Wydarzenia i Opinie | Felieton | Prawowierni inaczej

Andrzej Lazarowicz

Gros dwudziestopierwszowiecznych ludzi zawsze chce mieć rację i postawić na swoim. Za wszelką cenę. Nawet, jeśli przy okazji może rykoszetem oberwać. Zupełnie jak ta żona, która – co podał Alosza Awdiejew w „Opowiem Ci kawał” – oglądając się w lustrze, mówi sama do siebie z satysfakcją: »A niech ma tę ohydę!«”.

Pal sześć, jeśli tak dzieje się „prywatnie” – w rodzinie, czy kręgu sąsiadów. Gorzej, jeżeli publicznie, gdy psikusy robią sobie nielubiące się partie. Rzecz jasna w imię ogólnego dobra. Strach się bać, bo jak wiadomo – co też zresztą zapisał przywołany już prof. Awdiejew – „politycy to są ludzie, którzy walczą o nasze szczęście. Szkoda, że często brakuje im umiejętności, a nam szczęścia”. I zdarza się, niestety wcale nie tak rzadko, że prawo powolutku, niczym pełzająca rewolucja, przemienia się w bezprawie.

Istotą prawa – co w „Prawie” podkreślił Claude Frédéric Bastiat (dziewiętnastowieczny francuski ekonomista wolnorynkowy, filozof i polityk) – „jest utrzymanie sprawiedliwości. Jest naturalne w umysłach ludzi uważanie prawa i sprawiedliwości za jedno i to samo. Istnieje u nas wszystkich silna skłonność do wierzenia, że cokolwiek jest legalne, jest także prawnie uzasadnione [słuszne]. Ta wiara jest tak szeroko rozpowszechniona, że wiele osób uważa błędnie, że sprawy są »sprawiedliwe«, ponieważ prawo czyni je takimi. Zatem w celu ...