Strefa VIP: W rytmie samby

Tekst i zdjęcia: Aleksander Z. Rawski

Jeśli jednak komuś nie uda się zobaczyć corocznego, karnawałowego szaleństwa szkół samby, może jego namiastkę przeżyć w nocnych klubach. Każdy taksówkarz zna ich adresy; zawiezie na miejsce i poczeka na klienta – nawet do rana (nie trzeba płacić z góry). Mitem jest bowiem wyobrażenie o intensywnym nocnym życiu całego 14-milionowego Rio de Janeiro. Ogranicza się ono do kilku nadmorskich bulwarów i paru nocnych klubów w centrum miasta. Imprezy rozpoczynają się zwykle dwie godziny przed północą i kończą o czwartej rano. Wstęp, w zależności od kategorii lokalu, wynosi 30-50 USD. Za napoje, trunki i jedzenie płaci się oddzielnie.

Wokół sceny stoją gęsto zsunięte stoliki. Przy nich zbiera się 300-400 widzów żądnych niezwykłych wrażeń. Podano kieliszek whisky wliczony w cenę biletu. Rozpylono perfumy, posypano deszczem konfetti… Wraz z dźwiękiem samb, rumb i innych gorących rytmów pojawia się korowód kilkudziesięciu tancerek. W świetle migających reflektorów zachwyca bogactwo strojów. Kobiety-kwiaty, kobiety-motyle lub ważki, kobiety w barwach flag państwowych… Różnobarwny jedwab i brokaty, złota i srebrna nitka, półszlachetne kamienie wszyte w długie powłóczyste suknie.

Do białego rana

W night clubie – kilka ulic dalej – mimo trzeciej w nocy zabawa trwa na całego. W rytmie samby – już po oficjalnym występie zespołu mocno roznegliżowanych Mulatek – wirują goście i tancerki. Turysta jest nie tylko widzem, lecz pełnoprawnym uczestnikiem nocnej zabawy. Nie ma nikogo, kto jednocześnie nie śpiewa i nie wykrzykuje, raz po raz, mocnych refrenów. Turyści z Europy podskakują w rytmicznych drgawkach, trzymając za ręce półnagie „dziewice z dżungli”. Co jakiś czas na parkiecie pojawia się ciemnoskóra dziewczyna, której ubiór składa się jedynie z różnokolorowych piór. Również niewielka ich ilość – misternie przymocowana zapinką – przykrywa łono. Jej błyszcząca skóra wywołuje bajeczne świetlne refleksy…

W karnawałowym szale

Karnawał jest najważniejszym wydarzeniem w Brazylii, mogącym konkurować jednie z mistrzostwami świata w piłce nożnej. Wśród gwizdu piszczałek, pojękiwania harmonii, bicia setek bębnów i kołatek, przy akompaniamencie kilkunastu ludowych orkiestr toczy się, na całej szerokości promenady – Copacabanie – taneczny korowód złożony z wielu tysięcy ludzi. Idą w tanecznym pląsie słynne z urody czarne dziewczęta znad Baia de Todos os Santos, smagłe Mulatki i Indianki, mężczyźni i chłopcy wszelkiego koloru skóry, kilkuletnie dzieci i nawet stare przysadziste Murzynki. W świetle setek pochodni, płonących nad ...