Strefa VIP: Louis Wolowski – un grand banquier a l’ame polonaise

Przemysław Wiśniewski

Paryż jest takim miejscem, gdzie tej polskości musi być jak najwięcej, bo to taka nasza od wieków już emigracyjna stolica. A jeśli przez jakiś niewytłumaczalny przypadek jest nią obecnie Londyn, to tylko dlatego, że nie było gdzie uciekać przed nawałą teutońską. Przecież nikt przy zdrowych zmysłach, z własnej nieprzymuszonej woli nie zamieszka w kraju gotowanej w jakimś słodko-aromatycznym sosie baraniny, piwa bez piany i piegowatych, bladoskórych kobiet

Kompleksy nasze codzienne i odwieczne

Paryż to kultura, i to wysoka. To nam pasuje. Mają tu swoje piękne pomniki: Wanda Landowska – vis-a-vis Starej Sorbony, Adam Mickiewicz przy placu Alma oraz Fryderyk Chopin na cmentarzu Pere La-Chaise. Jest jeszcze la Rue Radziwill i polski kościół. I to na tyle tej polskości. Warto więc skreślić kilka słów o jednym z najwybitniejszych Polaków XIX stulecia, który zaważył wielce na życiu finansowym ówczesnej Francji i w pewnym sensie całej Europy. Był to bowiem umysł skali kontynentalnej, którego wiedzę bankowo- finansową doceniano i szanowano. Stworzył on w końcu jedną z najpotężniejszych instytucji finansowych Francji i był rodzinnie powiązany (jakże to bardzo polskie!) z wieszczem naszym Adamem Mickiewiczem. Jest rzeczą oczywistą, że poezja mistrza Adama, zatwardziałego i upartego do granic możliwości Litwina (Białorusina) zdecydowanie bardziej grzała nam w chwilach potrzeby i rozterek serca, a malarstwo Jana Matejki (Czecha) utrzymywało nas przy życiu i te sprawy mają dla naszej zbiorowej psychiki zdecydowanie większe znaczenie niźli światowej klasy traktaty ekonomiczne naszych rodaków. Jednak w życiu nas i w życiu społeczeństw jest tak, iż jest czas siewu i czas zbiorów. Stało się więc tak, że jesteśmy silni jako naród, lecz słabi jako społeczeństwo. Umiemy się bronić, ale nie umiemy walczyć! Nie umiemy i nie rozumiemy, i nie chwalimy się tymi, którzy śmiało umieli przeć naprzód, kochamy tych, którzy zginęli w walce za ideały, czy też imponderabilia, jak zwykł mawiać Marszałek.

Ojciec

Ojciec naszego bohatera Ludwika Wołowskiego, Franciszek urodził się w czasach, gdy absurdalnie zanarchizowana Rzeczypospolita konała pokawałkowana, nie bez pewnego schadenfereunde, przez trzy ościenne, bardzo racjonalne, trzeźwe i wielce oświecone monarchie. Był więc dzieckiem trudnej epoki, gdy trzeba było dokonywać fałszywych i niedobrych wyborów między szablą a naukowymi księgami. Ukończył Uniwersytet w Halle i to w ciągu dwóch, a nie trzech lat i ...