Najnowsze wydanie miesięcznika BANK 
Od wieków najważniejszą metodą stosowaną do stabilizacji kursu swoich walut było powiązanie kursu niezbyt silnego pieniądza z kursem jednej z walut światowych, pisze w styczniowym numerze Miesięcznika Finansowego BANK Maria Dunin Wąsowicz. Prezentujemy fragment jej artykułu.
Rzadko które relacje międzynarodowe budzą współcześnie tak wiele rozczarowań i nadziei jednocześnie
jak stosunki transatlantyckie. Stan permanentnej niepewności co do wektora zmian we wzajemnych kontaktach Ameryka-Europa, trwający z górą ostatnie osiemdziesiąt lat, jest o tyle zastanawiający, że w potocznym odbiorze relacje te należą do dość stabilnych i zasadniczo przyjaznych. Obaj aktorzy wykreowali wszak główną wspólnotę bezpieczeństwa w systemie międzynarodowym zaledwie na podstawie dwóch głównych dokumentów, którymi są Traktat Północnoatlantycki (NATO, 1949) oraz Deklaracja Transatlantycka (TAD, 1990).
Tradycyjnie przychylny stosunek Polaków do Wielkiej Brytanii może zaskakiwać. Tymczasem, kiedy oceniać go z perspektywy wielkiej polityki, to łatwo zauważyć, że o jego zaistnieniu – datowanym od dawna – przesądzają takie czynniki, jak podobnie stanowczy stosunek obu państw do europejskiego bezpieczeństwa, w tym – współcześnie – do statusu NATO oraz konieczności jego odpowiedniego finansowania. W tej sytuacji oczywiste wydaje się stwierdzenie, że wyjście UK z Unii martwi Polaków.
Chociaż Wielką Brytanię od dekad nazywano trudnym partnerem Unii Europejskiej, to niemal od zawsze, czyli od połowy lat 70. XX w., ewentualność rozwodu obu partnerów zaliczano do koncepcji chybionych.
Wielka Brytania opuściła Unię Europejską ponad sześć miesięcy temu, 31 stycznia br. W końcu grudnia tego roku kończy się okres przejściowy, podczas którego Brytyjczycy powinni sfinalizować negocjacje normujące na nowo ich stosunki polityczne i gospodarcze z UE. Wielu ekspertów sądziło, że marcowy wybuch pandemii koronawirusa zmieni plany Londynu. Ich zdaniem, potężna recesja spowodowana okresowym wygaszeniem gospodarki i sięgająca 35% spadku brytyjskiego PKB w II kw. powinna zatrzymać UK w Unii przynajmniej na kolejny rok. Takie rozwiązanie podsuwał Brytyjczykom choćby Międzynarodowy Fundusz Walutowy.
Opracowanie podstawowej strategii obrony przed cyberatakami należy do zadań zarządów instytucji finansowych, jednak doradcza funkcja organów nadzorczych w tym obszarze jest nie do przecenienia. Sprowadza się ona do przygotowania propozycji systemu odpornościowego (cyber-resilience) dla firm i instytucji finansowych.
Najnowszy numer w większości poświęciliśmy sytuacji związanej z pandemią COVID-19. BATALIA O GOSPODARKĘ – to jego hasło przewodnie. Na to, co dzieje się wokół spoglądamy oczyma instytucji finansowych. W artykułach staramy się przewidzieć możliwe zmiany istniejącej sytuacji, ich ewentualne konsekwencje oraz rozwiązania, jakie należałoby podjąć.
Czołówkę światowego ładu walutowego tworzą pieniądze narodowe potężnych politycznie, militarnie i gospodarczo państw. Globalizacja postawiła je wobec problemu, który można nazwać paradoksem ładu walutowego, polegającego na jednoczesnym jego wzmacnianiu i osłabianiu ze względu na wzmacnianie lub osłabianie głównych walut rezerwowych. Przy czym, o ile stosunkowo łatwo wskazać główne czynniki wzmacniania środków stanowiących rdzeń konstrukcji światowego systemu walutowego, to trudniej o sporządzenie pełnej listy zagrożeń, wprowadzających doń niebezpieczną entropię.
Rok 2018 był czasem wielkich wspomnień o warunkach kreacji pokojowego świata przed stu laty. W trakcie głównych uroczystości, które odbyły się 11 listopada ub.r. w Paryżu, nie zabrakło podniosłych przemówień o potrzebie i celach uniwersalnego ładu rodzącego się na zgliszczach Wielkiej Wojny. Ale rok 2018 był też czasem wojen, w tym handlowych. Współcześni politycy nie wykorzystali jednak okazji obchodów setnej rocznicy ustanowienia pokoju do przedstawienia – jak to uczynił wiek temu amerykański prezydent Thomas Woodrow Wilson w swojej 14-punktowej Deklaracji – najważniejszych zadań porządkujących obecny światowy system polityczno-gospodarczy.
Unia Europejska jest doskonałym miejscem do uprawiania procederu prania pieniędzy. Stwierdzenie szokujące, ale uzasadnione. O narastaniu zagrożenia zjawiskiem informują postępowania podjęte w ostatnich kilku latach przez niemal wszystkie państwa Unii. O problemie mówi Komisja Europejska, debatuje nad nim Parlament Europejski. Jaka jest jego skala?
Cła od blisko wieku nie mają dobrej prasy. Traktowane w XIX w. jako źródło wsparcia budżetu oraz naturalne narzędzie ochrony gospodarki przed konkurencją ze świata, od lat 30. XX w. zaczęły być postrzegane jako forma ekstra-terytorialnych sankcji nakładanych na nieakceptowane przez państwa transakcje ekonomiczne. Podejście utrwaliło się, prowadząc do współczesnego standardu niskiej protekcji celnej państw.
Niedawno minęło pierwsze 500 dni prezydentury Donalda Trumpa. Według Białego Domu jego działania „wzmocniły gospodarkę”. Niewykluczone, bo prognozy mówią o wzroście 2,8% amerykańskiego GDP w 2018 r. Protekcyjna polityka handlowa prezydenta budzi jednak protesty ekonomistów, polityków, ale i elektoratu. Wiele wskazuje, że decyzje celne administracji Donalda Trumpa mogą nie okazać się korzystne, lecz kontrproduktywne – o wojnie handlowej nie wspominając – tak dla amerykańskiej gospodarki, jak dla gospodarek państw, których te działania dotykają.
Europe has been adrift since the outbreak of the crisis. It goes from one project to another in pursuit of more benevolence for the Euro Area states, setting aside the good of the EMU as a whole. Neither reforms which were implemented within the monetary and economic field in last four years have been audacious enough to fully correct Euro Area’s problems, nor did these reforms accomplish the task of deepening EU integration. Such narrow attitude towards reforms in the EU is dubious and its results are good for nothing. Europeans fell bewildered and have ceased to value the idea of integration. It is up to the EU to offer them a new hope; however it will be able to do this only under a few circumstances.