Rynek finansowy: Transgraniczna bankowość nie istnieje

Krzysztof Maciejewski

Wydawałoby się czymś oczywistym, że w dobie wspólnej Europy powinniśmy również wybierać usługi finansowe bez oglądania się na kraj pochodzenia. A tu tymczasem niespodzianka. Te granice między państwami UE, przez które przejeżdżamy samochodem z prędkością 60 km/h i które w praktyce istnieją tylko na mapie, okazują się barierami dla usług finansowych. To nie jest jedyny paradoks. W końcu detaliczne usługi finansowe należą do obszarów, z których konsumenci są najbardziej niezadowoleni. A przecież wzrost liczby zakupów przez internet kryje w sobie duży potencjał umożliwiający przedsiębiorstwom obsługę klientów w innych państwach członkowskich na odległość. Potencjalnie duży rynek stanowią też klienci mobilni w obrębie Unii: obecnie 13,6 mln obywateli Wspólnoty mieszka w innym państwie członkowskim niż ich kraj pochodzenia, a jeszcze więcej może się na to zdecydować w pewnym momencie swojego życia.

Niewidzialne ściany

I paradoks – bo to wszystko niemalże nie ma znaczenia. Jak i to, że jedna trzecia Europejczyków mieszka w regionach graniczących z innymi państwami członkowskimi i wielu z nich już częściowo swoich kupuje w lokalnych obszarach transgranicznych. Obecny poziom bezpośrednich transakcji transgranicznych dotyczących detalicznych usług finansowych jest ograniczony – konsumenci dokonują zakupu tych produktów głównie na swoich rynkach krajowych, a przedsiębiorstwa w przeważającym stopniu obsługują rynki, na których znajduje się ich fizyczna siedziba. Z ostatnich badań wynika, że odsetek konsumentów, którzy kupowali już produkty bankowe w innym państwie członkowskim, nie przekracza 3% w przypadku kart kredytowych, rachunków bieżących i kredytów hipotecznych. W przypadku kredytów konsumenckich jedynie 5% uzyskano ...