Wydarzenia i opinie | Felieton | Ciche anioły

Andrzej Lazarowicz

Człowiek, jak wiadomo, jest istotą stadną i choć potrafi żyć samotnie, raczej nie pragnie bycia osamotnionym. Do rozwoju, że o dobrym samopoczuciu nie wspomnę, potrzebni mu są inni ludzie. Nawet jeśli czasami miałby ich powyżej uszu. Choć tu kij, jak zwykle zresztą, ma dwa końce – czasami to inni mają go dość. Mimo wszystko jednak, ludzie jakoś mają się ku sobie.

Oczywistym jest, że bycie obok innych i z innymi łatwym nie jest. Różne też bywają poziomy owego bycia. Przy czym z reguły więcej ma się sąsiadów, znajomych i kolegów niż przyjaciół. Bo znajomość może być przelotna i do niczego nie zobowiązuje; przyjaźń zaś – wg. „Słownika Języka Polskiego” – to „bliskie, serdeczne stosunki z kimś, oparte na wzajemnej życzliwości, szczerości, zaufaniu, możliwości liczenia na kogoś w każdej sytuacji”

Można nawet stwierdzić, bez zbytniej obawy o pomyłkę, że znajomym się bywa, a przyjacielem się jest. Bez względu na okoliczności i tego czemu przyjdzie wspólnie stawić czoła „To zależy czego od przyjaciół oczekujesz – odezwał się Merry. – Możesz nam zaufać, że cię nie opuścimy w dobrej czy złej doli, choćby do najgorszego końca. Możesz też nam ufać, że strzec będziemy twojej tajemnicy lepiej niż ty sam jej strzegłeś. Ale nie licz na nas, byśmy ci pozwolili samotnie stawić czoło niebezpieczeństwu ...