Makrootoczenie: Nie bądźmy echem!

Jan M. Fijor

Od kilku tygodni toczy się w Polsce ożywiona dyskusja na temat pakietu antykryzysowego, jaki rząd powinien przedstawić, a nie przedstawia lub to co przedstawia, trudno nim tak nazwać. O ile początkowo pakietu domagała się opozycja, zarzucając rządzącej koalicji bierność i bezczynność, o tyle obecnie domaga się ich już niemal każdy, na czele z czołówką polskich ekonomistów: prof. prof. Kołodko, Osiatyńskim, Gronickim, Hausnerem czy Orzechowskim. Nawet znany z niechęci do etatyzmu i interwencjonizmu publicysta „Gazety Wyborczej”, Witold Gadomski opowiada się za państwowym stymulowaniem konsumpcji.

Koronnym argumentem zwolenników pakietu antykryzysowego jest przykład innych krajów. Tak postępują rządy wszystkich cywilizowanych krajów – mówi posłanka PiS, Aleksandra Natalli-Świat. Gdyby to rozwiązanie było złe – komentuje prof. Witold Orłowski – to by go nie stosował prezydent Stanów Zjednoczonych, bądź co bądź najpotężniejszego kraju na planecie. Podobne stanowisko dominuje w dyskusji publicznej, a także ulicznej. Niech rząd bierze przykład z innych, mądrzejszych i zrobi coś – zwraca uwagę mój współpasażer z przedziału kolejowego.

Popiera go reszta pasażerów. Jedynym niezainteresowanym pomysłem wydaje się być minister finansów. I chwała Bogu! Obawiam się jednak, że wkrótce ugnie się pod naciskiem mas ignorantów, którym nie wystarczy fakt, że mimo potężnych pakietów antykryzysowych, ani w Wielkiej Brytanii, ani w Islandii, ani nawet w USA gospodarka nie tylko nie drgnęła, lecz co gorsza brnie w coraz większy kryzys, zubożając miejscową ludność.

Paradygmat Keynesa

Dlaczego potrzebny jest pakiet ratunkowy? Mówi się, że z dwóch powodów. Oba powody zostały opisane w „Ogólnej teorii zatrudnienia, procentu i pieniądza”, autorstwa wybitnego ekonomisty (ekonomisty?) brytyjskiego, Johna Maynarda Keynesa, który mniej więcej 90 lat temu doszedł do słusznego wniosku, że jeśli konsumpcja ...