Opinie: Brytyjska kwadratura koła

W pewnym momencie Brytyjczykom zabrakło tzw. wyobraźni geopolitycznej, a włączył się lokalny egoizm, pomniejszone ambicje i urażona brytyjska duma. Zgoda, że Wielka Brytania do dzisiaj nie pogodziła się z utratą pozycji, jaką miała pod koniec XIX w. i w dużej mierze obwinia o to bismarckowskie Niemcy. Być może dla Londynu Unia Europejska miała być na zawsze federacją państw, a nie obszarem, który z czasem będzie próbować się jednoczyć pod dyktando Berlina i Paryża, chociaż pytanie, czy Francuzi nie byli zawsze taką formalną przystawką. Brytyjczycy mogli też poczuć się zmęczeni ciągłą rywalizacją o wpływy z Berlinem, który osiągnął największe korzyści gospodarcze z faktu rozszerzenia UE na wschód w ciągu ostatnich 15 lat. Tyle że wspomniana wyobraźnia geopolityczna powinna wymuszać na brytyjskich władzach dalszą walkę o wpływy w Unii Europejskiej, która jest jedyną alternatywą dla globalizującego się świata i ponownej walki o wpływy przy rosnącej dominacji Chin – i to niezależnie od tego, ile wad można by w tym momencie wytknąć brukselskim eurokratom. Nie bez powodu Donald Trump na początku swojej kadencji kibicował brexitowi. W globalnej walce o nowy ład i wpływy nikomu, poza samymi Europejczykami, nie jest potrzebna silna UE. To dlatego USA wolą wychodzić z międzynarodowych porozumień po to, aby przekształcić je na te, które będą odpowiadać ich interesom (NAFTA – USMCA), czy też podpisywać bilateralne umowy o handlu ...