Najnowsze wydanie miesięcznika BANK dostępne w sklepach i online Sprawdź szczegóły i zapisz się na prenumeratę roczną -20% 
Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy znów pobiła rekord: Ma już prawie 81,5 mln zł – a to przecież nie koniec. Rekordy oglądalności biły tez transmisje telewizyjne: przez cały dzień kanały Grupy TVN przyciągnęły przed ekrany telewizorów niemal 13 milionów widzów. Na nic pojękiwania wszelkiej maści nienawistników, którzy pewnie nikomu w życiu nie pomogli, ale zawsze są chętni do niszczenia tego, co dobre.
Wygląd i funkcjonalność centralnego, reprezentacyjnego dla sopockiego kurortu – Placu Przyjaciół Sopotu, sąsiadującego bezpośrednio z Domem Zdrojowym i nowoczesną zabudową tego miejsca, od samego początku funkcjonowania w dotychczasowej formule spotykały się z krytyką jego użytkowników – mieszkańców i turystów. „Betonowa pustynia”, „lotnisko”, „Plac nieprzyjaciół Sopotu” – to tylko kilka określeń, z którymi trzeba się było zmierzyć. A jest to przecież dla „letniej stolicy Polski” miejsce newralgiczne, mające bezpośredni wpływ na jego wizerunek.
Ambasadorzy pomagają wykreować pozytywną atmosferę wokół reklamowanej marki. Dziś coraz częściej w tej roli obsadzani są internetowi influencerzy, wypierając gwiazdy i celebrytów, zwłaszcza w kampaniach skierowanych do młodszych pokoleń konsumentów. Kluczem do sukcesu jest jednak wybranie blogera lub youtubera idealnie pasującego do wizerunku marki.
Niedziela. 26 finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Jedni głośno promują i dają, inni nic nie mówią i dają, inni wreszcie głośno krzyczą, że nie dają – i krytykują, psioczą i plują. To chyba jakieś typowe dla Polaków psioogrodnicze zachowanie: nie dość, że nie wesprę, to jeszcze spróbuję obrzydzić innym.
5 stycznia 2018 roku zmarł w Warszawie po długiej walce ze śmiertelną chorobą krytyk, poeta i dziennikarz, długoletni kierownik literacki Teatru Polskiego Radia (1994-2005), autor licznych audycji radiowych, poświęconych głownie poezji oraz adaptacji radiowych prozy, poezji i dramatów, Wacław Tkaczuk. Na antenie Programu II Polskiego Radia przez lata prowadził autorski program „Wiersze z gazet i czasopism”, w których – jak wspomina pisarz Marian Pilot – „przeprowadzał analizy wierszy z niesłychaną precyzją”. Związany z redakcją sopockiego „Toposem” (gdzie Tkaczuk również publikował), pisarz i poeta Tadeusz Dąbrowski, powiedział: „odszedł ostatni człowiek, który w sposób rzetelny, sensowny i nieinteresowny zajmował się poważnie poezją w mediach publicznych”.
Styczeń. Za oknem 7 stopni. Na plusie. Komarzyce zacierają nóżki: dzieci im nie wymarzną. W telewizji „Korona królów” z dialogami na poziomie „Na dobre i na złe” albo innej Wspólnej, kostiumami, których powstydziłby się szkolny teatrzyk, podobnie jak dekoracjami. A na forach internetowych – efekty sylwestrowo-noworocznej strzelaniny. Zaginione psy i koty, uciekające przed hukiem petard i raz, nadużywanych przez pijanych najczęściej bałwanów.
Wojciech Waglewski jest na naszej scenie muzycznej postacią wyjątkową, nie tylko z powodów artystycznych. Rzadko udziela wywiadów, jest – jak to ktoś celnie określił – „antycelebrytą”, która unika „ścianek”, telewizji śniadaniowych, rozmów o niczym, czy pozowanych zdjęć. Jest artystą „sobiewłasnym”, spełniającym się na koncertach, w kontakcie z żywą publicznością, ale także w kolejnych muzycznych przedsięwzięciach. „Każdy muzyk to wojownik” – deklaruje, nie godząc się na przypisanie go do jakiegoś określonego nurtu, mody czy pokoleniowej wspólnoty. I zachowując ironiczny dystans do samego siebie oraz świata rodzimego – jak go nazwał kiedyś Czesław Niemen – „paszoł binzesu”.
No i dotrwaliśmy do końca 2017 r. Co dalej? No, właśnie. Oto nadchodzi rok 2018. Twierdzę, że będzie to – jeśli nie rok wyjątkowy – to z pewnością rok nietypowy. Wszystko za sprawą rocznicy 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości, suwerenności i samostanowienia o własnych losach po tragicznych, mrocznych 123 latach zaborów.
Kiedy Tallinn (7 miejsce na ekskluzywnej liście najbardziej inteligentnych miast świata), stolica Estonii, wprowadzał w roku 2007 bezpłatną komunikację miejską, uznawano wtedy takie rozwiązanie za interesujący eksperyment, któremu warto się przyglądać, ale nie wróżono mu zawrotnej kariery.
Zaczynają się święta. Za chwilę Nowy Rok. Od 21 grudnia mamy zimę. Kalendarzową. Lekkie zimowe buty schowałem do szafki, bo mimo membrany za ciepło mi w nich było. Takie zimowe parę stopni powyżej zera. I mimo że zimy nie znoszę, to ewentualnie na jakiś drobny minus i trochę śniegu bym się zgodził. W imieniu roślin. A jakby na krótka chwilę przymroziło porządniej, to by mi może larwy komarów w oczku wybiło.
Bajki zazwyczaj przekazują/kreują obraz uproszczony, naiwny, odmalowujący świat w czarno-białych kolorach. Nawet wtedy, jeśli bajkowy obraz wyposażony jest tradycyjnie w zieloną choinkę, czerwony strój Mikołaja, srebrny gwiezdny pył, białe płatki śniegu i pełną gamę innych kolorów. Ja myślę bowiem o siłach zła i dobra, którym tradycyjnie przypisano czerń i biel. Nie zawsze zresztą siły dobra wygrywają tę odwieczną wojnę pod flagą biało-czarną.
Muszynę, położoną na skraju województwa małopolskiego, 5 km od granicy polsko-słowackiej, w dolinie rzeki Poprad i dwóch jej dopływów, lubię i odwiedzam dosyć często. Dla mnie jej jedynym mankamentem jest jej znaczna odległość od mojego rodzinnego Sopotu. Pierwsza historycznie udokumentowana wzmianka o tej miejscowości pochodzi (podobnie zresztą, jak w przypadku nadmorskiego kurortu) z końca XIII wieku. Ale za to późniejsza historia muszyńskiego, kościelnego „państwa-miasta” pod jurysdykcją biskupów krakowskich jest stosunkowo mało znana, ale pozostały po niej m.in. ruiny zamku starostów Państwa Muszyńskiego z XIV wieku oraz sporo ciekawych pamiątek historycznych, legend czy nawet śladów literackich (np. fraszka Jana Kochanowskiego „Do starosty muszyńskiego”).
Zima woła: „Wódki! Oj, zimno”. Wiosna domaga się: „Szampana!”. Lato krzyczy: „Piwo! Najlepiej schłodzone”. I tylko jesień podchodzi cicho, kładzie swą dłoń na ramieniu i skromnie proponuje: „To co, po koniaczku?”
Po raz pierwszy od wielu lat zmniejszyła się łączna kwota limitów dla nowo wydanych kart kredytowych.
Pojawił się w 2008 roku. We wczesnym dzieciństwie, 5 października 2009 r. 1 dolar wart był 1309 Bitcoinów. 9 lutego 2010 roku kurs wynosił już jeden do jednego. 1 grudnia kurs sięgnął… 15 600 dolarów!
Sopocki Krzywy Domek, od chwili, kiedy powstał w roku 2004, szybko stał się rozpoznawalną wizytówką kurortu. Oryginalna architektura (autorstwa Małgorzaty Kruszko-Szotyńskiej i Szczepana Szotyńskiego), nawiązująca do baśniowych ilustracji Jana Marcina Szancera (inni uważają, że bliżej jej do rysunków sopockiego grafika i malarza, Pera Dahlberga) sprawiła, że jest to dziś jeden z najchętniej fotografowanych współczesnych obiektów w Sopocie. Portal Village of Joy opublikował kilka lat temu listę 50 najdziwniejszych budynków świata, na której obiekt ten znalazł się na pierwszym miejscu. Trudno przecenić taką promocję zarówno dla samego obiektu, inwestora i miasta!
Samorządy mają problem. Od 2020 roku będzie nowa unijna perspektywa finansowa. Na pewno będzie w niej znacznie mniej euro dla Polski i zapewne będą to trudniejsze pieniądze.
Rabka-Zdrój, przepięknie położona w malowniczej Kotlinie Rabczańskiej, u ujścia trzech potoków do Raby. Jej nazwa w łacińskiej wersji „sal in Rabschyca” po raz pierwszy pojawia się w roku 1254 w kronikach Jana Długosza, który powołuje się na dokument Bolesława Wstydliwego. Ta wzmianka dowodzi, ze źródła solankowe były tu już znana w XIII wieku, najprawdopodobniej wykorzystywane do potrzeb klasztoru cystersów.
Mikołajki, potem chwila odpoczynku i Gwiazdka. Czyli czas prezentów. Ciekawe, ilu z nas mogłoby wysłać do Mikołaja taki list:
Ostatnio, z jakichś niezbyt zrozumiałych powodów, w większości mediów nasila się publiczna debata: co zrobić z Pałacem Kultury i Nauki w Warszawie. Argumenty, iż trzeba wreszcie zburzyć „symbol komunistycznego zniewolenia” ścierają się z przeróżnego rodzaju argumentami przeciwnymi. Jedno łączy dyskutantów: należy nowocześniej zagospodarować owo ścisłe centrum Warszawy.
