Strefa VIP: Piazza Navona Czyli ćwiczenie na temat: „Wirtualna Ulica Bankowa”

Przemysław Wiśniewski

Wstęp

Trzeba więc rozpocząć trudną grę wyobraźni i przywrócić pamięci doświadczenia z wystawy „Ulica Bankowa”, by następnie zamienić to wszystko na projekt scenariusza opisującego nieistniejącą przestrzeń nieistniejącego muzeum w nieistniejącym mieście dla istniejących, lecz niewidzialnych internautów.

Scenariusz będzie, co oczywista, bardzo obszerny, szczegółowy, składający się z tysięcy maleńkich kawałeczków informacji, impresji, obrazów, aluzji i nieśmiałych sugestii dotyczących: miejsc, dokumentów, ludzi i komunikacji międzyludzkiej, ich niepokojów i nadziei. Trzeba zmierzyć się z architekturą budynku bankowego, przesłaniem zawartym przez jego twórcę, a skierowanym do ludzi, którzy będą tu pracować, a przede wszystkim do tych, którzy będą codziennie czy co jakiś czas oglądać ów budynek jako naturalny, bo obecny fragment architektonicznej i topograficznej całości.

Scena I: travelling

Najpierw, Drogi Gościu ulicy Bankowej, powinieneś wziąć do ręki plan miasta, którego nie ma. Możesz, co będzie bardziej naturalne, posłużyć się „elekroniczno-atomowo-satelitarno-internetowym naprowadzaczem-na-właściwą-drogę”. Utkniesz jednak z tą swoją elektroniką dwie lub trzy przecznice za blisko lub też za daleko. Musisz wówczas wysiąść z samochodu i dalej pójść pieszo. Pozbawiony blaszanej skorupy, wyzuty z pasów bezwładnościowych, ograbiony ze świateł drogowych palących się przez całą dobę, radia i odtwarzacza stereo oraz MP3 z ośmioma głośnikami, będziesz bardziej otwarty i wrażliwszy na obrazy oraz dźwięki.

Idź prosto przed siebie, aż do narożnika ulicy Głównej z ulicą Bankową. Miejsce to rozpoznasz natychmiast, bo gdzieś pod powiekami w zakątkach wyobraźni utkwił Ci obraz specyficznej instytucji w specyficznym, sobie właściwym miejscu. Solidne, mieszczańskie kamienice, wysokie na zadarcie głowy, pękate i dostojne, z parterem mieszczącym równie solidne magazyny bardzo solidnych firm, solidne restauracje i bary z półświatłami, których solidne nazwy pobudzają zmysły, a rozchodzące się wokół dyskretne aromaty każą nam myśleć o rozkoszach solidnego dinner d’affaire. Lagrowe kryształowe szyby odbijają od siebie naszą sylwetkę, jakby nie były do końca przekonane, czy jesteśmy godni oglądać te solidności, które znajdują się wewnątrz i udzielające nam samym tej niepewności, czy aby potrafimy zachować się tam comme il faut. Tu, na ulicy Bankowej nie potrzeba reflektorów, neonów, halogenów. Solidność jest dyskretna, wpisana w skomplikowaną bryłę budynku. To tandeta potrzebuje blichtru i migających światełek. To geometria wymaga uzupełnienia, dodania, podkreślenia, co jest w środku.

Scena II: Piazza Navona

Kto był w Rzymie, ten musi znać ów szczególny zakątek. David Mayernik, wykładowca architektury na Uniwersytecie Notre Dame w South Bend Indiana, tak opisuje to miejsce na ziemi: Piazza Navona to teatr, świat w miniaturze, który przedstawia stworzenie, zbawienie i poszukiwanie. Jest marzeniem o tym, jaki świat mógłby być. To miejsce od razu przyciąga ludzi, nawet jeśli nie rozumieją dlaczego… Na tym placu stoją budynki publiczne, a nie tylko komercyjne. Przyciąga on ...