Jerzy Osiatyński nowym członkiem RPP
Jerzy Osiatyński został powołany w piątek przez prezydenta Bronisława Komorowskiego do Rady Polityki Pieniężnej. Prezydent powołał nowego członka Rady Polityki Pieniężnej w związku z październikową rezygnacją z tej funkcji prof. Zyty Gilowskiej.
Nominacja dla profesora Jerzego Osiatyńskiego może opóźnić podwyżki stóp procentowych, co oznacza dobrą wiadomość dla osób spłacających kredyty zaciągnięte w polskiej walucie. Tak uważa główny ekonomista BZ WBK Maciej Reluga.
Maciej Reluga w wypowiedzi dla IAR przypomina, że nominacja nie jest zaskoczeniem, bo profesor Osiatyński był poważnym kandydatem do RPP. Ekspert zaznacza, że Zyta Gilowska była uważana za zwolenniczkę wyższych stóp procentowych, podczas gdy nowy członek Rady ma do tej kwestii dużo łagodniejsze podejście.
– Efekt nominacji Jerzego Osiatyńskiego do Rady zobaczymy jednak dopiero za jakiś czas. Na razie w RPP panuje zgoda, że stopy powinny pozostać na obecnym, niskim poziomie. Dyskusja o ich podwyżce może się rozpocząć w połowie roku – stwierdził Reluga.
Podobnego zdania jest Marcin Kiepas z Admiral Markets. – Prof. Osiatyński dołączy do gołębiego skrzydła w RPP. To oznacza, że układ sił się nie zmieni. Być może jedynie trochę odsunie się perspektywa pierwszych podwyżek stóp procentowych w Polsce – ocenia.
Jak wynika z informacji na stronie internetowej Kancelarii Prezydenta, Jerzy Osiatyński urodził się w Rydze 2 listopada 1941 r. Ukończył Szkołę Główną Planowania i Statystyki w 1964 r., profesor nauk ekonomicznych (1989 r.). Pracuje w Instytucie Nauk Ekonomicznych PAN; od 2007 r. jest przewodniczącym Rady Naukowej INE PAN. Od 2001 r. jest profesorem w Wyższej Szkole Bankowości i Finansów w Bielsku Białej.
Przedmiot badań naukowych: teoria ekonomii, historia myśli ekonomicznej XX w., finanse publiczne. Publikacje: dwie książki, kilkanaście rozpraw, podręcznik akademicki Finanse publiczne: ekonomia i polityka (2004 r., 2 wyd. WN PWN, Warszawa 2006 r.); redakcja Dzieł Michała Kaleckiego (sześciotomowe wydanie polskie – PWE, Warszawa 1979-88; siedmiotomowe wydanie angielskie, Oxford University Press, 1990-97). Doktor honoris causa Uniwersytetu w Nowym Jorku (1990 r.).
W latach 1989-91 był ministrem – kierownikiem Centralnego Urzędu Planowania; poseł na Sejm RP, przewodniczący i wiceprzewodniczący wielu komisji i podkomisji sejmowych. Od 1992 r. do 1993 r. minister finansów. Wybrany najlepszym ministrem finansów w Krajach Centralnej i Wschodniej Europy (Central European Finance and Business in Central and Eastern Europe 1993 r.). Od 2001 r. członek Rady Strategii Społeczno-Gospodarczej przy Prezesie Rady Ministrów, od 2004 do 2006 r. wiceprzewodniczący RSSG.
W latach 1995-2008 był konsultantem Banku Światowego, UNDP oraz innych organizacji międzynarodowych i pozarządowych w dziedzinie transformacji gospodarczej, głównie w krajach Europy Środkowej i Wschodniej oraz WNP. Od 2007 roku członek Komitetu Nauk Ekonomicznych PAN, od 2009 r. członek Komitetu Badań Ekonomicznych NBP, od stycznia do 10 kwietnia 2010 r. członek Narodowej Rady Rozwoju przy Prezydencie Rzeczypospolitej Polskiej.
Od 12 października 2010 roku był doradcą społecznym prezydenta RP Bronisława Komorowskiego.
Źródło: biznes.pl
