Bankowość i Finanse | Zagranica | Czy Argentyna przyjmie dolara?

Grażyna Śleszyńska

Od lat 40. XX w. w polityce Argentyny dominował peronizm, będący mieszanką protekcjonizmu i interwencjonizmu państwowego o podłożu populistycznym. W walce z ubóstwem kolejne rządy prowadziły hojną politykę społeczną. Nie zaowocowało to jednak podniesieniem stopy życia Argentyńczyków. Co gorsza, nadmierne wydatki publiczne prowadziły do licznych kryzysów hiperinflacyjnych, niekontrolowanego wzrostu zadłużenia i recydywy, jeśli chodzi o ogłaszanie niewypłacalności. Zagraniczni wierzyciele nie darzą Argentyny zaufaniem, co komplikuje finansowanie deficytu publicznego i wzmaga tylko proceder drukowania pieniądza, aby własnym sumptem radzić sobie z zaspokajaniem potrzeb fiskalnych.

Stosowana przez Argentynę ochrona krajowego przemysłu za pomocą barier importowych sama w sobie ma wiele wad. Po pierwsze, wyższe ceny dla konsumentów, którzy nie mogą korzystać z produktów importowanych. Po drugie, wyższe koszty produkcji, ponieważ producenci nie mają dostępu do komponentów z innych krajów. Po trzecie, chronione przedsiębiorstwa mają małą motywację, żeby inwestować w innowacje zwiększające choćby wydajność.

Interwencjonizm peronistów przejawia się także w kontroli przepływów kapitału, której celem jest wsparcie kursu peso. Paradoksalnie kłóci się to ze wspomnianym wyżej protekcjonizmem. Zawyżenie wartości peso zmniejsza bowiem konkurencyjność eksportu. O skali przewartościowania argentyńskiej waluty świadczy fakt, że kurs oficjalny jest trzykrotnie wyższy od równolegle funkcjonującego kursu czarnorynkowego. Ponadto kontrola kapitału zniechęca zagraniczne podmioty gospodarcze do inwestowania w Argentynie, co utrudnia finansowanie przedsiębiorstw i deficytu publicznego, a ostatecznie – wbrew swemu celowi – prowadzi do deprecjacji peso.

Remedium na inflację

Nadmierna kreacja pieniądza i – w konsekwencji – ciągła deprecjacja peso doprowadziła do trzycyfrowej inflacji. Sięga ona obecnie 140%, ...