Opinnie: Bystry uczeń Lindy

Marek Urbaniak

Warto może przypomnieć, że autorowi „Cesarza” udało się uniknąć efektów wyzwalającej prawdy serwowanej przez instytucję poniewierania nazwisk. Po prostu wiedział, kiedy należy umrzeć. Ale paradoksalnie, gdy wydawało się, że pozostała już jedynie jego unikalna w skali światowej twórczość, to właśnie ma się ukazać książka Artura Domosławskiego „Kapuściński – non fiction”. I tutaj kolejny paradoks. Autor w wywiadzie dla „Polityki” szeroko opowiada o tym, jak bardzo cenił Kapuścińskiego (dla niego po prostu Ryśka), ale jednocześnie przyznaje, że spędził wiele godzin na grzebaniu się w informacjach tajnych służb PRL-u. Nie omieszkał też przyznać, że aby bliżej poznać swojego bohatera, musiał podzielić się wiedzą o prywatnym, jeśli nie wręcz intymnym życiu Kapuścińskiego. Wygląda prawie na to, że Domosławski robi własny rachunek sumienia i swego rodzaju rozliczenie z zauroczenia postacią swego mentora. Można by rzec, że przypomina to wręcz dramatyczne wyznanie Arystotelesa, który miał powiedzieć: Amicus Plato, sed magis amica veritas (Miłuję Platona, lecz milsza mi prawda). I może wszystko byłoby à propos, gdyby nie to, że Stagiryta nie zaglądał do łóżka swojemu mistrzowi, a różnił się jedynie w poglądach na idealizm obiektywny, czyli prawdziwość istnienia platońskiej groty z przykutymi do ściany ludźmi, żeby nie powiedzieć ludzkością.

Tymczasem w prasie ukazały się informacje, że Alicja Kapuścińska złożyła pozew, w którym domaga się zakazu rozpowszechniania książki o swoim mężu. W rozmowie z „Rzeczpospolitą” Domosławski jest oczywiście „zszokowany” i stwierdza „Nie chce mi się wierzyć, by żona wielkiego twórcy literatury faktu chciała za pomocą sądowej cenzury ...