Wydarzenia i opinie | Felieton | To nie my, to oni…

Andrzej Lazarowicz

Prawdę jednak powiedziawszy, zbytnio się temu nie dziwię. Nie żebym się od odpowiedzialności odżegnywał, ale dlatego, że jako naród ze sprytu znany możemy zapytać, co to właściwie takiego jest owa odpowiedzialność? I tu mamy zagwozdkę – „Wielki słownik języka polskiego” podaje bowiem, co następuje: 1) cecha kogoś, kto jest obowiązkowy i zdolny do ponoszenia konsekwencji za swoje postępowanie; 2) obowiązek dopilnowania kogoś lub czegoś; 3) obowiązek odpowiadania za to, że stało się coś niekorzystnego, co nie powinno się zdarzyć.

Może ktoś zatem stwierdzić, że po pierwsze wcale nie jest obowiązkowy, a po drugie – że nie jest zdolny do ponoszenia czegokolwiek, po trzecie zaś, że nie może odpowiadać za to, co może się zdarzyć, bo nikt – może oprócz Pana Boga – nie wie, co może się zdarzyć. A na dodatek jedno z praw Murphy’ego powiada, że „jeśli coś może pójść źle, to pójdzie”.

Sytuację ratuje nieco „Słownik języka polskiego PWN”, powiadający, że odpowiedzialność to jest: 1) obowiązek moralny lub prawny odpowiadania za swoje lub czyjeś czyny; 2) przyjęcie na siebie obowiązku zadbania o kogoś lub o coś. Bo choć ktoś może twierdzić, że nie przyjmował na siebie żadnego obowiązku, to jednak nie może zaprzeczyć, że jako ...