Wydarzenia i Opinie | Felieton | Nasz chleb powszedni

Andrzej Lazarowicz

Żyję na tym świecie kilka dziesiątek lat i jak dotąd nie spotkałem nikogo, kto nie doświadczyłby tego, że miłe rzeczy mówiono mu w oczy, a za plecami bezczelnie obmawiano. To zjawisko tak powszechne, że praktycznie nikt już z tego powodu nie czuje wstydu. Bo niby czemu miałby się wstydzić, skoro „obłuda jest dziś bardzo w modzie, każde zaś modne szelmostwo może uchodzić za cnotę. Nie ma lepszego zawodu niż rola świętoszka. Taka mistyfikacja, uprawiana zawodowo, daje dziś nadzwyczajne korzyści. To sztuka, w której komedianctwo zawsze może liczyć na względy, bo chociaż kto je przejrzy, nie ośmieli się wystąpić przeciw niemu. Wszystkie inne przywary wystawione są na sąd bliźnich i każdy ma prawo głośno je potępiać; ale obłuda jest szelmostwem uprzywilejowanym, które własną ręką zamyka usta całemu światu i cieszy się w spokoju wszechpotężną bezkarnością. Wchodzi się, dzięki tej komedii, w ścisłe stosunki z całym pobożnym bractwem. Kto jednego zaczepi, natychmiast poruszy wszystkich przeciw sobie”.

Cóż, nie da się zaprzeczyć, że tak jest. I to od wielu lat. Wszak cytowane słowa umieścił Molier (a właściwie Jean Baptiste ­Poquelin) w „Don Juanie”, a napisał go w roku 1665… I do cytowanych słów dodał kolejne: „pod tą wygodną pokrywką pragnę i ja&...