Nowe wakacje kredytowe w opinii KNF
Rząd pod koniec grudnia 2023 roku przesłał do konsultacji nową wersję projektu ustawy dotyczącej wakacji kredytowych.
„Koszt planowanych wakacji kredytowych przy pełnej partycypacji w programie szacowany jest na ok. 3,5 mld zł, a przy założeniu partycypacji na poziomie programu wakacji kredytowych na lata 2022-2023 – na ok. 2,5 mld zł” – napisano.
Czytaj także: Fundusz Wsparcia Kredytobiorców to najlepsza forma pomocy osobom mającym problemy ze spłatą kredytów
Wakacje kredytowe – dodatkowe koszty dla banków
Wprowadzenie progu w relacji wysokości raty kredytu do dochodu (RdD) umożliwiającego skorzystanie z wakacji kredytowych (w wysokości 35%) ogranicza liczbę uprawnionych umów kredytowych do około 20% ze wszystkich kredytów mieszkaniowych w sektorze bankowym, szacuje Urząd Komisji Nadzoru Finansowego (UKNF).
„Ograniczenie – w porównaniu do założeń programu wakacji kredytowych z lat 2022-2023 – liczby kredytobiorców uprawnionych do ustawowego zawieszenia spłaty rat kredytu mieszkaniowego należy ocenić pozytywnie. Wprowadzony w tym celu wskaźnik RdD, ukierunkowuje pomoc wynikającą z ustawy o finansowaniu społecznościowym dla przedsięwzięć gospodarczych i pomocy kredytobiorcom na gospodarstwa domowe o wysokim udziale raty kredytu w miesięcznym dochodzie. Wskaźnik RdD ustalony na poziomie 35% ogranicza liczbę uprawnionych umów kredytowych do około 20% z liczby wszystkich kredytów mieszkaniowych w sektorze bankowym. Koszt planowanych wakacji kredytowych przy pełnej partycypacji w programie szacowany jest na ok. 3,5 mld zł, a przy założeniu partycypacji na poziomie programu wakacji kredytowych na lata 2022-2023 – na ok. 2,5 mld zł” – czytamy w uwagach Urzędu do projektu ustawy.
UKNF stwierdził, że planowane zmiany przepisów, w związku z wprowadzeniem nowego, choć limitowanego, programu wakacji kredytowych oraz ewentualną koniecznością podwyższenia środków zgromadzonych w Funduszu Wsparcia Kredytobiorców (FWK), spowodowałyby konieczność poniesienia w 2024 r. przez sektor bankowy istotnego kosztu. Skutkiem poniesienia takiego kosztu, byłoby obniżenie się nadwyżki kapitałowej w sektorze bankowym, a w konsekwencji – ograniczenie potencjału podaży kredytu bankowego dla przedsiębiorstw i gospodarstw domowych.
