Najnowsze wydanie miesięcznika BANK 
Kuchnia finansowa państw i banków centralnych bardzo rzadko wydaje dobrą „zupę”, a na sali mnóstwo głodnych gości i każdy liczy, że dobrze się naje i jeszcze według swego gustu – pisze w swoim blogu Jan Cipiur.
Bank centralny Japonii (Bank of Japan – BoJ) podniósł po raz pierwszy od 17 lat stopy procentowe, które w rezultacie wychynęły ciut powyżej zera, a jednocześnie kurs japońskiego jena do dolara USA spadł do wartości najniższej od 1990 roku. Ciekawe – pisze Jan Cipiur.
Związek między wielkością inflacji a poziomem zatrudnienia miał być oczywisty, ale od pewnego czasu relacje te nie układają się tak, jak to stoi w książkach napisane. Po jej „wielkim wybuchu” w 2021 i 2002 roku, inflacja w świecie spadła, ale bezrobocie jest ciągle bardzo niskie, choć zgodnie z zakorzenioną teorią i praktyką – powinno rosnąć, pisze Jan Cipiur.
Narodowy Bank Polski nie jest jedynym bankiem centralnym, który zanotował w ubiegłym roku stratę. 23 lutego 2023 r. Europejski Bank Centralny opublikował sprawozdanie finansowe za 2022 r., z którego wynika, że zysk w 2022 roku był zerowy, ale tylko dlatego, że rozwiązano rezerwy na ryzyko finansowe w wysokości 1,6 mld euro. Gdyby rezerw nie rozwiązano, EBC zanotowałby stratę, pisze Witold Gadomski.
Być może jesteśmy w przededniu poważnego kryzysu bankowego w Stanach Zjednoczonych, którego początkiem był upadek banku Silicon Valey Bank oraz Signature Bank, pisze Witold Gadomski.
Buzowało w tych dniach na rynkach finansowych. Wielu dopatrzyło się już pierwszych jaskółek spowalniania inflacji, ale zwyciężył jednak pogląd, że były to bardziej sójki wybierające się za morze, pisze Jan Cipiur.
Niektórzy członkowie Rady oceniali w lipcu, że proces dezinflacji może przebiegać wolniej m.in. ze względu na możliwe poluzowanie polityki fiskalnej – wynika z opisu dyskusji na posiedzeniu RPP z 7 lipca. Według RPP wzrost inflacji bazowej, oprócz wpływu czynników popytowych, odzwierciedla także pośrednie oddziaływanie czynników niezależnych od krajowej koniunktury.
Codziennie ktoś nas pyta: „Będzie recesja, czy nie będzie recesji?”. To nie jest sytuacja binarna, w której recesja jest zła, a brak recesji to zielone światło dla ryzyka. Czeka nas znacznie niższy niż wielu zakładało wzrost gospodarczy, w szczególności w roku 2023, niezależnie od tego, czy pod względem technicznym recesja nastąpi, czy nie. Istotne spowolnienie wzrostu widoczne jest we wszystkich najnowszych statystykach, podkreśla Christopher Dembik z Saxo Banku.
Inflacja buszuje po portfelach i portmonetkach jak szarańcza na polach z plonami. Odganianie nic nie daje. Wyżre, co będzie chciała i dopiero wtedy pęknie z przejedzenia.
Zdarza się usłyszeć, że upowszechnianie tzw. luzowania ilościowego (w oryginale quantitative easing – QE), kojarzonego całkiem słusznie z drukowaniem banknotów w myśl leninowskiej zasady każdemu według potrzeb, to przełom na miarę zamiany złota w obiegu pieniężnym na pieniądz papierowy.
Pandemia chyba gaśnie, fala monetarna cichnie, ceny ruszyły do wyścigu z inflacją, stopy procentowe spóźniły się na start, ale też przebierają już nogami, prezesi robią miny, dłużnicy rozglądają się za mysią dziurą. Co to będzie? ‒ zastanawia się Jan Cipiur.
Uczestnicy seminarium Komitetu Nauk Ekonomicznych PAN, Rady Naukowej PTE oraz Instytutu Nauk Ekonomicznych PAN pt. „Inflacja w Polsce – przyczyny i perspektywy” zgodnie wskazywali na znaczenie dobrej komunikacji banku centralnego z rynkiem w ograniczaniu oczekiwań inflacyjnych.
Idą czasy wysokiej inflacji, słabszego wzrostu gospodarczego i rosnącego nawisu długu publicznego i prywatnego – przewiduje Charles Goodhart, słynny brytyjski ekonomista w wykładzie wygłoszonym podczas inauguracji odbywającego się zdalnie X Europejskiego Kongresu Finansowego.
Pandemia COVID-19 była punktem zwrotnym dla „niekonwencjonalnych” polityk monetarnych na rynkach wschodzących (RW), z których kilka zainicjowało programy skupu obligacji państwowych w celu zapobiegania przesunięciom na rynku i w celu poluzowania warunków monetarnych w krótkiej perspektywie. Największym ryzykiem, zdaniem ekonomistów Euler Hermes, pozostaje jednak zdolność do obsługi zadłużenia oraz inflacja, szczególnie w przypadku Brazylii, Kostaryki, Indii, Turcji oraz Węgier.
Były dyrektor Biura Zarządzania i Budżetu w administracji prezydenta Ronalda Reagana, jeden z twórców tzw. reaganomiki, David Stockman jest zawziętym krytykiem polityki banków centralnych, zwłaszcza Rezerwy Federalnej USA.
O kontrowersyjnym werdykcie Federalnego Trybunału Konstytucyjnego (FTK) w Karlsruhe z 5 maja br. powiedziano już chyba wszystko. W Niemczech krytykowano go za możliwy efekt antyunijny, wzmacniający eurosceptyków, a także autokratyczne rządy w Polsce i na Węgrzech.
Światowe giełdy od tygodnia odnotowują rekordowe spadki. Szeroki indeks giełdy nowojorskiej, Dow Jones, który 12 lutego osiągnął historyczny szczyt 29551,42 punkty, do wtorku 25 lutego stracił 2470 punktów, czyli 8,4%.
Ośmioletnia kadencja obecnego Prezesa Europejskiego Banku Centralnego kończy się 31 października 2019 roku. Przypadła ona na burzliwe czasy dla europejskiej gospodarki i polityki. Jaką spuściznę pozostawia po sobie Włoch? – ocenia dla portalu aleBank.pl Piotr Gałązka, adwokat, ekspert ds. UE, pełniący funkcję Dyrektora Przedstawicielstwa ZBP w Brukseli.
Ubiegły tydzień na rynkach można porównać do filmów Hitchcocka lub thrillerów politycznych, tym bardziej, że właśnie z polityką wydarzenia te miały dużo wspólnego
Eryk Łon, członek Rady Polityki Pieniężnej na jednym z portali internetowych zaproponował, by NBP zaczął prowadzić tzw. niekonwencjonalną politykę pieniężną, polegającą na zakupie obligacji i akcji
Transformacja w kierunku mniej inflacyjnej globalnej gospodarki spowoduje, że w czwartym kwartale transakcje typu “carry trade” będą nadal w cenie
Tradycyjny letni „sezon ogórkowy” na europejskich rynkach finansowych nadszedł w tym roku dość późno i szybko się zakończył. Niektóre wydarzenia, które miały miejsce w miesiącach letnich, mogą mieć decydujący wpływ na kierunek, w jakim będą zmierzać rynki w najbliższym czasie. W związku z zaskakującym wynikiem czerwcowego referendum w Wielkiej Brytanii na korzyść Brexitu okazało się, że lipiec, który zwykle jest spokojnym miesiącem na europejskich rynkach, tym razem był wyjątkowo gorącym okresem zarówno dla uczestników głównego nurtu inwestycyjnego, jak i dla profesjonalnych inwestorów.
Czwartek na światowych rynkach przyniósł spadki najważniejszych indeksów. Dzień rozpoczął się od delikatnej korekty na bazowych indeksach w Europie, a oliwy do ognia dolało wystąpienie prezesa EBC, Mario Draghiego po ogłoszeniu decyzji w sprawie stóp procentowych. Europejski Bank Centralny podał w komunikacie, że Rada Prezesów pozostawiła podstawowe stopy bez zmian. Tym samym, benchmarkowa stopa procentowa kredytu refinansowego wynosi 0%, stopa oprocentowania depozytów wynosi -0,4%, a stopa kredytu utrzymana została na poziomie 0,25%. EBC pozostawił również na dotychczasowym poziomie parametry skupu aktywów w ramach programu tzw. luzowania ilościowego. Miesięcznie ma na ten cel nadal przeznaczać 80 mld euro.
W okresie letnim notowania na globalnych rynkach aktywów silnie wzrosły dzięki aktywności banków centralnych. Bank Anglii (BoE) uruchomił nową rundę luzowania ilościowego, aby złagodzić szok, który nastąpił po nieoczekiwanym wyniku referendum w sprawie Brexitu. Wynik referendum nie przełożył się na mniejsze zainteresowanie obligacjami i akcjami w Wielkiej Brytanii, co globalne rynki przyjęły z ulgą.
Kilka dni temu Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EBA) opublikował wyniki tzw. stress-testów – symulacji pokazującej, jak europejskie banki poradziłyby sobie w przypadku wybuchu trzyletniego kryzysu finansowego. Całościowy obraz, jaki się z nich wyłania, nie jest ani szczególnie dobry (choć polski bank PKO BP wypadł bardzo dobrze), ani też bardzo zły.
Jutro odbędzie posiedzenie Europejskiego Banku Centralnego, na którym raczej nie należy spodziewać się zmian stóp procentowych. Niemniej jednak prezes EBC może zasugerować przyszłe działania na konferencji po posiedzeniu.
W czasie panicznej wyprzedaży aktywów tuż po Brexicie, inwestorzy nerwowo poszukiwali impulsu, który mógłby przywrócić wzrosty na rynkach finansowych. Znaleźli go. „Ostoją hossy” zostały (nie po raz pierwszy zresztą) banki centralne. Początkowo, na fali optymizmu, inwestorzy kupowali niemal wszystko – akcje, obligacje i surowce. Napędzało ich przekonanie, że Europejski Bank Centralny, Bank Japonii i Bank Anglii będą kontynuowały (a nawet zwiększały) programy luzowania ilościowego, a amerykański Fed utrzyma stopy procentowe na obecnym, niskim poziomie.
Stabilizowanie sytuacji Wlk. Brytanii przebiega obecnie na dwóch frontach – politycznym oraz monetarnym. Znaczny postęp w stabilizowaniu politycznym został poczyniony wraz z dzisiejszym zaprzysiężeniem liderki partii konserwatywnej – Theresy May na nowego premiera Wlk. Brytanii. Para GBPUSD przez ostatnie 3 dni zanotowała 3,8% wzrost związany właśnie z klarującą się stopniowo sytuacją przywództwa politycznego.
Podczas poniedziałkowego wystąpienia przed Parlamentem Europejskim, szef Europejskiego Banku Centralnego Marco Draghi potwierdził plany marcowej rewizji dotychczas prowadzonej polityki monetarnej. Po konferencji prasowej z 21 stycznia br. to już kolejny przypadek, kiedy prezes EBC sugeruje dokonanie istotnych modyfikacji w prowadzonej dotychczas polityce banku. Również eksperci branży finansowej coraz częściej oceniają strategię luzowania ilościowego – nie tylko zresztą w wykonaniu EBC – jako nie przynoszącą spodziewanych efektów.
Kluczowym punktem konferencji zamykającej sześcioletnią kadencję Rady Polityki Pieniężnej było wystąpienie prezesa NBP Marka Belki. Prezentacja ta była próbą podsumowania polityki pieniężnej w ciągu ostatnich 6 lat na tle sytuacji gospodarczej naszego kraju na tle europejskim i globalnym. Marek Belka zapowiedział – planowane na luty 2016 roku – seminarium prezentujące politykę pieniężną Polski na przestrzeni ostatnich 20 lat, będące faktycznym podsumowaniem aktywności Rady Polityki Pieniężnej podczas trzech kadencji tego organu, od chwili jego powołania na mocy Konstytucji RP w roku 1998.