Bank i Klient: Nośnik nie zawsze trwały

Karol Majka

UOKiK przeanalizował drobiazgowo prawidłowość wypełniania przez instytucje finansowe obowiązków w zakresie właściwego informowania klientów o zmianach postanowień umownych. Od końca 2015 r. postępowania prowadzone przez urząd objęły łącznie 18 banków. Aż 17 spośród nich w opinii regulatora niewłaściwie wywiązywało się z wymogu dostarczenia klientowi informacji na trwałym nośniku. Ponadto, 11 stycznia br., UOKiK wystosował do Sądu Okręgowego w Nowym Sączu tzw. istotny pogląd w sprawie wytoczonej przez konsumenta jednej z instytucji pożyczkowych, w której osią sporu była kwestia „trwałego nośnika”. Niemal w tym samym czasie, 25 stycznia br., Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok rozstrzygający spór pomiędzy austriackim stowarzyszeniem ochrony konsumentów Verein für Konsummenteninformation a bankiem BAWAG PSK. Orzeczenie TSUE, odnoszące się w całości do problematyki dostarczania informacji na trwałym nośniku, zawiera szereg cennych wskazówek, podpowiadających, jak interpretować to pojęcie w dobie dynamicznie zmieniających się technologii informatycznych.

Czy regulamin można zawiesić na portalu transakcyjnym?

Stan faktyczny oceniany przez obydwa składy orzekające był podobny. W postępowaniu prowadzonym przez nowosądecki sąd powódka kwestionowała fakt umieszczania przez pożyczkodawcę kluczowych dokumentów, takich jak umowa pożyczki czy indywidualne warunki tejże umowy, na własnej stronie www, przy czym klient mógł się z nimi zapoznać dopiero po zaakceptowaniu wniosku o udzielenie pożyczki i zalogowaniu się. Natomiast regulamin świadczenia usług, stanowiący nieodłączną część umowy, dostępny był w serwisie internetowym przedsiębiorcy bez konieczności logowania. Z kolei w przypadku BAWAG PSK wątpliwość organizacji ochrony praw konsumentów wzbudził zapis, w myśl którego bank będzie przekazywać klientom powiadomienia i oświadczenia związane z wykonywaniem umowy oraz jej zmianach „pocztą lub w formie elektronicznej poprzez ich udostępnienie lub przekazanie za pośrednictwem bankowości elektronicznej”.

W obu przypadkach pojawiło się zatem analogiczne pytanie: czy wykorzystanie elektronicznych kanałów informacyjnych bądź transakcyjnych instytucji finansowej do publikacji umowy, regulaminu świadczonych usług bądź też zmian w tych dokumentach uznać można za „dostarczenie klientowi na trwałym nośniku”, a jeśli tak – jakie warunki spełniać musi zarówno sama publikacja, jak i system, w którym została ona dokonana. TSUE wskazał również na istotne różnice pomiędzy dostarczeniem klientowi informacji, co stanowi realizację wymogu zawartego choćby w dyrektywie 2007/64/WE w sprawie usług płatniczych, a udostępnieniem tychże przy użyciu trwałego nośnika.

Strona www jako trwały nośnik

Jakie formy przekazu mogą być uznane za trwały nośnik w dobie postępującej cyfryzacji gospodarki? Unijny trybunał przywołał tu definicję zawartą w art. 4 pkt 25 ...