Autor: Maciej Jędrzejak

Jeden fakt, a interpretacji kilka: PKB Chin za trzeci kwartał zwiększył się o 6,9 proc. Wynik jest lepszy od prognoz, czyli plus dla Chin. Jednak są to najgorsze dane od sześciu lat – czyli minus. Produkcja przemysłowa poniżej konsensusu – znowu minus. I konkluzja: czy Pekin nie zmanipulował danych, pytają ekonomiści? Rynki skłaniają się ku negatywnej opcji, bo nastroje są kiepskie, brakuje dzisiaj ważniejszych parametrów z USA, i dopóki nic ciekawego się nie pojawi, będę zajęte interpretacją chińskich wskaźników. Teoretycznie powinny one przyspieszyć podwyżkę stóp w USA, bo PKB okazało się jednak niezłe, ale jaką opcje wybierze Fed? Dzisiaj wypowiada się tylko jeden jego reprezentant – Jeffrey Lacker z Richmond – za to jutro aż trzech.

Początek tygodnia zapowiada się spokojnie, ale już od wtorku zaczną się pojawiać ważne dane z Chin dotyczące handlu zagranicznego. Stany Zjednoczone mają dziś wolne – obchodzą Columbus Day, czyli odkrycie Ameryki przez Kolumba 12 października 1492 roku (w Nowym Jorku w samo południe rozpocznie się tradycyjna wielka parada). Swój Dzień Dziękczynienia świętuje Kanada, a Japonia – Dzień Zdrowia i Sportu – Taiiku no hi, upamiętniający otwarcie Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1964 w Tokio.

Czwartkowa wypowiedź Janet Yellen, na którą rynki czekały w nerwowym nastroju, można uznać za jastrzębią. Znalazło się w niej stanowcze stwierdzenie, że Fed będzie musiał podnieść stopy procentowe i nieco mniej stanowcze przekonanie, że prawdopodobnie nastąpi to w tym roku. Powtórzyła przy tym jedną starą tezę, że wszystko będzie zależeć od danych z gospodarki, ale pojawiła się też nowa, mówiąco o tym, że opóźnienie podwyżki może doprowadzić do poważnych zaburzeń na rynkach. To drugie stwierdzenie stanowi zwrot wobec niedawno stosowanego argumentu, że Fed musi ostrożnie prowadzić politykę pieniężną, by nie doprowadzić do zaburzeń na rynkach.

Wtorkowe tąpnięcie na giełdach można spisać na karb wzmocnienia obaw, związanych z niedawną decyzją Fed o pozostawieniu stóp procentowych na niezmienionym poziomie oraz wzrostu nerwowości przed publikacją wskaźników PMI, wśród których największy niepokój dotyczył Chin.

Po piątkowej sesji na większości rynków notowania powróciły do poziomów sprzed posiedzenia Fed. Idealnie widać to w przypadku kursu euro, który po czwartkowym wyskoku do 1,14 dolara, w piątek znalazł się znów w okolicach 1,128 dolara, niemal dokładnie na poziomie środowego zamknięcia. Rentowność amerykańskich obligacji cofnęła się jeszcze bardziej, kasując silne zwyżki z minionego wtorku i środy i powracając do trendu bocznego, w którym tkwiła od końca sierpnia. Taki sam ruch wykonały indeksy na nowojorskim parkiecie, zniżkując po 1,6-1,7proc.

Mimo spadków na chińskich parkietach, wtorkowe zachowanie większości rynków wskazywało na wyraźny przypływ optymizmu. Nastrojów nie psuły także słabsze dane makroekonomiczne z Europy i Stanów Zjednoczonych. Spore wzrosty zanotowały zarówno główne światowe giełdy, jak i rynki bardziej ryzykowne, na przykład turecki, grecki, czy hiszpański. Mocniej w górę poszły ceny ropy naftowej, po danych o większym niż się spodziewano spadku zapasów w USA. Zyskały też kontrakty na miedź. Wszystkie te zmiany nie dają jednak żadnych istotnych sygnałów, co do kierunku, jaki mogą przyjąć rynki po posiedzeniu Fed. Nadal trudno też wyciągać poważniejsze wnioski z trwającego drugi dzień z rzędu umocnienia się dolara.

Na tydzień przed kluczowy posiedzeniem Fed, inwestorzy pozostają bez żadnych wskazówek w sprawie decyzji, jak może zostać podjęta. Trudno jednocześnie do rezerwy federalnej mieć pretensje w kwestii komunikacji z rynkiem, bo prawdopodobnie w jej składzie nie ma przekonania, czy już czas działać, czy jeszcze czekać. Sytuacja gospodarcza USA, a szczególnie na rynku pracy, daje zielone światło podwyżce. Można mówić o pewnym uspokojeniu na rynkach finansowych, ale także o dużej niepewności, jak mogą one zareagować na taką decyzję.

Opublikowane w poniedziałek zaskakująco dobre dane o sprzedaży detalicznej oraz wyższy niż się spodziewano wstępny szacunek inflacji w strefie euro, wspierały wspólną walutę, która odreagowywała spadki z poprzednich dni. Skala umocnienia była niewielka, ale trzeba na niż patrzeć przez pryzmat lekko jastrzębiej wymowy sygnałów płynących z wypowiedzi przedstawicieli Fed. Podejściu kursu euro do 1,13 dolara sprzyjały dzisiejsze odczyty wskaźników PMI dla przemysłu Niemiec i eurolandu. Te optymistyczne wieści nie zmniejszyły obaw o negatywne konsekwencje nasilającego się spowolnienia w Chinach.

Opublikowane w poniedziałek zaskakująco dobre dane o sprzedaży detalicznej oraz wyższy niż się spodziewano wstępny szacunek inflacji w strefie euro, wspierały wspólną walutę, która odreagowywała spadki z poprzednich dni. Skala umocnienia była niewielka, ale trzeba na niż patrzeć przez pryzmat lekko jastrzębiej wymowy sygnałów płynących z wypowiedzi przedstawicieli Fed. Podejściu kursu euro do 1,13 dolara sprzyjały dzisiejsze odczyty wskaźników PMI dla przemysłu Niemiec i eurolandu. Te optymistyczne wieści nie zmniejszyły obaw o negatywne konsekwencje nasilającego się spowolnienia w Chinach.

W piątek, po raz pierwszy od kilku dni, uwaga inwestorów przeniesie się z Chin na Europę. Ludowy Bank Chin po trzech kolejnych dniach dewaluowania, ustalił referencyjny kurs juana na nieco wyższym niż w czwartek poziomie, co może uspokoić rozchwiane nastroje.

Wtorek, czyli dzień który za sprawą decyzji chińskich władz, zostanie na długo zapamiętany na rynkach, właściwie nie spowodował wielkiego trzęsienia ziemi, choć w kilku przypadkach zmiany były pokaźne. Poza samym juanem, który osłabł wobec dolara o prawie 3 proc., najmocniej ucierpiały waluty krajów surowcowych oraz najbliższych sąsiadów Chin. Ale jedynie w przypadku rubla, dolara australijskiego i singapurskiego, przekraczały 1,5 proc. Rublowi przysłużyła się także mocna przecena ropy, po informacji o najwyższym od trzech lat wydobyciu surowca przez kraje zrzeszone w OPEC. Amerykańska WTI taniała o ponad 3 proc., a europejska Brent o 1,5 proc. Ponad 2 proc. zniżka kontraktów na miedź to już jednak konsekwencja chińskiej decyzji.

Zlekceważone przez rynki finansowe weekendowe dane o chińskim handlu zagranicznym, okazały się znacznie bardziej istotne, niż sądzono. Na tyle, by chińskie władze zdecydowały się na zaskakujące i bezprecedensowe posunięcie, jakim jest dewaluacja juana. Ludowy Bank Chin obniżył ustalany codziennie referencyjny kurs waluty o 1,9 proc., do 6,2298 juana za dolara. Na rynku chińska waluta notowana jest na poziomie 6,36-6,37 juana za dolara, najwyższym od sierpnia 2012 r.