Wydarzenia i Opinie | Felieton | Nie jesteśmy sami

Andrzej Lazarowicz

„Tymczasem przyszedł grudzień. Kocham grudniowe poranki, pierwsze przymrozki, żałosne drzewa bez liści. Każdy miesiąc cieszy mnie z innych przyczyn, ale tylko grudzień – wzrusza”. Tak o tym ostatnim miesiącu kalendarzowego roku pisała Krystyna Siesicka w „Zapałce na zakręcie”. Nie wiem, czy mnie grudzień wzrusza dlatego tylko, że jest grudniem. Jeśli już, to raczej obsypane śniegiem drzewa, a bardziej jeszcze to, że ten biały puch przykrywa wszystkie brudy naszej codzienności. Oczywiście te fizyczne, bo duchowych jakoś nie umie ukrywać. Zresztą ostatnio to i śniegu u nas jak na lekarstwo.

Powszechnie przyjęło się, że ten ostatni miesiąc roku sprzyja różnego rodzaju podsumowaniom. Jedni zatem chwalą się tym, co – ich zdaniem – się udało, co osiągnięto, co zrealizowano. Inni z kolei wypominają im to, co – ich zdaniem – się nie udało; co zostało zaprzepaszczone, czego nie zrobiono etc. I zapominają przy tym o czymś zgoła ważniejszym – co tak naprawdę zrobili dla innych i z myślą o nich, a nie o własnych zasługach.

Pewnie zatem dobrze, że w grudniu są święta Bożego Narodzenia. Bo wtedy właśnie bardziej skupiamy się na innych niż na sobie. Jestem nawet przekonany, choć być może nieco to karkołomne przekonanie, że gdyby tych świąt nie było, to trzeba by je wymyśleć. Jak bowiem stwierdził Eric Sevareid, amerykański dziennikarz i pisarz: „Boże Narodzenie jest konieczne. Potrzebujemy co najmniej jednego dnia w ...