Autor: Maciej Małek

Brukselski Szczyt nie przyniósł przełomu w kwestii budżetu na nową perspektywę finansową, bo przynieść nie mógł. Merkel w obliczu wyborów poszukała egzotycznego sojusznika w osobie Camerona, który z kolei zmaga się z opozycją wewnątrz własnego ugrupowania. Inna sprawa, że celując we Wspólną Politykę Rolną, „strzela” w Szkocję, która jest jednym z jej beneficjentów, ale coraz głośniej mówi o autonomii.

Kiedy pod koniec lata odwiedziłem jedną ze znaczących dla PSL-u postaci, usłyszałem „Waldek nie ma już serca dla rolnika…”. Pomyślałem wówczas, Że coś jest na rzeczy. Kiedy Marek Sawicki został nakłoniony do dymisji po tzw. „aferze taśmowej” wydawało się, że odtąd nikt nie zakwestionuje przywództwa Waldemara Pawlaka.

Z racji powinności służbowych w niedzielne przedpołudnie opuściłem Warszawę. Już jednak wczesnym popołudniem tego dnia żona odwożąca córkę na lotnisko Okęcie, powiadomiła mnie o gorszących zajściach z udziałem przedstawicieli obozu narodowo-radykalnego. Owi jak mówi Artur Zawisza rycerze niepodległości, którzy od rana zjeżdżali się z całej Polski przybyli, by zaprotestować przeciw: „Żydom, pedałom i liberałom”.

Urzędujący prezydent właśnie przemawia w Chicago, gdy piszę te słowa. Wcześniej wysłuchałem przegranego. Ani jego mimika, ani wypowiedziane słowa, ani tzw. body language nie znamionowały porażki. Pomimo gorzkiej świadomości przegranej pogratulował wygranej Barrackowi Obamie, bo przecież – stwierdził – skoro Naród wybrał, to należy mu życzyć powodzenia. God bless America nadal obowiązuje!

Kiedy Barrack Obama w obliczu kataklizmu, który dotknął wschodnie wybrzeże USA pokazuje się publicznie w koszuli i wskazując na siwiznę stawia się w jednym rzędzie z przedstawicielami working class zmagającymi się z troskami codzienności, nie jest mi do śmiechu.

Polonia, ta z Bydgoszczy, była od zawsze w ostrej rywalizacji z miejscowym Zawiszą. Nie przeszkodziło to małemu Zbyszkowi, którego Ojciec był piłkarzem tej pierwszej, wybrać inaczej, skoro w Zawiszy widział możliwości sportowego rozwoju. Wkrótce zresztą współtworzył największe sukcesy łódzkiego Widzewa, w czasie, kiedy widzewski charakter i waleczność były znakiem firmowym polskiej piłki w wydaniu klubowym.

Siła rażenia telewizji bywa przemożna. Doświadczałem tego po wielokroć we własnej pracy. Ilekroć ubiegałem się o wypowiedź tzw. gorącego nazwiska, podchody trwały tygodniami, albo i dłużej. Podczas kiedy te same osoby gnały prosto z lotniska, lub ważnego posiedzenia do studia telewizyjnego na przysłowiowy telefon.

O 2:55 czasu polskiego na Florydzie rozpocznie się trzecia i ostatnia z debat prezydenckich. Szanse pretendenta i urzędującego prezydenta, są niemal równe. Tym większa debaty waga.

Tytuł satyrycznej audycji z radiowej 3-ki wydaje się uzasadniony, pomimo, że odniosę się do sprawy-jak się zdaje-poważnej. 60-cio minutowe wystąpienie premiera rozwiało wątpliwości – w każdym razie na tyle, by przewagą 17-tu głosów uzyskać wotum zaufania. To w warunkach arytmetyki sejmowej jest sukcesem, zwłaszcza gdy zważyć podgrzanie atmosfery kontrowersjami wokół tzw. kompromisu aborcyjnego.

Po pierwszej debacie prezydenckiej w USA sztabowcy Barbacka Obamy nie ustają w wysiłkach zmierzających do odzyskania utraconej inicjatywy. Pierwszy dar od losu już nastąpił-odwrócenie tendencji na rynku pracy, to tyleż niespodziewana, co dobra wiadomość dla urzędującego prezydenta.

Jarosław Kaczyński dał w sobotę nową wykładnię pojęć tyleż fundamentalnych, co nadużywanych. Pojęcie równości w jego ujęciu nieodparcie skojarzyło mi się z wykładnią Nikity Chruszczowa, upatrującego istoty problemu w rozmiarach…żołądków. Wolne media, to te, które reprezentują monopol na prawdę – tak rozumianą, jak pojmuje ją Jarosław Kaczyński.

Stara prawda potwierdziła się po raz kolejny przy okazji spotkania ekonomistów w Pałacu Staszica. Za ocenę niech wystarczy -trudno o bardziej miarodajną – opinia prof. Stanisława Gomułki, który stwierdził, że gdyby wcielić w życie koncepcje gospodarcze PiS-u, oznaczałoby to „katastrofę dla finansów publicznych”.

Krajowa Rada Prokuratorów bez zbędnej zwłoki wyraziła zgodę na odwołanie prokurator nadzorującej postępowania w sprawie Amber Gold. I na tym można by skoczyć, gdyby nie fakt, że w tym samym czasie Krajowa Rada Sądownictwa rozpatrująca przypadek – określenie nieprzypadkowe – Prezesa Sądu Okręgowego w Gdańsku, odroczyła decyzję do 26 września, zapowiadając jednocześnie, że w razie pozytywnej decyzji, to jest negatywnej dla zainteresowanego, „poprosi pana sędziego na rozmowę”.

Kolejna rocznica podpisania Porozumień Sierpniowych, poprzedzona mniej lub bardziej gorszącymi wypowiedziami i gestami stała się okazją do gorzkiej refleksji. Co zostało z ducha tamtych dni? Co zostało z nauki Papieża Polaka, który tak przecież niedawno broniąc na gdańskiej Zaspie wartości i wolności przemawiał w imieniu milionów do sumień rządzących?

To symptomatyczne dla współczesności, że do strzelaniny opodal Empire State Building doszło w czasie, kiedy sędzia kończyła odczytywanie uzasadnienia wyroku w procesie Anders’a Breivik’a. Nikt nie naginał prawa wobec bezprecedensowego aktu przemocy.

Sprawa Amber Gold, gdzie modus operandi do złudzenia przypomina BKO t.j. Bezpieczną Kasę Oszczędności dowodzi jednego; chciwość jest dobra tylko tak długo, póki nie zakłóca zdolności oceny sytuacji. Prawda, że forma bardziej wyrafinowana, zaś język komunikacji marketingowej dostosowany do współczesnych kanonów skutecznej akwizycji.

Kiedy myślę Londyn 1948, kojarzę nie tylko Holenderkę Fanny Blankers-Koen, 30-letnią wówczas matkę, która zdobyła cztery złote medale – za100 m, 200 m, 800 m ppł. i sztafetę 4 x 100 m. To wtedy debiutowała na igrzyskach Syria, reprezentowana przez jednego zawodnika.

Kiedy w Kostrzynie nad Odrą – tym, za sprawą nieocenionego Jurka Owsiaka, polskim Woodstock, dziesiątki i setki tysięcy młodych ludzi śpiewało 100lat zaskoczonemu takim obrotem sprawy i wyraźnie uradowanemu -odpowiednio-Joachimowi Gauckowi i Bronisławowi Komorowskiemu, pomyślałem, że jest nadzieja dla wspólnej Europy. Europy wartości, solidarności, przyjaznej przybyszom i świadomej swoich korzeni.

Liczba naszych przegranych olimpijskich szans medalowych-tych faktycznych i tych życzeniowych – jest imponująca i odwrotnie proporcjonalna do niespodzianek In plus, bo za taką należy uznać srebrny medal naszej wystrzałowej dziewczyny.

Piszę w dniu ceremonii otwarcia Olimpiady w Londynie. Nasi chwalą warunki zakwaterowania i przyjęcie, choć wielu z nich ze względu na wymogi startowe, jak wioślarze, czy kolarze nie weźmie udziału w spektaklu autorstwa Danny’ego Boyla. Spektaklu jedynego w swoim rodzaju, bowiem obok 15 000 wolontariuszy uświetni go królowa Elżbieta II z księciem Filipem i sir Paul Mc Cartney z zespołem ” The Wanted”.

W kawiarni Czytelnika przy ulicy Wiejskiej w Warszawie bywałem w antraktach pomiędzy kolegium redakcyjnym pod 17-tką, a powrotem pod 11-tkę, gdzie vis a vis owego miejsca spotkań bohemy i nas zwykłych zjadaczy chleba pracowałem z górą dekadę. Szybka przekąska, przegląd prasy, czasem mały koniaczek i… do pracy. Niekiedy obserwowaliśmy bacznie okrągły stolik pod filarkiem w rogu Sali. To tam właśnie spotykali się każdego przedpołudnia Gustaw Holoubek, Andrzej Łapicki i Tadeusz Konwicki, do których niekiedy przysiadali się Janusz Morgenstern, zwany przez przyjaciół Kubą i inni luminarze kultury.

Kiedy zakończył się marsz górników na Madryt, na ulice wyszli pracownicy budżetówki. Wszyscy pytają o swoją przyszłość-tę życiową i zawodową. W odpowiedzi słyszą, że trzeba oszczędzać. Miliardowe kwoty, których wielkość zdaje się abstrakcją, to funkcja nierozważnych, niegospodarnych, nieuzasadnionych i nie mających pokrycia wydatków państwa.

Serena Williams na centralnym korcie Wimbledonu pokonała w finale żeńskiego singla Agnieszkę Radwańską. Raz jeszcze okazało się, że do zwycięstw potrzeba nie tylko determinacji i siły, ale charakteru. Nie znaczy to, że owego charakteru zabrakło Polce. Przeciwnie, zwłaszcza w drugim secie pokazała, że jej deklaracja, iż zrobi wszystko, by pokonać sławną rywalkę i zostać numerem jeden kobiecego rankingu, nie były rzucone na wiatr.

Kiedy piszę te słowa, wynik finałowego meczu Euro 2012 nie jest jeszcze znany, zatem wszystko jeszcze jest możliwe. Z pewnością tym razem nie będziemy mieli do czynienia z „piłkarskimi szachami”, bowiem w odróżnieniu od meczu Hiszpania-Włochy, kolejność alfabetyczna, w fazie grupowej, tym razem zwycięzca zostanie wyłoniony.

Od czasu, kiedy Ronald Reagan nawoływał „Panie Gorbaczow, niech Pan otworzy te drzwi”, nikt nie lekceważy wagi słów w polityce. Co więcej, przywróciły one wiarę, że jasne deklarowanie intencji przywraca sens temu wszystkiemu, co stanowi fundament budowy zaufania do polityków i instytucji demokratycznego państwa.

Mówią, że nadzieja umiera ostatnia. Dla tysięcy na wrocławskim stadionie i milionów przed telewizorami umarła z chwilą, kiedy Czesi strzelili bramkę, na zero jeden. Ich motywacją do pełnej determinacji gry w drugiej połowie spotkania, był wynik w Warszawie, który sprawiał, że tylko zwycięstwo dawało naszym południowym sąsiadom przepustkę do kolejnej fazy turnieju Euro 2012.

Ten okrzyk, czy raczej zaśpiew niósł się wczoraj donośnie na trybunach gdańskiego stadionu za sprawą kibiców hiszpańskich, a zwłaszcza irlandzkich. Przyjaźnie uśmiechnięci Irlandczycy pokazują czym może być sport. Sport traktowany jako okazja do dobrej zabawy, zawierania nowych przyjaźni, manifestowania dumy z barw narodowych.

Zanim pojawił się nieszczęsny sześciopak, określenie kotwice zarezerwowane było w publicystyce dla kwestii z obszaru makroekonomii, dyscypliny budżetowej etc. Skoro jednak rytm demokracji coraz częściej wyznacza czwarta władza i sondażownie, pomyślałem, że warto przyjrzeć się, co powoduje nie tylko zanik publicznego dyskursu, ale osłabienie instytucji demokratycznego państwa i spadek, już nie tyle popularności, ile zaufania do tychże – to zresztą najłagodniejsze określenia na opis stanu rzeczy, którego jesteśmy obserwatorami – tyleż bezradnymi, co biernymi. Właśnie – biernymi – jakże bowiem inaczej interpretować fakt, że 45 procent uprawnionych do głosowania nie bierze udziału w wyborach.

Sobotni finał piłkarskiej Ligi Mistrzów dostarczył wszystkiego tego, co czyni futbol, czy – jak wolą Amerykanie – soccer, najpopularniejszą z gier. Poza jednak dramaturgią samego widowiska zakończonego uniesieniem w górę pucharu przez bohaterów dnia – bramkarza Petra Cecha i napastnika Didier’a Drogb’ę, uderzyła mnie uwaga relacjonującego spotkanie Zbigniewa Bońka; kiedy kończy się mecz nie ma przeciwnika.

Jakież było zdziwienie potomków pierwszych osadników z Wilna w kanadyjskiej prowincji Ontario, kiedy dowiedzieli się od przybyszów ze starego kraju docierających tu po II-giej wojnie światowej, że ich pierwszy język, który tak pieczołowicie chronili i pielęgnowali jako spuściznę Ojców, w istocie rzeczy nie jest językiem polskim, lecz jego prastarą odmianą znaną jako gwara kaszubska.