Prezentacja: Czy w Polsce mogą powstawać innowacje?

Wydaje się, że fundusze stanowią coraz mniejszy problem. Od początku maja mamy otwarty flagowy konkurs Narodowego Centrum Badań i Rozwoju, który tylko na 2015 r. ma przewidzianą alokację w wysokości 1,6 mld zł. Dodać należy, że jest to jeden z kilku konkursów, które będą powtarzane przez kolejne 5 lat. Niemniej regulacje konkursowe mają pewne mankamenty, z których główną jest brak zaliczkowania dla przyznanej dotacji. Tym samym beneficjenci projektów badawczo-rozwojowych, czyli innowacyjne przedsiębiorstwa, które będą miały podpisane umowy dotyczące dotacji i rozliczające co kwartał wydatki na poziomie kilkuset tysięcy lub kilku milionów złotych, będą szukali pomocy w systemie bankowym, w różnego rodzaju pożyczkach pomostowych lub obrotowych. Wydaje się, że po doświadczeniach mijającej perspektywy finansowej banki sprawnie wypełnią tę nową niszę rynkową.

Sukces innowacji jest uzależniony od potencjalnych i rzeczywistych odbiorców. Trwające od XIX w. badania nad dyfuzją, czyli upowszechnieniem i wprowadzeniem w życie innowacji zaowocowały rozróżnieniem przez amerykańskiego naukowca E.M. Rogersa różnych grup odbiorców, do których dotarcie jest decydujące dla sukcesu przedsięwzięcia. Model ten wyróżnia następujące grupy:

Innowatorzy (stanowiący około 2,5 proc. populacji) – otwarci na nowości, dobrze wykształceni i zarabiający, ukierunkowani na wiele źródeł informacji, indywidualiści. To oni, jako pierwsi, zaczynają korzystać z innowacyjnych rozwiązań.

Wcześni naśladowcy (stanowiący około 13,5 proc. populacji) – liderzy opinii, popularni, wykształceni. Przedstawiciele tej grupy chętnie i stosunkowo szybko zaczynają korzystać z rozwiązań, które przeszły pierwszą weryfikację rynku.

Wczesna większość (ok 34 proc. populacji) – rozważni, czas jest dla nich weryfikatorem produktu. Przedstawiciele tej grupy chętnie korzystają z rozwią...