Wydarzenia i Opinie | Felieton | Pan świata, ale i jego poddany

Andrzej Lazarowicz

Z człowiekiem jak z drzewem, bez korzeni żyć nie może. Drzewu wystarczy je podciąć, a zaczyna obumierać. A człowiek, choćby nie wiem jak potężny materialnie czy stanowiskowo, gdy odrzuca korzenie – duchowo karleje. I nie chodzi mi o to, żeby się ze swoimi korzeniami obnosił, wystarczy, że będzie o nich pamiętał. Mniej głupstw wtedy popełni.

Znałem pewnego naukowca, który nie wstydził się tego, iż ma chłopski rodowód. Już jako szanowany profesor Polskiej Akademii Nauk jeździł do rodziców i krewnych i pomagał im przy żniwach. Do PAN wracał może i lekko zmęczony fizycznie, za to wewnętrznie wypoczęty. Przypomniałem sobie o nim, gdy czytałem gdzieś – bij zabij, nie pomnę gdzie – humoreskę o pewnym młodzieńcu, który wyrwał się ze wsi i udał w szeroki świat zdobywać majątek. Po kilku latach wpadł do rodziców, by – jak to rzekł po przywitaniu – „trochę sobie odpocząć”. Byczył się przez kila dni, w końcu ojciec go zapytał: „odpocząłeś?„. „Odpocząłem” – odparł młodzian. „To bierz widły i wrzuć obornik na furę” – zakomenderował ojciec. „What?!” – krzyknął zaskoczony syn. A ojciec na to z całkowitym spokojem: „łot konia i łot krowy„

Cóż, we współczesnym świecie łatwo człowiekowi zbłądzić i pomylić drogi. I nie wiadomo, kogo o właściwą pytać, bo więcej dziś pytań niż odpowiedzi. Już w 1977 r., czyli 46 lat ...