego pracy spada, co zaczyna być irytujące dla użytkownika. Stąd też chętnie to robimy – w międzyczasie oddając się chociażby przyjemności wypicia kawy czy też pogaduszek ze znajomymi.
Tym razem historia nie potoczyła się po myśli populistów. Marine Le Pen wypadła w wyborach prezydenckich we Francji gorzej, niż wskazywały na to sondaże.
Patrząc na ostatnie wydarzenia, a także te, które nas czekają, można mieć nieodparte wrażenie, że na naszych oczach rodzi się zapotrzebowanie na nowy zawód – analityk polityczny. Ubiegły rok nieraz to boleśnie pokazał – mowa o brexicie i wyborze Donalda Trumpa – oba te wydarzenia wywróciły trendy na rynkach.
Ostatnio w mediach było głośno na temat sposobu wyboru szefa Rady Europejskiej. Niezależnie od sympatii bądź antypatii politycznych, proces ten obnażył pewne reguły, które coraz wyraźniej zaczynają rządzić europejską polityką.
Najbliższe miesiące upłyną pod znakiem istotnych wydarzeń politycznych w strefie euro, które zaznaczą swój wpływ na rynkach finansowych. Zwłaszcza że po pamiętnym roku 2016, kiedy to inwestorzy zostali kompletnie zaskoczeni brexitem, a później wyborem Donalda Trumpa na prezydenta USA, wrażliwość na tzw. ryzyko polityczne znacząco wzrosła.
Premier David Cameron, prezydentury Donalda Trumpa pokazują, że niezależnie od tego, jaka ostatecznie będzie, jedno jest pewne – już zapisała się na kartach historii. Ameryka pierwsza, to Ameryka najważniejsza – tak rozumie politykę nowy szef Białego Domu i zdaje się konsekwentnie realizować swój plan.
