Rynek finansowy: Reakcja na błędy nadzoru?

Z daniem Andrzeja Reicha Bazylea III była efektem reakcji obronnej globalnego systemu bankowego. Także formą ekspiacji za nadmierny optymizm dotyczący poziomu Core Tier 1, zawartego w Bazylei II. Po 2008 r. pojawiło się wiele restrykcyjnych regulacji i wymogów, z których ten dotyczący długoterminowych depozytów jest najbardziej dotkliwy dla polskich banków. Komitet Bazylejski po wybuchu globalnego kryzysu chciał zdefiniować, ile kapitału potrzeba na zabezpieczenie ryzyka w banku.

To fundamentalna kwestia dla każdego nadzoru, któremu zależy na bezpieczeństwie depozytów. Wprowadzony wtedy model ryzyka był mocno przestrzelony i dlatego banki trzymały na kontach więcej kapitału, niż w rzeczywistości było potrzeba. I dość szybko zorientowały się, że warto jest spróbować przygotować model ryzyka kredytowego na podstawie danych historycznych dotyczących strat kredytowych i jakości aktywów. Taki był powód prac nad Bazyleą II. Założono, że dzięki takiej budowie modelu ryzyka nastąpi bardziej precyzyjna alokacja kapitałów, pokrywająca ryzyko działalności bankowej. Wprowadzono dodatkowy wymóg na ryzyko operacyjne – ale kapitału w bankach mogło być znacznie mniej mimo stosowania różnego typu zabezpieczeń, np. założenia, że współczynnik wypłacalności nie może się za bardzo obniżyć. Trudno dziś określić, jak wtedy wyliczano wymóg adekwatności kapitałowej, ale wszelkie metody (modele wewnętrze i zewnętrzne oparte na ratingach) prowadziły do zmniejszenia wymogu kapitałowego. Te wymogi wprowadzono w UE właśnie w feralnym dla globalnej gospodarki przełomie lat 2007/2008/2009. To właśnie wtedy zaczął się kryzys spowodowany niedopasowaniem ilości kapitału (rachunku adekwatności kapitałowej) do ...