Strefa VIP: Bezsenność na koncie

Banknoty którego kraju podobają się panu najbardziej?

– Chyba franki szwajcarskie… Kiedyś podobały mi się, byłem do ich widoku bardzo przyzwyczajony, franki francuskie. Zwłaszcza pięćsetka była ciekawa kolorystycznie. Być może przemawia przeze mnie nostalgia, ale nie czuję jej za markami niemieckimi czy włoskimi lirami.

A gdzie widział pan najbrzydsze pieniądze?

– Mam trochę pamiątek z egzotycznych podróży, wiele z nich wyszło już pewnie z obiegu. Kiedy od czasu do czasu je przeglądam lub porządkuję, to najbrzydsze wydają mi się funty egipskie i waluta Iranu – już nie pamiętam, jak się nazywa.

Jak na tym tle wypada złoty?

– Broni się. Mam wielki sentyment do złotówki, która momentalnie kojarzy mi się z reformą Władysława Grabskiego z 1924 r. Powinniśmy być dumni ze złotówki. Rozumiem Włochów, Niemców czy Francuzów, którzy tęsknią za własną walutą narodową. We Francji w wielu restauracjach na rachunku nadal podawana jest jego równowartość we frankach. Wracając do naszych pieniędzy – bardzo estetyczne są zwłaszcza monety. Pięciozłotówka zdobyła przecież kilka prestiżowych nagród międzynarodowych. Kolorystyka polskich banknotów jest charakterystyczna dla krajów Europy Środkowej. Mnie kojarzy się z koronami czeskimi i starymi szylingami austriackimi.

A karty kredytowe? Czy spotkał się pan z taką, o której mógłby pan pomyśleć, że to być może dzieło sztuki?

– Zauważam, że wystawcy kart często zmieniają kolor, ale ja patrzę na nie głównie jak na przedmioty użytkowe.

Czy pamięta pan swoją pierwszą kartę?

– Tak. Wyrobiłem ją w Stanach Zjednoczonych, które zawsze wyprzedzały resztę świata pod względem wygody życia codziennego i postępu technologii. Moją pierwszą kartą był American ...