Opinie: Populizm A.D. 2017

Marek Rogalski

Czy ktoś rok temu zakładał, że Wielka Brytania może opowiedzieć się w referendum za opuszczeniem Unii Europejskiej? Albo że wybory prezydenckie w USA wygra Donald Trump, który do tej pory był kojarzony tylko z telewizyjnymi show oraz rynkiem nieruchomości? Niemożliwe stało się możliwe, dając pretekst do pojawienia się sporej zmienności na rynkach finansowych, a zatem i niemałych zysków dla tych, którzy są „wystarczająco elastyczni”. Można jednak wskazać wspólny mianownik dla tych dwóch wydarzeń – to zwycięstwo politycznego populizmu, którego nie da się tak łatwo zatrzymać w kolejnych miesiącach.

W 2017 r. centrum wydarzeń będzie Europa. Chociaż niektórzy zdają się wskazywać, że przegrana kandydata Partii Wolności w powtórzonych wyborach prezydenckich w Austrii, jakie miały miejsce w grudniu, to sygnał, że społeczeństwa nie chcą jednak podejmować nadmiernego ryzyka, jakkolwiek dane postulaty wydawałyby się kuszące. Przed nami polityczny maraton – wybory parlamentarne w Holandii, w których najpewniej dobrze wypadną nacjonaliści (ale ordynacja wyborcza sprawi, że nie przejmą samodzielnie władzy), wybory prezydenckie we Francji (mocna osobowość Francois Fillona może mu dać wygraną nad nacjonalistyczną Marine Le Pen), a także parlamentarne (zobaczymy dalsze umacnianie się pozycji Frontu Narodowego budującego bazę na lata 2021 i 2025) czy wreszcie jesienne wybory parlamentarne w Niemczech. Problemem SPD jest to, że wspólnie z CDU-CSU jest obarczana skutkami kryzysu imigracyjnego – efektem nowego rozdania może być większe rozbicie sceny politycznej w Niemczech i tym ...