Wydarzenia i Opinie | Felieton | Nie samą pracą żyje człowiek…

Andrzej Lazarowicz

„Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami. Wtedy Bóg rzekł: «Niechaj się stanie światłość!» I stała się światłość. Bóg, widząc, że światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności. I nazwał Bóg światłość dniem, a ciemność nazwał nocą. I tak upłynął wieczór i poranek – dzień pierwszy” (Rdz 1, 1-5).

Przez kolejne dni stwarzał Pan nieboskłon, oceany, morza i rzeki, florę, gwiazdy i planety, faunę morską i lądową, w końcu i człowieka. „A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął. Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym; w tym bowiem dniu odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał, stwarzając” (Rdz 2, 2-3).

Czy rzeczywiście tego wypoczynku potrzebował? Przecież stworzył wszystko, mówiąc jedynie – niechaj się stanie. „Teologowie ostrzegają, byśmy nie brali dosłownie tego opisu, bo przecież Bóg nie mógł był się zmęczyć robotą: robi wszystko bez wysiłku, samym rozkazem, a jeśli, o czym wiemy, posługuje się posłańcami czy wykonawcami – aniołami lub ludźmi – to jest w tym zawsze szczególny zamiar, strategia jakaś, nie zaś po prostu ochota, ...