Zagranica: Co się stało?

Jerzy Szygiel

Oczywiście niewielu spodziewało się takiego upadku i liczni ekonomiści mieli problemy z wyjaśnieniem zjawiska. Od kryzysu finansowego z 2008 r. złoto, nieustannie drożejące od zamachów w Ameryce z września 2001 r., szczególnie uchodziło za pewną wartość, mającą uchronić inwestorów od kruchości rynków finansowych. Najpopularniejsze opinie prasowe krążą wokół przekonania, że gospodarka światowa najgorsze ma już za sobą, że spadek cen złota to dobry znak. Jednak to wyjaśnienie pozostaje naiwne, jeśli wziąć pod uwagę podstawowe wskaźniki gospodarcze Stanów Zjednoczonych, Europy i Japonii – nic się w nich nie zmieniło w czasie weekendu 13-14 kwietnia 2013 r. i nigdzie nie wyglądają specjalnie optymistycznie.

Odwrotnie: w niedzielę przed czarnym poniedziałkiem ogłoszono kwartalne wyniki gospodarki chińskiej, które wskazują, że roczny wzrost PKB nie wyniesie więcej niż 7,7 proc. (oczekiwano 8 proc.) – można to określić jako nieoczekiwane spowolnienie, chińska gospodarka spowalnia na skutek kryzysu w Europie i u innych kupców i kontrahentów. W każdym razie jest jasne, że Chińczycy będą mniej kupować surowców – w poniedziałek 15 kwietnia br. ceny wielu innych spadły zresztą wraz ze złotem. Obniżenie chińskich zdolności wzrostu było z pewnością pretekstem do orientowania giełdowych zakładów na zniżkę już tydzień wcześniej.

Nie działa na inflację?

Wśród innych powodów krachu wymienia się brak ryzyka inflacji, której widmo miał...