Komentarze. Klepanie twardego dna bessy

Roman Przasnyski

Pierwsze sesje roku inwestorzy zaczęli we wspaniałych nastrojach. Szybko jednak rynek ostudził ich zapał. Po dwóch dniach pokaźnych zwyżek, indeksy zaczęły zjazd w dół. Trwał on niemal nieprzerwanie aż do pierwszych dni lutego. Czarna seria, licząca dwadzieścia sesji, z kilkoma zaledwie jednodniowymi próbami odreagowania, mogła robić wrażenie. W ramach tej fali zdarzyło się kilka sesji, które były w stanie na długo zniechęcić do inwestowania.

Na pierwsze poważniejsze odreagowanie przyszło nam czekać niemal miesiąc. Radość trwała pięć dni, a wzrosty nie były w stanie zrekompensować wcześniejszej przeceny. Cała ta fala zdołała podźwignąć WIG o niespełna 7 proc. Poprzedzający ją spadek zabrał indeksowi 20 proc. WIG20, wskaźnik obrazujący koniunkturę wśród największych spółek warszawskiego parkietu, zniżkował o 24 proc.

Po tej krótkiej przerwie fala spadkowa pokazała, jak potrafi być wyniszczająca. Jej kontynuacja trwała również pięć sesji, ale dwie z nich można bez przesady określić mianem koszmaru. Spadek o 3,8 proc. indeksu tuzów naszego rynku z 16 lutego okazał się tylko przedsmakiem tego, co podaż potrafi zrobić z rynkiem. Następnego dnia WIG20 przy potężnych obrotach zjechał w dół aż o 7,5 proc. Był to jeden z największych jednosesyjnych spadków w historii naszego parkietu.

Wyprzedaż akcji, szczególnie banków, przybrała ...