Gerda Broker

W ostatnich dniach marca na sytuację na rynkach finansowych największy wpływ będą mieć informacje makroekonomiczne napływające ze Stanów Zjednoczonych. Będzie ich sporo, ale na najważniejsze, dotyczące kondycji rynku pracy, przyjdzie poczekać do piątku. Waga danych o amerykańskiej gospodarce wynika przede wszystkim z ich wpływu na decyzje Fed w sprawie stóp procentowych. W ostatnim czasie pojawiły się sygnały możliwego powrotu do scenariusza, w którym w tym roku mogą czekać więcej niż dwie ich podwyżki. Z opinii przedstawicieli rezerwy federalnej wynika, że nie można wykluczyć, że stopy zostaną podniesione już w kwietniu lub w czerwcu. Te sugestie spowodowały umocnienie się dolara, co wpłynęło negatywnie na notowania na rynkach surowcowych oraz giełdach.

Po styczniowym osłabieniu, gdy wzrost produkcji przemysłowej wyniósł zaledwie 1,4 proc., luty przyniósł powrót do wzrostowej tendencji i przyspieszenie w firmach o 6,7 proc. w porównaniu do lutego 2015 r. Jest to wynik lepszy niż się spodziewano. Wyraźnie zmniejszył się więc dystans do przekraczającej 7 proc. dynamiki notowanej w listopadzie i czerwcu ubiegłego roku. Biorąc pod uwagę wciąż nienajlepszą kondycję przemysłu strefy euro, a w szczególności Niemiec, trudno liczyć na silniejszy impuls ze strony zagranicznych odbiorców, jednak warto zauważyć, że mimo podobnej sytuacji, przed rokiem w marcu produkcja w naszych firmach skoczyła aż o 8,8 proc. i był to wzrost najmocniejszy od trzech lat. Powtórzenie takiego scenariusza byłoby sygnałem spodziewanego przyspieszenia dynamiki polskiej gospodarki.

Spory ruch panuje we wszystkich segmentach papierów dłużnych. Świadczy o tym wzrost rentowności skarbowych obligacji dziesięcioletnich, duże zainteresowanie obligacjami detalicznymi, szybko znikające emisje papierów firm. Ale jednocześnie inwestorów trzeba kusić wyższymi odsetkami.

Sięgająca niemal 20 proc. obecna zwyżka notowań złota stanowi najsilniejszy tego typu ruch od rozpoczęcia bessy na rynku kruszcu. Choć jeszcze za wcześnie, by mówić o trwałym przełamaniu negatywnej tendencji, niewątpliwie mamy do czynienia z istotnym wydarzeniem. Warto więc uważnie obserwować rozwój sytuacji, bo może on przynieść ważne sygnały, dotyczące także pozostałych segmentów rynku finansowego oraz globalnej gospodarki.

O polityce pieniężnej mówi się, że najlepiej, gdy jest nudna, co oznacza jej względną niezmienność i przewidywalność. Od pewnego czasu trudno się tych cech dopatrzeć zarówno w działaniach banków centralnych na świcie, jak i w przypadku naszej Rady Polityki Pieniężnej. Powoduje to zwiększoną nerwowość na rynkach finansowych i utrudnia podejmowanie decyzji inwestorom i posiadaczom oszczędności.

Wskaźnik PMI dla polskiego przemysłu obniżył się w styczniu z 52,1 do 50,9 punktu, sygnalizując że koniunktura wciąż się poprawia, ale w coraz słabszym tempie. Podobny wynik zanotowano poprzednio we wrześniu ubiegłego roku. Wówczas zadyszka okazała się jedynie przejściowa, ale do formy z pierwszej połowy 2015 r. wskaźnik nie zdołał powrócić. W styczniowych danych najbardziej martwi obniżenie się tempa wzrostu popytu krajowego na wyroby naszego przemysłu. To może sugerować osłabienie dynamiki inwestycji. Sytuację ratują zamówienia eksportowe, ale nadzieje na impulsy rozwojowe związane z czynnikami wewnętrznymi wciąż się nie spełniają.