Jak uniknąć ryzyka ograniczenia akcji kredytowej?

Obecna sytuacja nie jest zaskoczeniem. Mechanizm kryzysu  podażowo-popytowego jest znany: ograniczenie podaży produktów i usług to  utrata płynności finansowej i zatory płatnicze, a to z kolei wzrost  bezrobocia i zahamowanie inwestycji.

Jeśli tych sprzężeń nie uda się  zahamować, to następuje pogorszenie jakości portfela kredytowego banków,  wzrost ryzyka kryzysu bankowego a także, przy nieodpowiedzialnej  polityce fiskalnej i pieniężnej, wzrost ryzyka kryzysu finansów  publicznych.

Antycypacja tych ryzyk powoduje zahamowanie podaży kredytu,  a także popytu na kredyt.

Kluczową kwestią w obecnej sytuacji jest wiarygodność państwa i  skuteczna polityka antykryzysowa. Jeśli koszty wychodzenia z kryzysu  obciążą deponentów i zaowocują wysoka inflacją to nie będzie to służyło  poprawie wiarygodności państwa.

Jeśli obecna polityka antykryzysowa nie skoncentruje się na poprawie  atrakcyjności inwestycyjnej i osłabieniu ryzyka inwestycyjnego dla  prywatnego kapitału to zarówno dostępność kredytu jak i popyt na kredyt  będą hamulcem odbudowy wartości gospodarki.

Sukcesy w walce z zatorami płatniczymi i bezrobociem okażą się  krótkoterminowe.

Jeśli skoncentrujemy się wyłącznie na inwestycjach  publicznych, protekcjonistycznej polityce i nacjonalizacji to przegramy  w średniookresowej perspektywie, ponieważ zniszczymy mechanizmy  rozwojowe gospodarki rynkowej.

Czytaj także: Dyrektor Departamentu Analiz Ekonomicznych NBP: jest ryzyko ograniczenia akcji kredytowej

Odpowiedzialna polityka gospodarcza, fiskalna i pieniężna powinna  stymulować wzrost popytu na kredyt, ograniczać ryzyko kredytowe banków i  nie niszczyć skłonności do oszczędzania.

Transparentność i wiarygodność  stanowią antidotum dla ryzyka panicznych zachowań w czasie kryzysu,  budują wzajemne zaufanie i są podstawą zrównoważonego rozwoju  społeczno-gospodarczego.