Najnowsze wydanie miesięcznika BANK 
Kilka dni temu został ogłoszony projekt rządowy ustawy o jawności życia publicznego, niedawno zakończyła się też kolejna edycja rankingu „Przyjazny Bank Newsweeka”. Niby to dwie zupełnie odrębne, nie powiązane wzajemnie sprawy, ale to tylko pozorny widok z lotu ptaka lub rzuconego na oślep oka. Życie bywa bądź co bądź bardziej skomplikowane.
Zastanawiałem się jak o tym napisać… Jak ubrać w słowa coś, co wydaje się takie powszechne, co dla obecnie pracujących w bankowości, na froncie, w sprzedaży, zdaje się czymś organicznym, czymś nieodzownym dla zwykłego codziennego, cotygodniowego, comiesięcznego toku zdarzeń. Gdy w tle rozmyślań o artykule – gdy marzenia uciekały też do „cudnych manowców” bieszczadzkich – wrył mi się w ucho fragment piosenki Starego Dobrego Małżeństwa z tekstem Edwarda Stachury „Czas płynie i zabija rany”.
Banki. Zakamarki korytarzy, setki „białych kołnierzyków” przemierzających labirynty z naręczami papierów, klikających w klawiaturę, wiszących na komórce. Na najwyższych piętrach szklanych drapaczy chmur toczy się jakieś inne korporacyjne życie, tam z okien gabinetów ludzie wydają się być li tylko mikroskopijnymi punkcikami, a w komputerach nic nie znaczącymi ciągami cyfr. A oddziały? Choć zlokalizowane w większości miast, to zarządza nimi odległa, realizująca strategiczne plany finansowe centrala.
Słuchać i rozumieć klienta, odpowiadać na potrzeby, dostosowywać ofertę… – to slogany mówiące jak blisko potencjalnych odbiorców swoich usług chcą być firmy. Nie lada zagwozdkę mają wielkie korporacje, bo z okien najwyższych pięter biurowców widok ulicy rozmywa się, chodnik przemierza kropka, nie człowiek – każdy z nas.
Czym jest bankowy produkt, bankowa usługa? Trudno ją dotknąć, posłuchać, pooglądać z różnych stron, przymierzyć niczym kurtkę w sklepie z ciuchami.
Jaki był miniony rok dla polskiej bankowości? Niepokojący? Stabilny? Mogło być gorzej? A może wcale mamy za sobą całkiem niezłe 12 miesięcy…