Autor: Mórawski

Po gwałtownym umocnieniu w ostatnim tygodniu stycznia, złoty ustabilizował się w pobliżu poziomu 4,18 zł za euro, choć to może być przystanek na drodze do dalszego umocnienia. Polskie obligacje na razie nie notują większych zmian – powrót do hossy blokują m.in. dobre dane makroekonomiczne z kraju, a z drugiej strony do przeceny potrzebny byłby jakiś impuls z globalnego rynku.

Rada Polityki Pieniężnej utrzymała stopy procentowe bez zmian, ale w jej komunikacie nastąpiła zmiana, która sugeruje gotowość do obniżenia kosztu pieniądza w najbliższych miesiącach. Do tej pory RPP wskazywała w komunikacie, że obniży stopy jeżeli wzrost gospodarczy osłabnie. Teraz dodano drugi warunek – przedłużającą się deflację. To oznacza, że Rada szykuje się do cięcia stóp, wiadomo bowiem, że deflacja będzie dłuższa od tego, co można było oczekiwać jesienią.

Złoty był we wtorek wyraźnie słabszy, należał też do najsłabszych walut w koszyku rynków wschodzących. Euro umocniło się do złotego niemal o 1 proc. Były dwa katalizatory tego ruchu. Po pierwsze, słabsze dane o sprzedaży detalicznej w Polsce, które wzmocniły oczekiwania na obniżki stóp procentowych.

Tydzień rozpoczął się od silnej wyprzedaży walut niektórych rynków wschodzących, której w ciągu dnia złoty dzielnie się opierał. Rubel stracił w poniedziałek aż 10 proc. wobec dolara, w nocy Centralny Bank Rosji podniósł stopę procentową z 10,5 do 17 proc. Silna była również wyprzedaż kilku innych walut.

Złoty w piątek minimalnie osłabił się wobec euro, ale jeżeli jest to reakcja na globalny wzrost awersji do ryzyka to wciąż jest ona ograniczona. Wciąż obserwujemy bardzo wysokie ceny obligacji, szczególnie na rynkach bazowych. W Stanach Zjednoczonych rentowność papierów dziesięcioletnich była w piątek najniższa od pamiętnego załamania rentowności w połowie października, kiedy najbardziej płynny rynek finansowy na świecie doznał rzadko spotykanego szoku.