Kryzys wywołany COVID-19 i nieoficjalne rekomendacje MFW
Raport został przygotowany pod nadzorem Dunki (pochodzenia tureckiego) Oya Celasun, przez zespół kierowany przez inną Dunkę Lone Christiansen. Obie uzyskały stopień doktora na uczelniach amerykańskich, a w MFW sprawują stanowiska kierownicze, aczkolwiek nie najwyższego szczebla.
Inne zalecenia dla G-20, inne dla gospodarek wschodzących
Ich opracowanie było w mediach szeroko komentowane i uznane trochę na wyrost za stanowisko MFW.
Podobnych opracowań w siedzibie Funduszu w Waszyngtonie, powstaje wiele i publikowane są na oficjalnych stronach internetowych, a także w formie blogów, lecz nie są oficjalnymi rekomendacjami i nie odzwierciedlają stanowiska wszystkich krajów G-20.
Autorki i autorzy raportu uznają, że polityka pieniężna w krajach G-20 powinna pozostać akomodacyjna, ponieważ inflacja pozostaje poniżej celów, a zatrudnienie będzie do końca 2021 roku słabe.
Przestrzegają jednak niektóre gospodarki wschodzące (np. Argentynę i Turcję) przed stosowaniem niekonwencjonalnych metod polityki pieniężnej, gdyż grozi im presja inflacyjna.
Rządy powinny uławiać łagodzenie problemów sektora finansowego
Rządy powinny rozszerzyć zestaw narzędzi polityki makroostrożnościowej i poprawić skuteczność istniejących narzędzi w celu łagodzenia problemów sektora finansowego – banków i innych instytucji finansowych.
Polityka fiskalna powinna zapewniać wsparcie dla gospodarstw domowych i firm znajdujących się w trudnej sytuacji
Raport zaleca zaostrzenie wskaźnika zadłużenia do dochodu w Niemczech, wzmocnienie nadzoru i konkurencji w sektorze bankowym w Argentynie, usunięcie ukrytych gwarancji dla przedsiębiorstw państwowych w Chinach oraz wprowadzenie w kilku krajach przepisów, dotyczących restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji finansowych.
Polityka fiskalna powinna – zdaniem Raportu – zapewniać wsparcie dla gospodarstw domowych i firm znajdujących się w trudnej sytuacji.
Dodatkowe wsparcie fiskalne jeszcze w roku 2020 byłoby właściwe w takich gospodarkach G-20, jak Indie, Meksyk, Rosja, Arabia Saudyjska, Turcja i Stany Zjednoczone.
Rządy muszą być gotowe na gorsze scenariusze
Wyzwaniem będzie przeniesienie pracowników z sektorów, które nieuchronnie upadną w wyniku pandemii do tych, które będą się rozwijać.
Należy zachować ostrożność przy wycofywaniu wsparcia, aczkolwiek w niektórych krajach nadmierna pomoc państwa może utrudniać procesy restrukturyzacji gospodarki.
W gospodarkach, w których nie ma już możliwości zwiększania długu publicznego, konieczna będzie zmiana priorytetu wydatków państwa.
Decydenci powinni także przygotować się na scenariusze pogorszenia sytuacji, w których aktywność gospodarcza spada poniżej prognoz bazowych, czyli przewidzieć większe deficyty budżetowe i ich skutki.
Zalecenia na czas po pandemii
Aby pobudzić wzrost po zakończeniu pandemii kraje powinny wdrożyć szereg reform. Autorzy Raportu uważają, że rządy powinny:
– Unikać bankructw rentownych, ale niepłynnych firm i zapewnić skuteczne procedury upadłościowe.
– Przeprowadzić reformy rynku pracy, ułatwiające alokacje siły roboczej i jej przekwalifikowanie. Takie działania jak zmniejszenie klina podatkowego i wzmocnienie opieki nad dziećmi mogą poprawić perspektywy zatrudnienia. W niektórych przypadkach konieczne będzie zmniejszenie ochrony zatrudnienia, co zwiększy mobilność pracowników.
– Wprowadzić reformy, które pobudzają konkurencję i mogą pomóc we wspieraniu wejścia nowych firm na rynek, a tym samym sprzyjać zatrudnieniu,
– Wzmacniać systemy edukacji, zakłócone przez pandemię i stawiać na gospodarki cyfrowe. Poza ułatwieniem uczenia się przez Internet, przyjęcie technologii informatycznych może ułatwić telepracę i zmniejszyć trudności ze znalezieniem pracy, spowodowane słabą komunikacją w niektórych krajach.
Reformy strukturalne, w szczególności rynku produktów, rynku pracy oraz reformy podatkowe pobudziłyby inwestycje i pomogły przyspieszyć wzrost gospodarczy i konsumpcję, ponad obecnie prognozowany.
