Wydarzenia i Opinie | Felieton | Intelektualna dewiacja

Andrzej Lazarowicz

Pycha, bo o niej mowa, to pierwszy z siedmiu grzechów głównych. Za nim idą (przypomnę): chciwość, nieczystość, zazdrość, nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu, gniew oraz lenistwo.

Słownik języka polskiego definiuje ją następująco: „postawa charakteryzująca się przecenianiem własnej wartości, swoich zasług, wysokie mniemanie o sobie; wyniosłość, zarozumiałość, megalomania, mania wielkości”. Bliższa zaś współczesnemu człowiekowi Wikipedia stwierdza: „pojęcie i postawa człowieka, charakteryzująca się nadmierną wiarą we własną wartość i możliwości, a także wyniosłością. Człowiek pyszny ma nadmiernie wysoką samoocenę oraz mniemanie o sobie”.

Skoro jest grzechem, dlaczego tak pełno jej w krajach określających się jako chrześcijańskie, choćby nawet w ustawie zasadniczej miały zapisaną rozdzielność państwa od kościoła? Ano pewnie dlatego, że wciąż nie brakuje osób o nader wybujałym ego, łasych na hołdy i tychże od innych oczekujących.

Joanna Petry-Mroczkowska (doktor filologii romańskiej, tłumaczka, eseistka, krytyk literacki) w książce „Siedem grzechów głównych dzisiaj” podkreśla: „Pycha bierze się z oceniania, wartościowania i porównywania. Jest egoizmem, skoncentrowaniem na sobie, fałszywą oceną własnej osoby. Każe nam samych siebie stawiać wyżej, bliźnich zaś niżej, niż jest w rzeczywistości. Ponieważ pycha wynika z błędnego są...