Autor: Aleksandra Bluj

Niemalże każdy termometr, który wczoraj przyłożony został do „czoła” gospodarki światowej, pokazuje utrzymujący się stan osłabienia globalnego organizmu. Sytuacja nie jest dramatyczna, ale pakiet danych, który otrzymujemy w kwietniu udowadnia jak bardzo powrót do wiosny jest uwarunkowany kontynuacją bieżącego wsparcia i kolejnymi działaniami ukierunkowanymi na wsparcie gospodarki.

Rośnie ciężar lejtmotywu rynkowego, którym są „obawy o wzrost gospodarczy na świecie”. Stagnacyjno- recesyjny obraz gospodarki światowej, po rozczarowujących danych z Chin i po danych z Europy potwierdzających słabość gospodarczą regionu,  został dopełniony danymi z amerykańskiej gospodarki. Odczyty wskaźników NAHB czy NY Fed niestety sugerują, że tak sektor nieruchomości jak i przemysł regionalny zrobił krok w tył na otwarciu II kwartału.

Tak w globalnej gospodarce, jak i w polskiej aurze, program wiosenny nie jest w stanie się ostatecznie załadować.  Chłodny powiew w postaci danych o sprzedaży detalicznej w USA zapchnął amerykańskie indeksy ze szczytów, a nie sprzyjający ryzykownym aktywom klimat inwestycyjny utrzymuje się na otwarciu poniedziałkowej sesji dzięki słabszym danym z Chin.

Tydzień upłynął pod znakiem dodatniej, bliskiej jedności, korelacji między złotym a rentownością polskiej 10Y, powodowanej napływem zagranicznego kapitału na polską krzywą obligacji. Inwestorów przyciągnęła z pewnością aukcja obligacji skarbowych w czasie której sprzedano 3,2 mld PLN obligacji DS1023 oraz 1,98 mld PLN papieru WZ0121.

Na wczorajszej aukcji Ministerstwo Finansów uplasowało obligacje DS1023 o wartości 3,2 mld PLN przy popycie 3,88 mld PLN i rentowności 3,515%, czyli najniższej w historii. Sprzedano również 1,98 mld PLN w najdłuższym zmiennokuponowym papierze przy popycie 3,2 mld PLN po wycenie papieru na poziomie 98,9. Aukcja pozwoliła na osiągnięcie ponad 63% potrzeb pożyczkowych w tym roku.

Zgodnie z oczekiwaniami europejski czas kwotowań był bardzo spokojny. Doszło do nieznacznego odbicia na krzywej Bunda, ale niemiecka krzywa nie pozostawała osamotniona w tym (korekcyjnym) ruchu. Wzrosły nieznacznie rentowności francuskiego, austriackiego, czy holenderskiego długu. Dużo mniejsze odbicie widać był na krzywej czeskiej (1,85% z 1,75%), podczas gdy rentowność węgierskich papierów pogłębiła spadki (5,92% z 6,14%).

Co łączy rodzynki i skrzydła motyla? Zainteresowanych zachęcamy do obejrzenia konferencji po posiedzeniu RPP. Konferencja „wiele nowego” do oceny perspektyw polityki monetarnej nie wniosło, ale przyniosło wiele ciekawych, barwnych  i inspirujących porównań. Nie doszło wczoraj do zmian parametrów polityki monetarnej w Polsce. Sam komunikat Rady Polityki Pieniężnej potwierdził z jednej strony (1) wyczekujące nastawienie Rady, a z drugiej (2) słabość gospodarki w I kwartale 2013.

W piątek na amerykańskiej krzywej rządziły dane na temat zatrudnienia w USA. Piątkowy raport był bowiem bardzo słaby. Marcowy przyrost miejsc pracy o zaledwie 88 tysięcy (prywatne o 95), plasuje 3 miesięczną średnią comiesięcznej kreacji zatrudnienia w okolicy 170 tys osób (wobec 200 tys jeszcze przed publikacją). Najsłabsze na rynku pracy w marcu okazały się tendencje w sektorach wrażliwych na cykl koniunkturalny, czyli w sektorach produkcyjnych i detalicznych.

Szukanie źródeł wzrostu gospodarczego, nadziei na nowy kanał, którym wsparcie dotrze do gospodarki realnej a jednocześnie na impuls, który rozbudzić miałby falę optymizmu prowadzącą do ożywienia, będzie „mozolne”. O wiosenny wiatr trudno będzie przede wszystkim w Europie, o ile nie zobaczymy strategii skierowanych na wzrost gospodarczy w strefie. Czy retorykę prezesa EBC uznać można za nieco rozczarowującą?

Na wykresach UST oraz Bunda dominował wczoraj ruch w stronę lokalnych minimów. Bund stabilizował się w okolicy linii wsparcia średnioterminowego, aby naruszyć ją nieznacznie w drugiej części dnia spadkiem poniżej 1,34%. Poranne kwotowanie na rynku Bunda potwierdza szansę na głębszy test tego poziomu – otwierając drogę do strefy 1,25-1,26%. Niemiecki benchmark 2-letni testował wczoraj poziom zera, co czyni również na dzisiejszym otwarciu.

Pierwsze dni kalendarzowej  wiosny: a tu nie tylko brak (nawet fałszywej) zapowiadającej odwilż jaskółki, tylko śnieg i wizja przedłużającej się zimy. Dane z polskiej gospodarki w lutym w kombinacji ze słabością strefy euro (potwierdzonej  głównie wstępnymi odczytami wskaźników PMI) potwierdzają wciąż nikłe szanse  na  ocieplenie nastrojów polskich firm i konsumentów. 

Oblicze Europy zmieniło się diametralnie po tym, jak M.Draghi powiedział, że zrobi wszystko co możliwe, aby chronić Euro. Jak dobrze pamiętamy chodziło o OMT, które wyznaczyło punkt przegięcia na funkcji zaufania europejskiego sektora finansowego. Tym, którzy uważali, że zrobi to za darmo i jest to stwierdzenie zbliżające politykę EBC do działań Fed, prezes EBC odpowiadał już niejednokrotnie, kiedy ważyły się (polityczne) losy Hiszpanii, czy Włoch.

To, że dane z amerykańskiego rynku nieruchomości okazały się nieco lepsze od oczekiwań nie jest wielkim zaskoczeniem – lepszych danych można było oczekiwać po ostatniej publikacji dotyczącej m.in. sprzedaży detalicznej, ale to, że wskaźnikowi ZEW udało się wypracować kolejny wzrost można uznać za małą niespodziankę.

Zgodnie z oczekiwaniami długi koniec polskiej krzywej rentowości nie pozostał obojętny na lukę otwarcia na wykresie Bunda i lukę finansowania w portfelu cypryjskiego rządu.

Na rynku głównej pary walutowej od poniedziałkowego otwarcia poniżej 1,30 USD za euro niewiele się zmieniło.  Wczorajszą sesję zdominowały dyskusje i spekulacje na temat przyznanej w weekend warunkowej pomocy finansowej dla Cypru. Planowane obciążenie kosztami ratowania kraju także zwykłych obywateli (chodzi o „podatek” od depozytów bankowych) jest bowiem pierwszym takim przypadkiem w historii UE.

Nie było z punktu widzenia polskiego rynku stopy procentowej nic ważniejszego wczoraj niż publikacja inflacji CPI. Skala umocnienia polskiego długu i spadku krzywej IRS była bardzo duża jeszcze przed publikacją danych o CPI (w tym stawki 2Y IRS, która biła rekordy podążając za a nawet ponownie wyprzedzając spadek stopy referencyjnej RPP i testowała okolice 3,29% tuż po publikacji CPI, podczas gdy papiery skarbowe zapadające w tym toku notują rentowności poniżej 3,0%).

Mario Monti powiedział mniej więcej rok temu, że „gdzieś we Włoszech jest ukryta potrzeba nudnego rządu, który będzie próbował mówić prawdę nie używając politycznego żargonu”. Ten rok pokazuje, że najprawdopodobniej „prawda Montiego” jest ukryta naprawdę głęboko, ponieważ, nie odbierając nikomu należnej czci i chwały z powodu palmy zwycięstwa w ostatnich wyborach, Włochy okazują się krajem, w którym komik staje się gigantem politycznym. Nie używa politycznego żargonu, ale na pewno nie zapewnia tak potrzebnej włoskiej nudy. Owa potrzeba włoska głęboko się więc skryła.

Mieszane nastroje oznaczają najczęściej nieznacznie mocniejszego Bunda. Tak działo się również w czasie wtorkowej sesji. Rentowność niemieckiej obligacji spadła do poziomu 1,48% po tym jak w poniedziałek testowane były okolice 1,52%. Podwyższone poziomy rentowności amerykańskiej 10-latki również wzbudziły popyt inwestorski. Rentowności UST 10Y sięgnęła w najsilniejszym momencie dnia poziomu 2,01%, niwelując cały wzrost rentowności 10-letniego benchmarku, który miał miejsce po publikacji silnych piątkowych danych z amerykańskiego rynku pracy.