Najnowsze wydanie miesięcznika BANK dostępne w sklepach i online Sprawdź szczegóły i zapisz się na prenumeratę roczną -20% 
Już od paru dekad amerykańskie i europejskie banki komercyjne nie mają monopolu na rynku kredytów dla przedsiębiorstw. Ustępują pola potentatom finansowym określanym nazwami „private credit” i „fintech”.
Kuchnia finansowa państw i banków centralnych bardzo rzadko wydaje dobrą „zupę”, a na sali mnóstwo głodnych gości i każdy liczy, że dobrze się naje i jeszcze według swego gustu – pisze w swoim blogu Jan Cipiur.
Bank centralny Japonii (Bank of Japan – BoJ) podniósł po raz pierwszy od 17 lat stopy procentowe, które w rezultacie wychynęły ciut powyżej zera, a jednocześnie kurs japońskiego jena do dolara USA spadł do wartości najniższej od 1990 roku. Ciekawe – pisze Jan Cipiur.
Związek między wielkością inflacji a poziomem zatrudnienia miał być oczywisty, ale od pewnego czasu relacje te nie układają się tak, jak to stoi w książkach napisane. Po jej „wielkim wybuchu” w 2021 i 2002 roku, inflacja w świecie spadła, ale bezrobocie jest ciągle bardzo niskie, choć zgodnie z zakorzenioną teorią i praktyką – powinno rosnąć, pisze Jan Cipiur.
Narodowy Bank Polski nie jest jedynym bankiem centralnym, który zanotował w ubiegłym roku stratę. 23 lutego 2023 r. Europejski Bank Centralny opublikował sprawozdanie finansowe za 2022 r., z którego wynika, że zysk w 2022 roku był zerowy, ale tylko dlatego, że rozwiązano rezerwy na ryzyko finansowe w wysokości 1,6 mld euro. Gdyby rezerw nie rozwiązano, EBC zanotowałby stratę, pisze Witold Gadomski.
Być może jesteśmy w przededniu poważnego kryzysu bankowego w Stanach Zjednoczonych, którego początkiem był upadek banku Silicon Valey Bank oraz Signature Bank, pisze Witold Gadomski.
Buzowało w tych dniach na rynkach finansowych. Wielu dopatrzyło się już pierwszych jaskółek spowalniania inflacji, ale zwyciężył jednak pogląd, że były to bardziej sójki wybierające się za morze, pisze Jan Cipiur.
Niektórzy członkowie Rady oceniali w lipcu, że proces dezinflacji może przebiegać wolniej m.in. ze względu na możliwe poluzowanie polityki fiskalnej – wynika z opisu dyskusji na posiedzeniu RPP z 7 lipca. Według RPP wzrost inflacji bazowej, oprócz wpływu czynników popytowych, odzwierciedla także pośrednie oddziaływanie czynników niezależnych od krajowej koniunktury.
Codziennie ktoś nas pyta: „Będzie recesja, czy nie będzie recesji?”. To nie jest sytuacja binarna, w której recesja jest zła, a brak recesji to zielone światło dla ryzyka. Czeka nas znacznie niższy niż wielu zakładało wzrost gospodarczy, w szczególności w roku 2023, niezależnie od tego, czy pod względem technicznym recesja nastąpi, czy nie. Istotne spowolnienie wzrostu widoczne jest we wszystkich najnowszych statystykach, podkreśla Christopher Dembik z Saxo Banku.
Inflacja buszuje po portfelach i portmonetkach jak szarańcza na polach z plonami. Odganianie nic nie daje. Wyżre, co będzie chciała i dopiero wtedy pęknie z przejedzenia.
Zdarza się usłyszeć, że upowszechnianie tzw. luzowania ilościowego (w oryginale quantitative easing – QE), kojarzonego całkiem słusznie z drukowaniem banknotów w myśl leninowskiej zasady każdemu według potrzeb, to przełom na miarę zamiany złota w obiegu pieniężnym na pieniądz papierowy.
Pandemia chyba gaśnie, fala monetarna cichnie, ceny ruszyły do wyścigu z inflacją, stopy procentowe spóźniły się na start, ale też przebierają już nogami, prezesi robią miny, dłużnicy rozglądają się za mysią dziurą. Co to będzie? ‒ zastanawia się Jan Cipiur.
Uczestnicy seminarium Komitetu Nauk Ekonomicznych PAN, Rady Naukowej PTE oraz Instytutu Nauk Ekonomicznych PAN pt. „Inflacja w Polsce – przyczyny i perspektywy” zgodnie wskazywali na znaczenie dobrej komunikacji banku centralnego z rynkiem w ograniczaniu oczekiwań inflacyjnych.
Idą czasy wysokiej inflacji, słabszego wzrostu gospodarczego i rosnącego nawisu długu publicznego i prywatnego – przewiduje Charles Goodhart, słynny brytyjski ekonomista w wykładzie wygłoszonym podczas inauguracji odbywającego się zdalnie X Europejskiego Kongresu Finansowego.
Pandemia COVID-19 była punktem zwrotnym dla „niekonwencjonalnych” polityk monetarnych na rynkach wschodzących (RW), z których kilka zainicjowało programy skupu obligacji państwowych w celu zapobiegania przesunięciom na rynku i w celu poluzowania warunków monetarnych w krótkiej perspektywie. Największym ryzykiem, zdaniem ekonomistów Euler Hermes, pozostaje jednak zdolność do obsługi zadłużenia oraz inflacja, szczególnie w przypadku Brazylii, Kostaryki, Indii, Turcji oraz Węgier.
Były dyrektor Biura Zarządzania i Budżetu w administracji prezydenta Ronalda Reagana, jeden z twórców tzw. reaganomiki, David Stockman jest zawziętym krytykiem polityki banków centralnych, zwłaszcza Rezerwy Federalnej USA.
O kontrowersyjnym werdykcie Federalnego Trybunału Konstytucyjnego (FTK) w Karlsruhe z 5 maja br. powiedziano już chyba wszystko. W Niemczech krytykowano go za możliwy efekt antyunijny, wzmacniający eurosceptyków, a także autokratyczne rządy w Polsce i na Węgrzech.
Światowe giełdy od tygodnia odnotowują rekordowe spadki. Szeroki indeks giełdy nowojorskiej, Dow Jones, który 12 lutego osiągnął historyczny szczyt 29551,42 punkty, do wtorku 25 lutego stracił 2470 punktów, czyli 8,4%.
Ośmioletnia kadencja obecnego Prezesa Europejskiego Banku Centralnego kończy się 31 października 2019 roku. Przypadła ona na burzliwe czasy dla europejskiej gospodarki i polityki. Jaką spuściznę pozostawia po sobie Włoch? – ocenia dla portalu aleBank.pl Piotr Gałązka, adwokat, ekspert ds. UE, pełniący funkcję Dyrektora Przedstawicielstwa ZBP w Brukseli.
Ubiegły tydzień na rynkach można porównać do filmów Hitchcocka lub thrillerów politycznych, tym bardziej, że właśnie z polityką wydarzenia te miały dużo wspólnego
