Brexit: jak głosują brytyjscy posłowie?

Speaker

Po pierwsze, Speaker czyli odpowiednik naszego Marszałka Sejmu, choć jest to porównanie nie do końca precyzyjne. Podstawowa różnica polega na tym, że w Speaker w Izbie Gmin nie jest posłem, tj. nie przysługuje mu prawo głosu. Zadaniem jego jest zapewnienie sprawnego przebiegu obrad, dlatego też nie jest on członkiem żadnej z partii politycznej. Ma być bezstronny, arbitrem sporu parlamentarnego. Jego władza w Izbie jest niepodzielna.

Czytaj także: Batalia o brexit trwa. Jak zagłosują brytyjscy posłowie?

W celu realizacji ww. zadania Speaker bardzo często musi dyscyplinować posłów, co jest zadaniem trudnym, gdyż zwyczaje panujące w Izbie Gmin pozwalają jej członkom na bardzo wiele, łącznie z krzyczeniem czy wymachiwaniem kartkami.

Wyrazem szacunku i władzy Speakera jest zasada, że gdy wstaje by zabrać głos, każdy poseł (nawet premier!) ma obowiązek przerwać wystąpienie i usiąść (o ile ma miejsce siedzące, o czy dalej).

Za mało krzeseł

Po drugie, zaskakująca jest budowa sali obrad. Jest ona bardzo mała. Tak mała, że nie wszyscy posłowie mają miejsce siedzące. Przy budzących duże zainteresowanie obradach wielu posłów musi stać.

Czytaj także: Umowa brexitowa zawarta, ale nie ma gwarancji, że wejdzie w życie >>>

Gwarantowane miejsca ma rząd oraz liderzy opozycji. Inni posłowie mogą zarezerwować sobie miejsce siedzące wkładając kartkę z nazwiskiem w odpowiednie miejsce nad siedzeniem. Jeśli jednak nie pojawią się punktualnie na pierwszym punkcie porządku obrad danego dnia (tzw. Prayers), rezerwacja przepada.

Zamiast elektronicznej tablicy nogi posłów

Po trzecie, głosowanie – tu też widać przywiązanie Brytyjczyków do tradycji. Parlament brytyjski nie ma żadnego elektronicznego czy komputerowego systemu liczenia głosów, żadnych kart identyfikacyjnych, czytników etc. Izba Gmin od zawsze głosuje nogami.

Gdy dochodzi do głosowania Speaker pyta posłów, kto popiera wniosek – popierający posłowie krzyczą „Aye!”. Następnie pyta, czy są posłowie przeciwni wnioskowi – ci wówczas krzyczą „Ney!”. Speaker – jeśli są głosy sprzeciwu – stwierdza brak jednomyślności krzycząc „Division!”, a następnie zarządza opuszczenie sali obrad („Clear the lobby!”).

Czytaj także: Brexit: jest porozumienie pomiędzy Wielką Brytanią a Unią Europejską. Funt drożeje >>>

Posłowie wychodzą z sali i kierują się do jednego z korytarzy. Głos oddaje się poprzez przejście przez odpowiedni korytarz – na prawo na tak, na lewo na nie. Urzędnicy Izby liczą posłów w każdym z nich, a następnie ogłaszają Speakerowi ilu posłów oddało głos poparcia albo sprzeciwu. Czas na głosowanie wynosi osiem minut.

Te trzy przykłady to jedynie wierzchołek góry lodowej wielu anachronicznych wręcz tradycji, które funkcjonują w parlamencie brytyjskim.