Autor: Marek Rogalski

Za każdym razem, kiedy inwestorzy zaczynają realnie obawiać się wzrostu napięć geopolitycznych na Bliskim Wschodzie, ceny ropy zaczynają iść w przeciwnym do oczekiwanego przez nich kierunku.

Na początku sierpnia na rynki finansowe wdarł się strach. Tak po prostu, tak nagle. Czy to już teraz?

Wybory we Francji i w USA – czy mają ze sobą coś wspólnego?
Tak – rynki finansowe szybko o nich zapomną.

Od kilku już miesięcy na globalnych rynkach mamy narrację zakładającą, że światowa gospodarka uniknie twardego lądowania po kilku latach prosperity. Spowolnienie jest nieuniknione, jest elementem cyklu gospodarczego, który jest jak sinusoida. Powiedzielibyśmy wschody (ożywienie) i zachody (spowolnienie) Słońca.

Strach oraz chciwość – oba określenia opisują ekstremalne stany na rynkach finansowych, które są nieodłącznym elementem ich rzeczywistości. Jeżeli pojawiają się zbyt często, to zazwyczaj sygnalizują punkty przełomowe w długoterminowych trendach.

Sytuacja na Bliskim Wschodzie zmienia się jak w kalejdoskopie. 7 października doszło do czegoś, co można by określić politycznym czarnym łabędziem. Decydenci w Hamas, podejmując akcję zbrojną przeciwko Izraelowi, jaką był zmasowany atak rakietowy, mieli świadomość, że to skończy się zdecydowanym odwetem w postaci dążenia do całkowitej anihilacji. Mimo to podjęli taką decyzję. Dlaczego?

Początkowo jako produkt dla buntowników, zwolenników niezależności od obecnego systemu finansowego – skonstruowany tak, aby nie można było go popsuć jak klasycznego pieniądza, chociażby poprzez dodruk. Mowa oczywiście o bitcoinie, o którym dekadę temu jeszcze mało kto słyszał, ale później stał się bardziej popularny, niż złoto.

Wakacje to taki czas w roku, kiedy siłą rzeczy odstawiamy naszą codzienność na bok, skupiając się na zupełnie innych, niezbyt ciekawych sprawach. Proste banały pozwalają nam jednak na naładowanie naszych baterii na kolejny rok. Robimy taki przegląd, ot powiedzielibyśmy remanent, czy też czyszczenie dysków ze zbędnych rzeczy, tak aby system mógł działać efektywnie.

W pierwszych tygodniach stycznia można było spotkać sporo opinii na temat tak zwanego miękkiego lądowania amerykańskiej gospodarki. I nie tylko jej. Kryzys energetyczny, który – jak wydawało się jeszcze na jesieni – miał mieć swoje poważne globalne skutki, nie miał do końca miejsca i świat odetchnął z ulgą.

Ostatnie tygodnie upłynęły na rynkach pod hasłem coraz większych obaw związanych z globalnym spowolnieniem. Dobrze było to widać po zachowaniu cen miedzi, jak też ropy, które spadły o ponad 20% od swoich szczytów. Na walutach tradycyjnie już królował dolar, łamiąc przy tym kolejne bariery – mowa o sprawdzeniu parytetu na EUR/USD. Niemniej nikt jeszcze głośno nie mówi, że amerykańska waluta jest nazbyt silna, chociaż dostrzega to już amerykański biznes, zwłaszcza operujący na rynkach eksportowych.