UKRAINA: wojna a gospodarka | Gdy rozum śpi, budzą się demony

Andrzej Lazarowicz

Najgorzej jest wtedy, gdy dojdzie do tego przeświadczenie o własnej potędze. Wtedy to już nawet nie krok, a kroczek w szaleństwo. A nie daj Boże, żeby wtedy coś się nie udało, albo ktoś się sprzeciwił. Wtedy z miejsca staje się wrogiem, i to wrogiem śmiertelnym.

„Wielu ludzi potrzebuje wrogów, aby na nich skierować agresję frustracyjną. Życie nikogo na świecie nie jest przecież pasmem sukcesów i udanych zamierzeń, każde bywa zaznaczone porażkami, zawiedzionymi nadziejami, próżnymi wysiłkami. Jest nadzwyczaj pożyteczne, by ktoś inny był odpowiedzialny za moje niepowodzenie” – zauważył prof. Leszek Kołakowski w „Mini wykładach o maxi sprawach. Części trzeciej i ostatniej”.

A skoro jest rzeczywiście za nie odpowiedzialny, to trzeba go ukarać, i to przykładnie. Wcześniej zaś kłamliwie mu zarzucić, że to on uwziął się na nas. I roztrąbić to tak szeroko, jak się da. I zażądać zadośćuczynienia.
Kłamstwo ma to do siebie, że – jak mawiał jeden z brytyjskich premierów – „obiegnie pół świata, zanim prawda zdąży włożyć buty”. Zwłaszcza kłamstwo dyktatora, zresztą jedno z ulubionych jego narzędzi.

Jest to klasyczne kłamstwo polityczne. Te zaś, co zauważył wspomniany już prof. Kołakowski – „częste, ale jednak ograniczone przez wolność słowa i krytyki w krajach demokratycznych nie narusza różnicy między prawdą a nieprawdą. Jakiś minister może oznajmić, że o czymś nie wiedział, ...